Δυσκολεύομαι να φανταστώ μια κακή παράσταση αυτού του παιγνιώδους παραμυθοδράματος.

Άψογα δομημένο (με κλασικιστική γεωμετρημένη μέθοδο – όλη η δράση εκτυλίσσεται σε δώδεκα συνεχόμενες ώρες, ή λιγότερες, πάντως νυχτερινές), έργο γεμάτο συμβολισμούς και ιστορικά, κοινωνικά-πολιτικά συμφραζόμενα κι υπονοούμενα που όσο κι αν τα έχουμε χάσει μπορούμε όμως να τα συμπληρώσουμε χρησιμοποιώντας τις αναλογικές δυνάμεις της γόνιμης φαντασίας μας.

Με αφορμή ποιους γάμους γράφτηκε ετούτη η ρομαντική κωμωδία (που παρά τις τερατολαγνείες και τις ανοίκειες συνευρέσεις οδηγεί στην λύτρωση κι η κάθαρση είναι επιτρεπτή σε συγγνωστά ανθρώπινα ολισθήματα, αφού «της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η νύχτα και γελάει».

Το μυστηριακό στοιχείο καλύφθηκε σκηνοθετικά και σκηνογραφικά με το ιδιότυπο μετατεχνολογικό «θέατρο σκιών» πίσω από την τεντωμένη λευκή οθόνη του βάθους.

Η λιτότητα στην παραγωγή με τις πολλαπλές αναλήψεις ρόλων έδωσαν στους υποκριτές την δυνατότητα να μεταλάβουν των αχράντων μυστηρίων μίας προϊστορικής καρναβαλικής δράσης που κατέληξε στον προ-μονοθεϊστικό διονυσιασμό (προνόμιο κάποιων υψηλών τάξεων που είχαν την οικονομική πολυτέλεια να διασφαλίζουν την ιδιωτικότητα των ψυχαγωγικών θεαμάτων τους). Κι εάν το περίφημο ρητό «τα εν οίκω μη εν δήμω» δεν ίσχυε για το εκλαϊκευμένο ελισαβετιανό θέατρο, δεν γνωρίζουμε επακριβώς τι γινόταν πίσω από τις βαριές μεταλλικές πόρτες των κάστρων (πριν και μετά τον περίφημο δαιμονοποιημένο Μεσαίωνα).

Βλέποντας και ξαναβλέποντας αυτό το έργο, μελετώντας το διαρκώς, δεν μου βγαίνει η ιδέα πως κάποια πραγματικά πρόσωπα σατιρίζονται με καλόβουλο πείραγμα. ΟΙ συγγνώμες των μαστόρων, που αποφασίζουν να γίνουν περιστασιακοί θεατρίνοι (με το αζημίωτο, εννοείται) καταδεικνύει ενδοκειμενικώς την πραγματική ανάγκη συγγραφέα και ηθοποιών ετούτου του κεφάτου «Ονείρου» να διατηρήσουν την εύνοια των όποιων προστατών (χορηγών) τους πάση θυσία. Κι επειδή και στον «Άμλετ» υπάρχουν ενδοκειμενικές μαρτυρίες για τους πλανόδιους θεατρίνους της εποχής, ας μην ξεχνάμε τους συμβιβασμούς και τις υποχωρήσεις που έπρεπε να κάνουν οι επίσημα «εγκατεστημένοι». Θυμηθείτε τις περίφημες ιδιωτικές σκηνικές πανηγυρικές εορτές ειδωλολατρικού τύπου τού ιστορικού «Βασιλιά Ήλιου», στην αποθέωση των οποίων συμμετείχε μάλιστα κι ο ίδιος, αναλόγως ενδεδυμένος (μασκαρεμένος).

Πιστεύω ακράδαντα (κι αυτή η ευπρόσιτη παράσταση μου το επιβεβαίωσε πως και η Τιτάνια και ο Όμπερον ηθελημένες γελοιογραφίες ιστορικών προσώπων αποτελούν, ποιητική τε σκηνική αδεία).

