Μέσα στον θόρυβο, στη στάχτη και στον κουρνιαχτό τού παγκοσμιοποιημένου εμπολέμου πολιτιστικού πεδίου μας, υπάρχουν άνθρωποι που επανέρχονται στις πηγές αναζητώντας την χαμένη αρμονία τού ρέοντος κελαριστού εμψύχου ύδατος (χωρίς πλαστικά, χημικά, πολυμερή)…
Η παράδοση είναι εκεί. Περιμένει να την αξιοποιήσουμε. Τα λειασμένα βότσαλα (αποτέλεσμα μακραίωνης τριβής τής πέτρας με τα κύματα) περιμένουν την ένταξή του στο ψηφιδωτό ενός κόσμου που αναγεννάται από τις στάχτες του.
Η Ποίηση με τη μορφή δημοτικών τραγουδιών κύλησε απρόσκοπτα στους προβιομηχανικούς αιώνες, ακόμα και πριν την ανακάλυψη τής τυπογραφίας (ειδικά γι’ αυτό δεν παγιώθηκε, δεν οριστικοποιήθηκε αλλά συνέχισε να αναμετράται με τον πανδαμάτορα χρόνο και να νικάει χάρη στην πεισματική ανάγκη των ψυχών να μεταλάβουν των αχράντων μυστηρίων έτσι ώστε οι ψυχές τους να μην μαραθούν, να μην λιμοκτονήσουν).
Τρέφω τεράστια εκτίμηση στους ανώνυμους εκείνους παραμυθάδες (όλων των φύλων, των φυλών, των ιδιωμάτων, των ιδιοτήτων), αφού κράτησαν ζωντανή τη φλόγα της Νοσταλγίας για την Ουράνια Εστία μας, για την καβαφική «Ιθάκη». Μόνον οι ψυχές που νοσταλγούν κι αναθυμούνται το σημείο εκκίνησής τους, μόνον εκείνες έχουν πιθανότητα να επιστρέψουν ΕΚΕΙ χωρίς να ανακυκλωθούν στην πανδοκεύτρα μαύρη τρύπα που εμφιλοχωρεί στο κέντρο τού ελικοειδούς γαλαξία μας.
Έχω παρακολουθήσει εξ αρχής αυτά τα δύο ταλαντούχα παιδιά που γεφυρώνουν το εδώ και τώρα με το τότε και αλλού. Οι Ginger Creepers είναι άνισοι γιατί είναι αυθεντικοί κι απαράμιλλοι. Πασχίζουν πάνω στην σκηνή, παλεύοντας με την τεχνολογία να την υπερβούν και να ξαναγυρίσουν εκεί όπου ξεκίνησαν όλα: στα σπήλαια, όταν οι κυνηγοί έκλειναν την είσοδο με την γιγαντιαία πέτρα τού Πολύφημου και στο ατελείωτο εκείνο χρονικό διάστημα ανάμεσα στο δείπνο και στον ύπνο γέμιζαν τον χρόνο με ανταλλαγή ενεργειών επικοινωνώντας εξημερώνοντας εαυτούς τε αλλήλους καταλαγιάζοντας τους φόβους τους. Μόνο που σήμερα τα σύγχρονα «σπήλαια» είναι φωτισμένα, καλωδιωμένα, με πολύχρωμα ποτά και εθιστικά εδέσματα. Η μουσική συνήθως στους συνήθεις χώρους συναθροίσεως μετά την δύσιν τού ορατού ηλίου είναι τόσο εκκωφαντική που δυσχεραίνει την οιαδήποτε μεταφορά νοήματος δια των λέξεων. Απομένει μόνον ο σωματικός κώδικας που αν και δεν είναι ακόμη διεθνής είναι όμως διεθνοποιημένος.
Αυτά τα γενναία παιδιά μιμούμενα τεχνολογικώς τον εξωγενή «θόρυβο» τον εντάσσουν στην απόπειρά τους για αρμονία, για επικοινωνία, για έρωτα τού Αόρατου (γιατί από το ορατό, το απτό μπουχτίσαμε).
