Η ανάγκη τής ιστορικής ποιητικής α-Λήθειας προσθέτει αισθαντικότητα σε αυτό που οι κάθε διαφωτισμένοι θα ήθελαν να ενσκήψουν εντρυφώντας το.

Φράσεις σαν χρησμοί:

«…όσο είναι καιρός / αγκαλιάστε την αγάπη τους / φεύγουν» (σελ. 11).

«…πάντα οι καιροί σε μάγευαν κρατώντας σου τον ήλιο / όσο οι καημοί σου στέρευαν γυρεύοντάς σου δίκιο» (σελ. 10).

«σκεπάζει ο νους το σίδερο ψυχή θωρεί πως είναι» (σελ. 23).

«…η ανατολή υπήρξε για μας / ένα περασμένο λάθος» (σελ. 22).

«…ενοχλούνται μ’ αυτούς που απορούν με / το ημιτελές τού χαρακτήρα τους» (σελ. 37).

«…ταξιδεύουν οι θάλασσες / πάνω απ’ τής πόλης τής Καλαμάτας / το Κάστρο» (σελ. 36).

Λαϊκός ρυθμός, αυθεντική εικονοπλασία, αφηγηματική ευπλαστότητα, θεματολογική λαγαρότητα, νεολογικός αναχαραγμός, αναστεναγμός που αρνείται να εκφραστεί με κραυγές και μεγαλουργεί με ψίχουλα, με σκελίδες, με ξερά κλαριά που παρασέρνει το ρεύμα στον βαθύ ποταμό τής δημοτικής παράδοσης.

Σκεπτικισμός, αμφισβήτηση τής επίσημης Ιστορίας, λόγος καυστικός κατά των σοφολογιώτατων οσφυοκαμπτών ψευτοδιανοούμενων, που ξέρουν καλά την τέχνη την αναρριχητική τού παρασιτισμού, κοινή σε όλα τα ασπόνδυλα.

Από την νεολιθική εποχή μέχρι τους παραζαλισμένους μετανεωτερικούς καιρούς μας ο Ορθός Λόγος αναζητείται αλλά δεν καταζητείται από το επίσημο Κράτος κι ως εκ τούτου δεν ανευρίσκεται.

Λάβρος κατά των στείρων εθνικισμών και των πάσης φύσεως σαθρών ιδεολογικών εποικοδομημάτων επί άμμου, ο ενεργός και φίλεργος πνευματικός Άνθρωπος Ηλίας Μέλιος διαλέγει το δεύτερο επίθετο «Λιανός» – ενδεχομένως – ως ένδειξιν ταπεινότητος. Σεμνός είναι ούτως ή άλλως, εφ’ όσον βιοπορίζεται από το τίμιο ελεύθερο επάγγελμά του και ονειρωδεί μετά φιλοκαλλίας ορρωδώντας προ πάσης αδολεσχίας.

Είναι σοβαρός, μετρημένος, αλλά όχι χαμηλοβλεπής. Ευθυτενώς ατενίζει το παρόν και το μέλλον, ως προτομή αρτιμελής εισέτι, αναζητώντας το μυθικό χωροχρονικό συνεχές, όπου η α-Λήθεια βασιλεύει, το Δίκαιο επικρατεί και η Λογική πρυτανεύει.

Περί Ελευθερίας ο λόγος του πάντα. Κι … «ο ευρών αμειφθήσεται». Όμως, πέρα, κάπου βαθιά στον πολιτισμικό ορίζοντα, οι πολιτιστικές μας δράσεις αφήνουν ανεξίτηλο το θραύσμα τής αυτοθυσίας, του καθημερινού ηρωισμού μας να υπάρχουμε δίχως να κραυγάζουμε, αλλά δημιουργώντας ευτοπίες, έστω και βραχύβιες, όσο διαρκεί το προσεκτικό ανάγνωσμα ενός καλοτυπωμένου βιβλίου σαν κι αυτό.

Το μικρό μέγεθος «τσέπης» που διάλεξε ποιητής κι εκδότης λειτουργεί ως μία διαρκής υπόμνησις τού αδυνάτου κάθε μεγαλουργίας, μεγαλαυχίας, μεγαλομανίας…

Οι φωνές μας «γράφουν Ιστορίες», όπως λέει ο τίτλος. Γι’ αυτό προσέχουμε τι λέμε, προς τα πού κι από τι έλκεται η ψυχή μας. Από το Φως ενταύθα.

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας https://konstantinosbouras.gr ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός.