Ο ορισμός τού σασπένς: μία δολοφόνος που ομολογεί αυτοβούλως, αυθορμήτως, αυτοκλήτως, επειδή «δεν μπορεί να πει ψέματα όταν ακούει δύο ανθρώπους να συζητάνε για ένα θέμα».
Υπέροχο, πρωτότυπο, μοναδικό.
Ένας «ανακριτής», ψυχαναλυτής, συγγραφέας συνομιλεί ξεχωριστά με τους τρεις «πρωταγωνιστές» τού πρωτότυπου αυτού δράματος: δύο άντρες (ακούσιοι μάρτυρες) και με την δράστιδα, που διόλου ατάραχη δεν είναι, αλλά προσπαθεί κι εκείνη (με τη σειρά της) να καταλάβει «πώς έγινε το κακό». Ζητάει από τον ανακριτή να βρει και να της θέσει τη «σωστή ερώτηση» και τότε θα του απαντήσει ευθαρσώς «χωρίς φόβο και πάθος». Γιατί κι εκείνη – κατά βάθος – αναζητά την Αλήθεια (που θα την λυτρώσει).
Η ερώτηση όμως η σωστή δεν τίθεται, αφού ΔΕΝ ανευρίσκεται και το ερώτημα μένει αναπάντητο.
Μήπως η σωστή ερώτηση θα ήταν [λέω τώρα]: «γιατί μπερδεύετε τη λέξη ερωμένη (“amante”) με την μέντα (“menthe”)????».
Ήδη το κλειδί τού μυστηρίου είναι στον τίτλο. Οι καλοί μυθιστοριογράφοι κρύβουν τα μυστικά σε κοινή θέα, όπως το κλειδί για τις πανάκριβες βίλλες με το πολύτιμο περιεχόμενο είναι κάτω από το χαλάκι ή στην παρακείμενη γλάστρα.
Όμως ΤΑ ΑΠΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΟΤΕΡΑ, ΑΦΟΥ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΧΘΑΝΕΤΑΙ ΤΟ ΚΕΝΟ ΚΑΙ ΤΡΑΒΑΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΤΕΘΛΑΣΜΕΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΙ δεν αρκείται στην ευθεία, ως συντομότερη επιλογή [δικό μου το «θέσφατο» αυτό].
Η Ντυράς (που την είχα την ευτυχία να την γνωρίσω) είχε επιτύχει το μεγαλείο μέσα στην απέριττη απλότητα. Ήταν τόσο ευθύβολη, τόσο ατόφια που γινόταν δυσάρεστη, αγενής, απότομη, σκληρή… όμως η γλύκα τού πονεμένου βλέμματός της ανέδιδε το άρωμα τής ψυχής της ατόφιο.
Τι γυναίκα! Τι ζωή ήτανε αυτή που είχε ζήσει πλέρια… Είχε συμφιλιωθεί με όλα. Ακόμα και με το σκοτάδι της. Ήταν τολμηρή. Μπορούσε να κλωτσήσει όλες τις «καρδάρες τις γεμάτες γάλα» απλώς και μόνον για να είναι ο εαυτός της, ακολουθώντας το ένστικτό της, όπως μόνον οι μεγάλοι επιλέγουν να πράττουν και να το πληρώνουν ατιμώρητα, προκαταβολικά και με τόκο! Όπως καταλαβαίνετε, τη θαύμαζα. Αυτήν την γενναία γυναίκα και τον Ζενέ, μια άλλη άπειρη βασανισμένη «θηλυκότητα» που είχε το θάρρος να φέρει τον εαυτό του ως παράσημο.
Βλέποντας ξανά αυτό το έργο (που είχα διαβάσει στην εφηβεία μου) βρίσκω αναλογίες ανάμεσα στην «Αγγλίδα ερωμένη» και στην «Παναγία των Λουλουδιών»: είναι τόσο βιασμένα αυτά τα πρόσωπα που μόνον μέσα από την ποίηση, την πίστη ή το παράλογο μπορούν πλέον να εκφραστούν. Οι «Δούλες» του Ζενέ είναι μια άλλη εκδοχή τού προαιώνιου εμφύλιου, αιμομεικτικού αμαρτήματος τού αδελφικού (συγγενικού, εδώ) φόνου… άνευ λόγου και αποχρώσης αιτίας…
Κάρμα; Οικογενειακό; Ατομικό; Σκοτεινές καταβολές τής ψυχής από άλλες ενσαρκώσεις; Οι μεγάλοι διανοητές αφήνουν πάντα παρόμοια ερωτήματα αναπάντητα.
