Αξιοβράβευτη η επίμονη, συστηματική καλαίσθητη θεατράνθρωπος Άσπα Τομπούλη για αυτό το σκηνοθετικό της επίτευγμα που χαρίζει προοπτικόν βάθος και χαρά της ζωής σε αυτό το μάλλον στατικό μονο-εικονικό αφήγημα, λατρεία στο αντρικό κορμί, με όλες τις εξωπλαστικές αγαλματικές του μεταμορφώσεις.

Ο μονόλογος γίνεται διάλογος και μάλιστα αντιστικτικός, όταν δεν είναι απλώς συμπληρωματικός.

Το κείμενο εμπλουτίζεται με τα απαραίτητα σύγχρονα παραγλωσσικά σημεία που το ενισχύουν προκειμένου να υπάρξει διαμεσολαβημένο μέσα από τη θεατρική γλώσσα.

Η δραματουργική προσαρμογή δεν αφορά μόνον το λόγο, αλλά γίνεται εικόνα, ήχος, αίσθημα, μετείκασμα, βίωμα και το κουβαλάει ο κάθε επαρκής θεατής σπίτι του/της ως μεταίσθημα.

Ακόμα και τα κοστούμια διαφέρουν. Οι φιγούρες, οι σκηνικές συμπεριφορές, οι όψεις, οι κατόψεις, οι προσόψεις. Μα πάνω απ’ όλα ο ήχος. Παίρνει μια δυναμική παραπέμποντας στην αθάνατη, στην ανεπανάληπτη, στην κλασική πλέον «Σονάτα τού Σεληνόφωτος», το πληρέστερο ποιητικώς δραματικό έργο τού Γιάννη Ρίτσου.

Εδώ η δυσκολία έγκειται στην εγγενή ρηχότητα, στην επίπεδη επαναληπτικότητα, στον μονότονο άπλετο φωτισμό. Τα σώματα χάνονται μέσα στον Ήλιο κι αναζητούν καταφύγιο στην εσωτερική σκοτεινιά. Αυτό το πέτυχε πλήρως η μεγαλοφυής σκηνοθέτις αναδημιουργώντας στην ουσία του ένα κείμενο ξεπερασμένο κι εν πολλοίς αδιάφορο για τον σύγχρονο θεατή, αφού αναφέρεται σε στεγανά, ταμπού κι αισθητικά κλισέ μισού αιώνα πριν.

Όμως το θέατρο δίνει ζωή ακόμα και στα αποθαμένα, τα «ανά-σταίνει», τα στήνει μπροστά μας και τότε αναμετριούνται οι αφηγητές με το τώρα των συνδημιουργικών θεατών σε παρόντα χωροχρόνο.

Αυτή η αμεσότητα καθιστά αενάως πολύτιμη, περιζήτητη, θεραπευτική την θεατρική πράξη, όσες τεχνολογίες κι αν αναδυθούν, όσα μακρινά άστρα κι αν «κατακτήσουμε» (ιδεατά ή υλοενεργειακά).

Απόλαυσα πραγματικά αυτή την παράσταση που με ενέπνευσε να γράψω ένα σύγχρονο ποιητικό-δραματικό κείμενο δικής μου κοπής.

Τα μεγάλα κείμενα αναπαράγονται πολλαπλασιάζοντας τους κραδασμούς στην κυμαινόμενη λίμνη τού κοινού σε όλους μας ενεργοπληροφοριακού πεδίου.

Αξιοπρόσεκτη αναδημιουργία.

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, https://konstantinosbouras.gr, ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός.

Info:

https://www.ticketservices.gr/event/giannis-ritsos-persefoni/?lang=el

«Περσεφόνη»

του Γιάννη Ρίτσου

 Β’ Σεζόν

από 19 Οκτωβρίου έως 24 Νοεμβρίου 2024

Σάββατο & Κυριακή στις 21:00

Θέατρο Φούρνος

Μια σύγχρονη προσέγγιση του μύθου.

Ένα ιδιαίτερα γοητευτικό, βαθιά αισθησιακό και προσωπικό κείμενο για τα όρια της ελευθερίας επιλογής και το ερωτικό πάθος από τον μεγάλο Γιάννη Ρίτσο.