Παράσταση άρτια. Οι επί σκηνής συντελεστές ομιλούσαν και κινιόντουσαν υπακούοντας σε έναν διακριτό ρυθμό, ενορχηστρωμένο και κάτω από την σκηνοθετική μπαγκέτα. Εάν τραγουδούσαν κιόλας με απαιτήσεις λυρικού θεάτρου θα είχαμε ένα σύγχρονο υπερθέαμα. Όμως για κάτι τέτοιο θα χρειαζόταν πολυδάπανη παραγωγή τύπου Broadway. Κι εδώ μην ξεχνάμε πως είμαστε off-off-Broadway, όσο κι αν αυτό είναι κάτι τόσο σχετικό πλέον όσο και η έννοια «αστός» (με τις άπειρες διακυμάνσεις της). Στην μετανεωτερική εποχή δεν έχουν υβριδοποιηθεί μόνον τα λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά είδη αλλά και οι τάξεις.

Ίσως γι’ αυτό το καλογραμμένο και καλοστημένο παραμυθάκι να μας αναψύχει μεταφέροντάς μας σε άλλες εποχές με διακριτή ιεραρχία (εκεί όπου ακόμη γνώριζες ποιος είναι ο φίλος-σύμμαχος και ποιος ο εχθρός-αντίπαλος…).

Ο σύγχρονος εξανδραποδισμός περνάει μέσα από τον έλεγχο των συνειδήσεων. Κι η μόδα (ειδικά στα πολιτιστικά προϊόντα) είναι καταλυτικής αποτελεσματικότητας. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι «εκτός των τειχών» συνειδητοποιημένοι, ψαγμένοι αναγεννησιακοί λογοτέχνες και καλλιτέχνες που άλλο δεν έχουν στις προτεραιότητές τους «πάρεξ Ελευθερία και γλώσσα». Τώρα όσο για την γλώσσα, δεν ξέρω…

Αξιόλογη παράσταση, ψυχαγωγική και διασκεδαστική συνάμα. Σπάνιος συνδυασμός.

 

 

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας https://konstantinosbouras.gr ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός

 

Info από το Δελτίο Τύπου:

 

ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

WILLIAM SHAKESPEARE

LOXODOX

 

Η ομάδα Loxodox μετά από την «Φαλακρή τραγουδίστρια» του Ευγένιου Ιονέσκο στο House οf Smiths, επεκτείνει την έρευνα της πάνω στα κλασικά έργα, παρουσιάζοντας το

«Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας»

του Ουίλιαμ Σαίξπηρ.

Το ακτινοβόλο αριστούργημα έρχεται στο

ΠΛΥΦΑ στις 8 Μαρτίου.

 

Ο πραγματικός κόσμος της Αθήνας συμπλέει με τον ονειρικό κόσμο του δάσους και ο ορατός κόσμος των νέων ανθρώπων -που ο έρωτας γεμίζει όλη την ύπαρξη τους- με τον αόρατο κόσμο των πνευμάτων και των ξωτικών.

Γραμμένο μεταξύ 1595 και 1596, πρόκειται ίσως για την πιο σπουδαία κωμωδία του σύγχρονου θεάτρου, ενώ παράλληλα είναι το έργο του Σαίξπηρ που έχει παιχτεί τις περισσότερες φορές.

Το μεγαλειώδες και ευφρόσυνο ονειρόδραμα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ φέρνει αντιμέτωπο τον θεατή με το ζήτημα της πίστης στο αδύνατο, τα μουσικά ηχοτοπία της φύσης, τον ονειρικό κόσμο της καθημερινής ζωής και την ποίηση που γεμίζει έρωτα την ζωή ανθρώπων.

Η μουσική που συνέθεσε η Στέλλα Γαδέδη και παίζεται ζωντανά επί σκηνής, αποτελεί δραματουργικό πυλώνα της παράστασης. Τα ηχοτοπία και τα τραγούδια της δημιουργού, ενώνουν τον λαϊκό κόσμο της υπαίθρου με αυτόν του ουράνιου πεδίου. Η μουσική στο Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας ,είναι το κλειδί του μύθου του έργου.