Το αυτό έπραξε και ο μεγάλος Γάλλος σκηνοθέτης Ζαν-Πωλ Ντενιζόν. Και τον ακολούθησε πειθήνια η επίσης γαλλοσπουδαγμένη Ελένη Παπαχρηστοπούλου.
Επαρκείς (στους αινιγματικούς) ισοδύναμους ρόλους τους οι δύο άντρες τής παράστασης: ο ερωτών και ο σύζυγος (Εξεταστής: Πέτρος Αποστολόπουλος, Πιερ Λαν: Γιάννης Νικολόπουλος).
Σπουδαία παράσταση.
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός Κωνσταντίνος Μπούρας. https://konstantinosbouras.gr
https://www.ticketmaster.gr/showEventInformation.html?idEvent=2006485
Λίγα λόγια για το έργο: Ένα έγκλημα έχει διαπραχθεί. Μια γυναίκα έχει σκοτώσει… Γιατί; Η Ντυράς μιλάει γι αυτό και μας προσφέρει μια ιλιγγιώδη κάθοδο στην ανθρώπινη ψυχή.
Μαργκερίτ Ντυράς(1914-1996). Γαλλίδα συγγραφέας, σκηνοθέτρια ταινιών κινηματογράφου, σεναριογράφος, μυθιστοριογράφος, θεατρική συγγραφέας, ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών. Αξιοσημείωτα έργα της: Moderato cantabile, Χιροσίμα , αγάπη μου, Ο εραστής, India song…..
Ζαν – Πωλ ΝΤΕΝΙΖΟΝ. Γάλλος ηθοποιός, σκηνοθέτης με πανευρω-παϊκή καριέρα. Θεωρείται ως ένας από τους μεγαλύτερους παιδαγωγούς του σύγχρονου θεάτρου. Άρχισε την καριέρα του με τον Πήτερ Μπρουκ που τον διευθύνει στον Βυσσινόκηπο, την Τραγωδία της Κάρμεν, τη Μαχαμπαράτα και την Τρικυμία. Από την ιδιότητα του ηθοποιού περνάει πολύ γρήγορα σ’ αυτήν του βοηθού σκηνοθεσίας, δίπλα πάντα στο Δάσκαλο, για να προχωρήσει στη συνέχεια στην ανεξάρτητη καριέρα του σκηνοθέτη, δραματουργού και παιδαγωγού. Από το 2015 συνεργάζεται μόνιμα στην Ελλάδα με το θέατρο «Εκστάν». Πρόσφατη σκηνοθεσία του η όπερα του Μότσαρντ «Αscanio in Alba” για την περιφέρεια της Βουργουνδίας, 2023.
Το 2019 για τη σκηνοθεσία του στις Καρέκλες του Ιονέσκο τού απονεμήθηκε το βραβείο σκηνοθεσίας από την Ένωση Ελλήνων Κριτικών Θεάτρου.
Πέτρος ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Δραματική σχολή Αθηνών – Γ. Θεοδοσιάδη. Για 4 χρόνια παρακολούθησε το εργαστήρι υποκριτικής της ομάδας ”ΝΑΜΑ” στο Θέατρο επί Κολωνώ με δασκάλους την Ελένη Σκότη, τον Γιώργο Παλούμπη και τη Βικτώρια Χαραλαμπίδου.
Συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο, το Θέατρο Τέχνης, τους ”Δεσμούς” της Ασπασίας Παπαθανασίου, την ομάδα ”Πεδίον”, το Δη.πε.θε Κέρκυρας, το Θέατρο επί Κολωνώ, την ομάδα 90οC, τους θιάσους Γιάννη Μόρτζου, Γιώργου Κιμούλη, Ελένης Γερασιμίδου, Τζένης Φωτίου, Μαίρης Βιδάλη και πολλών αξιόλογων ακόμα.
