Εμπνευσμένο (…λέει…) από τις Ευμενίδες του Αισχύλου [Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου!!!]
Ζήσαμε να το δούμε κι αυτό (επιβιώσαμε ΚΑΙ από αυτό): ο Ορέστης ως μετανεωτερικός μασέρ προσφέρει επί σκηνής ΔΗΘΕΝ σεξουαλικές υπηρεσίες και επιχειρεί να κάνει στοματικό έρωτα στον δικηγόρο Απόλλωνα που τον αθώωσε, ενώ ισχυρίζεται, λέει, ότι τον βίαζε ο Αιγισθος!!!! Νέα εποχή, νέα (ρωμαϊκά-οθωμανικά) ήθη και έθιμα.
Γιατί δεν υπήρχε η σήμανσις στην είσοδο «Απαγορεύεται η είσοδος σε νέους κάτω των…. ετών»; Και δεν είμαι νεοσυντηρητικός. Κάθε άλλο. Αλλά μετά απ’ όλα αυτά, ψάχνω ερημητήριο για να μονάσω αηδιάζοντας στη σκέψη τού έρωτα όπως τον καταντήσανε.
Ακατέργαστο KEIMENO μηδενικής δραματουργικής επεξεργασίας, σχεδόν μη ΣYΓKPOYΣIAKO και με αμήχανη σκηνοθεσία. Τι να σου κάνει και η σκηνοθέτις; Κάπου πριν από τη μέση έγειρα πίσω, ξάπλωσα στη ζεστή λιθοδομή, χάζεψα την Μεγάλη Άρκτο, τον Γαλαξία, τα βουνά των Μυκηνών πίσω από τα οποία έδυσε ένας χρυσοπόρφυρος ήλιος, θαύμασα για άλλη μια φορά το λιθόχτιστο σπιτάκι τού βοσκού που ξεσπιτώθηκε εκείνο το μακρινό 1996 (για να βυσσοδομούμε σήμερα ανενόχλητοι οι μοιραίοι εμείς – στην ορχήστρα ήταν η στάνη και τα αιγοπρόβατα ποιούσαν αμέριμνα τέλειες σφαιρικές καρκατσίλες με τεχνική απαράμιλλη)… Γιατί τα ξεσπιτώσαμε τα έρμα τα ζωντανά; Τι μας φταίγανε; Ακόμα και τα τζιτζίκια, που συνήθως μάς έλουζαν διαμαρτυρόμενα για την πολιτισμική εισβολή είχανε φέτος εξαφανιστεί. Μήπως τα ψέκασαν κι εκείνα; Ικανούς μάς έχω!!!
Φαίνεται ότι στο παρακμιακό και χαοτικό ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ γίνονται ΠΟΛΥΔΑΠΑΝΕΣ ANAΘEΣEIΣ ΣYΓΓPAΦHΣ αβασάνιστων METAΓPAΦΩN TPAΓΩΔIAΣ χωρίς καμία επιμέλεια πριν εκτεθούν σε ένα κοινό υποψιασμένο και απηυδισμένο. Και καλά να αναθέτουν σε AΓNΩΣTOYΣ ΣYΓΓPAΦEIΣ και καλά να μην PΩTANE ΤΟΥΣ ΕΙΔΙΚΟΥΣ (ούτε πριν ούτε …μετά, δίκην ανατροφοδοτήσεως, όπως γίνεται σε όλες τις σοβαρές επιχειρήσεις, σύμφωνα με τις σύγχρονες απαιτήσεις τού Management και τής Διαχείρισης Ανθρώπινου Δυναμικού). Αλλά τόση αλαζονεία, ωχαδερφισμός, ετσιθελισμός… ούτε στα χρόνια τής διάλυσης τής οθωμανικής αυτοκρατορίας δεν συνηθιζόταν.
ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ και δεν πρέπει ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ. ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΑΣΥΡΜΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΜΑΣ. ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΙ ΩΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΟΣ ΝΑ ΠΑΡΑΓΚΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΑΞΙΕΣ εγνωσμένες και διακεκριμένες.
Έτυχε να συνομιλήσω με δύο οικογένειες Ελληνοαμερικών και μία οικογένεια από την Αυστραλία, που ήρθαν συν εγγονοίς και τέκνοις να δουν τι εστί το περίφημο αρχαίο δράμα και θα φεύγουν τρέχοντας κάθε φορά που θα ακούν αυτές τις δύο λέξεις μαζί!!!
Σύμφωνα με την Θεωρία τού Χάους, όταν η εντροπία ενός ΚΛΕΙΣΤΟΥ συστήματος χτυπήσει συναγερμό παρατηρείται μια κάποιου είδους αυτόματη αναδιάταξις. Ας ελπίσουμε λοιπόν στην …ΚΒΑΝΤΟΜΗΧΑΝΙΚΗ, αφού οι εκκλήσεις στην Λογική μάλλον αστοχούν.
Ως επιστήμων και άνθρωπος που βλέπω θέατρο από το 1973 (11 ετών τότε) θέλω να δω πού θα καταλήξει όλο αυτό. Και η ΠΟΙΗΣΗ πού είναι;
ΜΗΠΩΣ ΝΑ ΔΙΑΚΟΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΘΕΣΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ ΣΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΤΟΥΣ; ΔΟΑΞΑ ΤΩ ΘΕΩ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΟΣΑ ΆΛΛΑ ΑΝΟΙΚΤΑ, ΚΛΕΙΣΤΑ, ΑΝΟΙΧΤΟΚΛΕΙΣΤΑ, ΠΑΝΤΑΧΟΘΕΝ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΘΕΑΤΡΑ ΚΑΙ ΣΚΗΝΕΣ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΣΤΕΓΑΣΟΥΝ, ΝΑ ΦΙΛΟΞΕΝΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΕΩΤΕΡΙΚΗ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΜΑΣ.