Ετούτη η ομοιοπαθητική υπέρβαση είναι μοναδική στα ελληνικά θεατρικά μας πράγματα: η σκηνική της πραγμάτωση ομοιάζει με κραυγή απελπισίας κι έτσι μπορεί να εκληφθεί από τους άνω των εξήντα ετών, όσους απολαύσαμε τις μελωδίες στις μπουάτ, τις γεύσεις και τις μυρωδιές στα κουτούκια, τον ρεμπέτικο διονυσιασμό στα κατ-αγώγια. Τώρα δεν είναι λιγότερο θλιβερός ο κόσμος μας, δεν είμαστε λιγότερο πτωχοί, διψασμένοι και πεινασμένοι για το Αληθινό, το αυθεντικό, το… Δεν βρίσκω λέξεις για να καλύψω το κενό που άνοιξαν οι μετανεωτερικές καταστροφικότατες βόμβες. Αφού ισοπεδώθηκαν τα πάντα καιρός τώρα να ξαναχτίσουμε, να αναδομήσουμε, τον καινούργιο ναό τής Σκέψης και της Ελευθερίας, βασιζόμενοι σε δοκιμασμένα και νέα «υλικά». Οι πρώτες ύλες είναι διαθέσιμες εσαεί, μέχρι το τέλος κι αυτού τού υλοενεργειακού χωροχρόνου.
Παρακολουθήστε, ακούστε αυτά τα παιδιά με προσοχή, με υπομονή, με επιμονή: προοιωνίζουν το αύριο σχολιάζοντας καυστικά το τώρα (ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουν απολύτως – η Τέχνη δεν βασίζεται σε προθέσεις αλλά σε συνδημιουργικά αποτελέσματα: κι ο/η/το θεατής παίζει σημαντικό ρόλο εδώ, με τη στάση και την ανάσα του – ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΛΜΟΣ, ΡΥΘΜΟΣ που δεν λέει να σβήσει).
Μετά το μεταμοντέρνο, το μετάΘέατρο, τη μεταΛογοτεχνία… ελλοχεύει ο ίδιος ποταμός που έθρεψε και τους προηγούμενους με τα νάματά του.
Αισιοδοξίας το ανάγνωσμα.
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας https://konstantinosbouras.gr ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός
Info από το Δελτίο Τύπου:
JINX
μια παράσταση των Ginger Creepers Theater Band εμπνευσμένη από την παραλογή Του Νεκρού Αδερφού
Πέφτει βαρύ θανατικό κι η μάνα χάνει και τους εννέα γιους της. Η μοναδική της κόρη έχει παντρευτεί και λείπει στα ξένα. Η μάνα αναθεματίζει τον ένα της γιο στο μνήμα, γιατί της είχε τάξει πως μόνη της δε θα την άφηνε. Έτσι εκείνος βγαίνει από τον τάφο του και πάει να βρει την αδερφή του να τη φέρει πίσω στη μάνα τους.
Με αφορμή και άξονα την κλασική παραλογή “Του Νεκρού Αδελφού”, σε συνδυασμό με άλλα παραδοσιακά ποιήματα, μοιρολόγια και παραλογές, οι Ginger Creepers Theater Band παρουσιάζουν μία εναλλακτική θεατρική συναυλία, ένα “ηχητικό υπερθέαμα” με ηλεκτρονικούς και παραδοσιακούς ήχους, πρόζα, λούπες και παραλλαγμένες μελωδίες. Οι δυό τους επί σκηνής, στον ήχο, το μικρόφωνο και τα visuals, ζωντανεύουν τον θρυλικότερο νεκροζώντανο της ελληνικής παράδοσης, σε ένα live performance προσκαλώντας τον κόσμο σε μία παράσταση που χορεύεται.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σύλληψη – διασκευή – εικαστική/ηχητική επιμέλεια – βίντεο – σκηνοθεσία – εκτέλεση: Ginger Creepers Theater Band (Χρήστος Καπενής – Γρηγόρης Χατζάκης)
Πρωτότυπη μουσική – ηχητικός σχεδιασμός: Βύρων Κατρίτσης
Επιπλέον μουσική: Λουδοβίκος Των Ανωγείων, Ξενοφών Λουκιανός (Φωνικός), Θεοφάνης Ευσταθιάδης (Κώδικας)
Σύμβουλος ήχου – επιπλέον ηχητικός σχεδιασμός: Θεοφάνης Ευσταθιάδης
Επιμέλεια κίνησης: Χλόη Αλιγιάννη
Κοστούμια: Λίλα Νόβα
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κική Μπαρμπαβασίλογλου
Γραφιστική Επιμέλεια: Michelangelo Bevilacqua
Διάρκεια: 60’
Κυριακή 18, 25/2 & 3, 10/3
21.00
Metaphor Athens
Δορυλαίου 10, Πλ. Μαβίλη
Εισιτήρια:
Προπώληση: (more.com) 10 ευρώ
Ταμείο: 12 ευρώ
Πληροφορίες / Κρατήσεις:
6946965003