Έχει συμμετάσχει σε περιοδείες κι έχει παίξει στο Θέατρο της Επιδαύρου, στο Ηρώδειο, στους Δελφούς και σε πολλά φεστιβάλ σε όλη την Ελλάδα.
Για τον ρόλο του Χαλεπά στην παράσταση «Γιαννούλης Χαλεπάς: η κοιμωμένη μου» στο Θέατρο Τέσσερις Εποχές, κείμενο του Γιώργου Α. Χριστοδούλου, σκηνοθεσία Γιάννη Μόρτζου, τιμήθηκε το 2014 με το βραβείο ερμηνείας «Μάνος Κατράκης» από την Κορφιάτικη Ακαδημία.
Ασχολείται με τη συγγραφή θεατρικών έργων. Έχει σκηνοθετήσει τα έργα του: «Χαμογελαστά παπούτσια» στο Θέατρο Βικτώρια (2007) και «Πάρτι στην Ομόνοια – Μάης του ’08» στο Θέατρο Παντομίμα (2009).
Γιάννης ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Δραματική σχολή Γ. Θεοδοσιάδη. Εργάστηκε ως ηθοποιός με δημοτικά θέατρα, όπως της Λάρισας, Καλαμάτας, Αγρινίου, Ρόδου, το Εθνικό θέατρο κλπ. Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες Θανάση Παπαγεωργίου, Γ. Θεοδοσιάδη, Διαγόρα Χρονόπουλο, Γ. Ρεμούνδο, Κ. Μπάκα, Γ. Διαμαντόπουλο, Σ. Χατζάκη, Χ. Τσάγκα, Ι. Καμπανέλλη, Ν. Καμτσή, Γιάννη Σταματίου.
Ασχολήθηκε με την οργάνωση και παραγωγή θεατρικών παραστάσεων και διεύθυνση θεάτρου.
Ιδρυτής του μη κερδοσκοπικού Σωματείου «Τεχνοδρομώ» με σκοπό την κοινωνική ένταξη και την άρση του στίγματος μέσω της τέχνης και την ευεργετική επίδραση των τεχνών , σε κοινωνικά αποκλεισμένες ομάδες πολιτών. Εμψυχωτής και σκηνοθέτης σε θεατρικές ομάδες με τυφλά άτομα, ασυνόδευτα ανήλικα, αστέγους, κρατούμενους.
Ελένη ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΠΟΥΛΟΥ. Θεατρικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο τής Νέας Σορβόννης Paris III (1990-95 και 1985-88). Δέχτηκε τη διδασκαλία τού Ζαν – Πωλ Ντενιζόν, Γιόσι Όϊντα, Σοτιγκί Κουγιατέ, Τάπα Σουντάνα από το Θέατρο τού Πήτερ Μπρουκ. Δραματική Σχολή «Περίακτος» Β. Ρίτσου(1982-85).
Οι σπουδές της στη φιλοσοφική σχολή του Α.Π.Θ. την έφεραν στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Ιδρυτικό μέλος του Θεάτρου «Εκστάν» έχει πρωταγωνιστήσει σ’ όλες σχεδόν τις παραγωγές του. Για την ερμηνεία της στο ρόλο τής Σεμίραμις στις «Καρέκλες» του Ιονέσκο, τής απονεμήθηκε το βραβείο ερμηνείας 2018 από την Ένωση Ελλήνων Κριτικών Θεάτρου. Τελευταίος ρόλος της, στην «Ιστορία της Μαρί» του Ζ. Μπρασσάϊ, σκην. Ζ.Π. Ντενιζόν, 2021,23.
Βραβείο συγγραφής θεατρικού έργου από το ”ANALOGIO INTERNATIONAL FESTIVAL 2022” για το έργο της «Σε κρατάω στην παλάμη μου σαν το λουλούδι» βασισμένο σε στίχους του ποιητικού έργου του Κωνσταντίνου Μπούρα.
ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Παραστάσεις: Κάθε Σάββατο στις 20.30 και Κυριακή απογευματινή στις 19.00 μ.μ.
Διάρκεια: 100 λεπτά
Πληροφορίες: 2130210339 & 6974674513
Χωρητικότητα: 50 θέσεις
Θέατρο – Πολυχώρος Εκστάν: Πατησίων & Καυταντζόγλου 5 Τηλ.: 213 0210 339, 6974674513
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