Τόσο υστερορωμαϊκή αρένα καταντάει εμετική. Στο Κολοσσαίον υπήρχαν και δοχεία ειδικά για τον εμετό!!!
Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ τού μη είναι. Πέθανε και ο προφήτης Μίλαν Κούντερα.
Όχι, τα αρχαία ΠΟΙΗΤΙΚΑ δράματα (τραγωδίες και κωμωδίες) ΔΕΝ κινδυνεύουν. Επιβίωσαν τόσους αιώνες, δεν θα τα καταστρέψουμε εμείς. Όμως πού σταματάει όλο αυτό; «Πόλις εστί νόμω». Στις «Ευμενίδες» του Αισχύλου, η Αθηνά, θεά τής Σοφίας λέει για την αγαπημένη της πόλη: «μήτε τυραννία μήτε αναρχία».
Ακόμα κι η αναρχία ακούγεται ως αθώος ιδεαλισμός απέναντι σε τόση ασυδοσία. Η Ελευθερία και η Ελευθεριότητα διαφέρουν κατά μερικά γράμματα. Εύπλαστη ελληνική γλώσσα…
Υπέρ Ελευθερίας τής Έκφρασης, αλλά με σεβασμό στον εαυτό μας πρώτα και στους άλλους μετά.
καλοπροαίρετος πάντα και με αγάπη προς όλες/όλους/όλα τα θεατρικά όντα,
Ο Κωνσταντίνος Μπούρας είναι ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασιολόγος και κριτικός
Info:
https://aefestival.gr/festival_events/symptomata-apo-tin-elleipsi-varoys/
Έμιλυ Λουίζου
Συμπτώματα από την έλλειψη βάρους
του Γιάννη Σκαραγκά
Εμπνευσμένο από τις Ευμενίδες του Αισχύλου
Σκηνοθεσία Έμιλυ Λουίζου
Σκηνογραφία Θάλεια Μέλισσα
Κοστούμια Νίκη Ψυχογιού
Μουσική σύνθεση Ειρήνη Σκυλακάκη
Κίνηση Ιόλη Φιλιππακοπούλου
Φωτισμοί Χριστίνα Θανάσουλα
Στίχοι τραγουδιών Ειρήνη Σκυλακάκη, Μελαχρινός Βελέντζας, Έμιλυ Λουίζου, Αιμιλιανός Σταματάκης
Βοηθός σκηνοθέτιδας Νίνα Φραντζεσκάκη
Βοηθός σκηνογράφου Έλλη Παπαδάκη
Βοηθός φωτίστριας Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Φωτογράφος Μαρίζα Καψαμπέλη
Σχεδιασμός μακιγιάζ παράστασης Ρούλα Λιανού
Σχεδιασμός μακιγιάζ προωθητικής φωτογράφισης Olga Faleichyk
Ηχοληψία Κωστής Παυλόπουλος
Τεχνικός συντονιστής παραγωγής Νίκος Χαραλαμπίδης
Κατασκευή Σκηνικού Στέλιος Λαμπαδάριος
Παίζουν (αλφαβητικά) Μελαχρινός Βελέντζας (Απόλλωνας), Σύρμω Κεκέ (Πυθία), Νεφέλη Κουρή (Ηλέκτρα), Χριστίνα Μαξούρη (Χρυσόθεμις), Ελένη Μπούκλη (Ερμιόνη), Αιμιλιανός Σταματάκης (Ορέστης) , Ιόλη Φιλιππακοπούλου (Κλυταιμνήστρα)
Εκτέλεση παραγωγής Polyplanity Productions / Γιολάντα Μαρκοπούλου, Βίκυ Στρατάκη
Είναι η μοίρα μας μια δεύτερη ευκαιρία που μας πρόσφεραν; Μπορούμε να ξεφύγουμε από τον χαρακτήρα μας επειδή μας αγάπησαν πολύ; 19 Ιουλίου 1969: Δύο μέρες πριν την πρώτη προσεδάφιση του ανθρώπου στη Σελήνη, ο δικηγόρος ενός νεαρού που αθωώθηκε για τον φόνο της μητέρας του επισκέπτεται με τη γυναίκα του την εξοχική κατοικία της οικογένειας του πελάτη του. Αυτό που έμοιαζε αρχικά με ταξίδι αναψυχής εξελίσσεται σε μια βίαιη ψυχολογική ιστορία καλά κρυμμένων μυστικών και ανατροπών…
Εμπνευσμένο από τις Ευμενίδες του Αισχύλου, το έργο Συμπτώματα από την έλλειψη βάρους του Γιάννη Σκαραγκά, διεθνώς βραβευμένου πεζογράφου, θεατρικού συγγραφέα, είναι μια ιστορία για τη βαρύτητα της τραυματικής ανάμνησης αλλά και για τον ανθρώπινο χαρακτήρα, που είτε σε έναν άλλο πλανήτη είτε σε μια νέα εποχή κουβαλάει το ίδιο, αφόρητο σκοτάδι.
Η παράσταση της Έμιλυς Λουίζου, νέας σκηνοθέτιδας με έδρα το Λονδίνο, μας μεταφέρει σ’ ένα καθαρτήριο, όπου οι ήρωες προσέρχονται για να εξαγνιστούν. Παρότι ο Άρειος Πάγος αθώωσε τον Ορέστη, η πραγματική δίκη φαίνεται ότι συμβαίνει τώρα, κεκλεισμένων των θυρών. Η μνήμη είναι ρευστή και οι Ερινύες πάντα παρούσες: όσο κι αν εξευμενιστούν, η ουλή θα παραμένει ανοιχτή, σαν αιώνια πληγή.