Η «Περσεφόνη» του Γιάννη Ρίτσου, που παρουσιάστηκε σε σκηνοθεσία

και δραματουργική επεξεργασία της Άσπας Τομπούλη την περασμένη σεζόν ενθουσιάζοντας κοινό και κριτικούς, ανεβαίνει για Β’ σεζόν σε παραγωγή της Θεατρικής Εταιρείας Όψεις στο Θέατρο Φούρνος.

Για όσους δεν πρόλαβαν να δουν την παράσταση λόγω της μεγάλης προσέλευσης, ανεβαίνει ξανά στην σκηνή από το Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2024 και θα παίζεται έως τις 24/11 κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 9:00 μμ.

Η «Περσεφόνη» ανεβαίνει με τις ηθοποιούς Άντρια Ράπτη και Μιράντα Ζησιμοπούλου, τα σκηνικά-κοστούμια είναι της Χαράς Κονταξάκη, οι πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις και τα Visuals του Διονύση Σιδηροκαστρίτη.

Σχεδιασμός κίνησης Άσπα Τομπούλη, σχεδιασμός φωτισμών Αποστόλης Τσατσάκος,

βοηθός σκηνοθέτη Ματίνα Δημητροπούλου.

Το έργο

Η «Περσεφόνη» είναι ένα ακόμα κείμενο του Γιάννη Ρίτσου από την Τέταρτη Διάσταση -κορυφαίο έργο του ποιητή από 17 δραματικούς μονολόγους σμιλεμένους πάνω σε αυθεντικό τραγικό υλικό- που παρουσιάζουν οι Όψεις και η Άσπα Τομπούλη μετά από την «Ισμήνη» (2010 και 2012).

Είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα έργα του Ρίτσου, καθώς το θέμα -η αρπαγή της ηρωίδας από τον Πλούτωνα και η κάθοδός της στον Άδη- δίνει την ευκαιρία στον ποιητή να ανατρέψει τον μύθο και να γράψει ένα τολμηρό κείμενο για την απελευθέρωση του ανθρώπου μέσα από την εκπλήρωση της ερωτικής επιθυμίας.

Ο Ρίτσος ακολουθεί την εκδοχή του μύθου όπως εμφανίζεται στο ομώνυμο έργο του Andre Gide, που θέλει την Περσεφόνη να κατεβαίνει στον Άδη με τη θέλησή της και όχι να αρπάζεται βίαια από τον Πλούτωνα.  Πάνω σε αυτόν τον θεματικό καμβά, ο Ρίτσος συνθέτει ένα σύγχρονο, αισθησιακό, βαθιά προσωπικό και εξαιρετικά γοητευτικό κείμενο, ένα έργο διαχρονικά επίκαιρο, τολμηρό, τελικά ένα έργο συγκλονιστικό.

[…]

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Ηθοποιοί

Άντρια Ράπτη (Περσεφόνη-ταξιδιώτισσα)

Μιράντα Ζησιμοπούλου (νεαρή Περσεφόνη)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία, δραματουργική επεξεργασία: Άσπα Τομπούλη

Σκηνικά-κοστούμια: Χαρά Κονταξάκη

Μουσικές συνθέσεις, Visuals: Διονύσης Σιδηροκαστρίτης

Σχεδιασμός κίνησης: Άσπα Τομπούλη

Σχεδιασμός φωτισμών: Αποστόλης Τσατσάκος

Βοηθός σκηνοθέτη Ματίνα Δημητροπούλου

Βοηθός σκηνογράφου Βασίλειος Γαλουτζής

Φωτογραφίες Υπατία Κορνάρου

Γραφιστικά Αριάδνη Μιχαηλάρη

Teaser: Ηλίας Μιχαηλάκης

Επικοινωνία Δέσποινα Ερρίκου

Παραγωγή Θεατρική Εταιρεία Όψεις (ΑΜΚΕ)

social

https://www.facebook.com/opseis.a.tombouli

https://www.facebook.com/aspatombouli