Είμαστε εκδηλωτικός, εκφραστικός, φωνακλάς μεσογειακός λαός, όμως το υπερπαίξιμο στο θέατρο (ακόμα και στην Επίδαυρο) δημιουργεί ψυχοσωματικές άμυνες στο κοινό.
Φυσικά, όταν οι επί σκηνής εκρήξεις ακολουθούνται από φάσεις κατατονίας / υποτονικότητας επιτυγχάνεται η επιθυμητή αντίθεση. Όμως ετούτη η ιδιότυπη διπολικότητα δεν δημιουργεί αντιστικτική μετατροπία (εάν υπάρχει τέτοιος όρος – νεολογισμός δικός μου).
Το να παρακολουθούμε ένα «ζευγάρι» επί σκηνής να παριστάνουν τους ανεξέλεγκτους «τρελούς» μπορεί ενδεχομένως να λειτουργεί δραματοθεραπευτικά ή και ομοιοπαθητικά ακόμα σε άτομα που ζουν σε δυσλειτουργικές οικογένειες και δεν μπορούν να απεμπλακούν.
Όμως το λεγόμενο «ηχητικό τοπίο» σε ένα θεατράκι δωματίου, χαμηλοτάβανου και με λιγοστές θέσεις θεατών πρέπει να προσαρμόζεται στο σύνηθες ανεκτό ακουστικό φάσμα.
Από κάποια περίεργη προαίσθηση κάθισα ψηλά πάνω, παρ’ όλα αυτά πυροβολήθηκα δεόντως, ειδικά από τον άντρα ηθοποιό.
Μετά έπληξα. Οι κραυγές παράγουν μονοτονία. Άνοιξα το κινητό (στο αθόρυβο). Μπήκα στο Instagram, ξέχασα όμως ότι κάποια βιντεάκια παίζουν ακόμα κι έτσι. Ακούστηκε λοιπόν μία καρδερίνα που μπέρδεψε τους ηθοποιούς και τους έβγαλε για λίγο από την ερμηνευτική εξωστρέφειά τους. Προφανώς θα νόμισαν ότι ακούνε φωνές κι ετούτη η απρόβλεπτη παρεμβολή προκάλεσε στιγμιαία αμηχανία δίνοντας έτσι ένα απροσδόκητο βάθος στην σκηνική ερμηνεία τους. Μήπως, λέω τώρα, ο σκηνοθέτης θα έπρεπε να είχε σκεφτεί παρόμοιες παύσεις, απαραίτητα εκτονωτικά τού θυμικού κενά προκειμένου να μετατρέψει τον ασθματικό παραστασιακό ρυθμό σε κάτι περισσότερο μελωδικό, αν όχι ΚΑΙ αρμονικό;
Φυσικά, κατόπιν εορτής κι απέξω απ’ τον χορό πολλά τραγούδια λέμε. Όμως ο κριτικός λειτουργεί ΚΑΙ ως επαρκής θεατής, ως σάκος τού μποξ, ως δειγματολήπτης, ως γευσιγνώστης και σας λέω ευθαρσώς πως μόνον με πολλά ούζα, τσίπουρα, τσουγκρίσματα, μεζέδες και ορχήστρα στη διαπασών αντέχεται μια τόσο άκριτη μεγαφωνία!!!!!!
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας https://konstantinosbouras.gr , ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός
info από το Δελτίο Τύπου:
Ρίτα
Η βραβευμένη κωμωδία της Μarta Buchaca
για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Παράταση παραστάσεων
Δευτέρα 8/1 & Τρίτη 9/1
Θέατρο 104
Εσύ μέχρι πού θα έφτανες για κάποιον που αγαπάς;
Λίγα λόγια για το έργο.
Ο Τόνι και η Στέλλα είναι αδέρφια. Ο Τόνι δρα γρήγορα και αποτελεσματικά και θέλει να έχει τον έλεγχο των πάντων.Η Στέλλα εξετάζει αργά όλες τις παραμέτρους, είναι αναβλητική και αφήνει τους άλλους να αποφασίζουν για εκείνη.
Ρίτα λένε τη μητέρα τους, όπως επίσης και τη σκυλίτσα του Τόνι.
Εκτός από το όνομα, οι δύο Ρίτες μοιράζονται και κάτι ακόμα: έχουν και οι δύο άνοια.
Το κοινό αυτό σημείο θα ανατρέψει τις ζωές των δύο ηρώων, οι οποίοι θα πρέπει να σκεφτούν τα πάντα από την αρχή.
Σε αυτή τη σύγχρονη μαύρη κωμωδία, τα δυο αδέρφια πραγματεύονται τον θεσμό της οικογένειας, τους δεσμούς των μελών της, την αποδοχή, την ευθανασία και τη δυσκολία να αφήσουμε ”να φύγουν” οι άνθρωποι που αγαπάμε.
Πόσο εύκολο είναι να παραμείνει κανείς αυτόνομος, ασφαλής και αξιοπρεπής όταν η άνοια του χτυπά την πόρτα;
Σημείωμα του σκηνοθέτη
Ένα σεντούκι αναμνήσεων ανοίγει επί σκηνής και, με παιχνιδιάρικο τρόπο,ξεδιπλώνει στιγμές, ευτράπελα ,συγκρούσεις και κυρίως αλήθειες.
Γιατί στη ζωή, η αλήθεια είναι απαραίτητη,
αλλά χωρίς την αγάπη, είναι ανυπόφορη…
Συντελεστές
Συγγραφέας: Μarta Buchaca
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία – δραματουργική επεξεργασία: Αποστόλης Ψαρρός
Φωτισμοί: Αποστόλης Τσατσάκος
Ρούχα: Caravan
Φωτογραφίες-αφίσα: taphteam
Βοηθοί σκηνοθέτη: Λιάνα Γαβριήλ, Τζώρτζης Χορταριάς
Ερμηνεύουν: Ευγενία Παναγοπούλου, Αποστόλης Ψαρρός
Παραγωγή:104
Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Ιωάννα Ιακωβίδη
Σε συνεργασία με την Εταιρεία Alzheimer Αθηνών και τη Ζωοφιλική Ένωση Ηλιούπολης
2 ακόμα παραστάσεις
Δευτέρα 8/1 & Τρίτη 9/1 , στις 21.00
Θέατρο 104 / Ευμολπιδών 41, Αθήνα.
Διάρκεια: 75’.
Γενική είσοδος 12 ευρώ / μειωμένο εισιτήριο 10 ευρώ
Ηλεκτρονική προπώληση: www.more.com
Τηλεφωνικές κρατήσεις στο ταμείο του θεάτρου: 210 3455020