 

Σκηνοθετικό σημείωμα

Η γραφή του Σαίξπηρ είναι μια ανεξάντλητη πηγή μυστηρίου, όσο δουλεύεις αυτό το έργο, βλέπεις όλο και περισσότερες πόρτες, καλείσαι να επιλέξεις αυτήν την μοναδική φορά ποια θα ανοίξεις.

Δυο κόσμοι, ο ένας στην επιφάνεια, ο άλλος πολύ εσωτερικός, αμετάδοτος, εκεί που βρίσκεται η καθαρή ποίηση.

Ο Σαίξπηρ έχει πλάσει κάτι αθώο και ονειρικό, σαν τα παιδιά που φτιάχνουν εξωτικούς κόσμους κάτω από το τραπέζι στο σαλόνι, φέρνουν καρέκλες για τοίχους, μαξιλάρια, ένα ύφασμα να κρύβονται.

Δεν εξηγεί, δεν εκλογικεύει, εσύ απλώς νιώθεις και δημιουργείς μαζί του και μαζί με τους ηθοποιούς, αυτή είναι η μαγεία του έργου.

Αλκίνοος Δωρής

 

 

Συντελεστές:

Κείμενο: Ουίλιαμ Σαίξπηρ

Σκηνοθεσία: Αλκίνοος Δωρής

Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης

Κίνηση: Αγγελική Τσούπρα

Μουσική: Στέλλα Γαδέδη

Σκηνογραφία: Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου

Κοστούμια: Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου, Ισμήνη Ασημάκη

Πίνακας ζωγραφικής: Ισμήνη Ασημάκη

Φωτισμοί: Θωμάς Οικονομάκος

Φωτογραφίες παράστασης: Sabrina Brodescu

Κατασκευή Κοστουμιών: ΡΑΜ ΡΑΜ

Κατασκευή μάσκας: Φωτεινή Γεωργίου

Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη

Παραγωγή: LOXODOX

Οργάνωση παραγωγής: Loxodox, Όλγα Τσατσούλη

 

Διανομή (αλφαβητικά)

Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου: Ελένη, Μπρίκης

Σταύρος Καστρινάκης: Δημήτριος, Βελόνης

Δήμητρα Κολοκυθά: Πουκ

Νάσος Κρέτσης: Πάτος

Κατερίνα Κωνσταντίνου: Νεράϊδα

Γιάννης Μπάτσης: Λύσανδρος, Σουραύλης

Μηνάς Πασπαλάς: Αιγέας, Σφήνας

Μπέτυ Σαράντη: Ερμία, Αλφάδης

Δήμητρα Σπανούλη: Ιππολύτη, Τιτάνια

Βασίλης Σταματάκης: Θησέας, Όμπερον

 

Μουσικοί επί σκηνής: Κατερίνα Κωνσταντίνου (φλάουτο), Νάσος Κρέτσης, Μηνάς Πασπαλάς (βιολί, κιθάρα), Νάσος Κρέτσης (νταούλι)

 

Πληροφορίες Παράστασης

Παραστάσεις:   Από Παρασκευή 8 Μαρτίου

Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Παρασκευή & Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 19:00

Τιμές εισιτηρίων

Γενική Είσοδος: 12€

Φοιτητικό/ Μειωμένο: 10€

 

Διάρκεια παράστασης:  105’ λεπτά

 

Προπώληση εισιτηρίων: MORE.COM

https://www.more.com/theater/oneiro-kalokairinis-nyxtas/

 

Τηλέφωνο κρατήσεων: 6948199103

 

ΠΛΥΦΑ

Κορυτσάς 39, Βοτανικός / Τηλέφωνο: 693 869 0612 / info@plyfa.space

(10 λεπτά με τα πόδια από το μετρό του Κεραμεικού)

Η παράσταση «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» τελεί υπό την Αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και επιχορηγείται.