Εάν δεν υπήρχε η βεβιασμένη ανάγκη χρονικής επιμηκύνσεως τής παραστάσεως σε δύο ώρες κι απέμενε το πρώτο ουσιαστικό μέρος, δεν θα φτάναμε στο …extension σε μια επιθεωρησιακή κατάσταση τύπου Δελφινάριου, που ακόμα και ο Σεφερλής βγαίνει …θεατρικός άγιος σε σύγκριση με τις βεβιασμένες παρωδίες τής τηλεοπτικής αρένας. Κρίμα.
Στα χνάρια τής Κιτσοπούλου και η Μπρούσκου. Καλόν είναι να προσέξουμε ότι οι άγιες προθέσεις καταλήγουν συχνά σε φιάσκο όταν είναι θολά τα όρια ανάμεσα στο παρωδούμενο και στην παρωδία.
Ενίοτε, τόσον ο μεμυημένος όσον και ο μέσος θεατής τα συγχέει και η αποσπασματική μετανεωτερική θεώρηση τού παραστασιακού γεγονότος μεταθέτει την ιστορική γραμμική αφήγηση σε μία αυθαίρετη μεταμυθοπλασία που μοιάζει με ζάπινγκ και ολοκληρώνεται στον εγκέφαλο τού εκάστοτε συνδημιουργικού επαρκούς αναγνώστη.
Κρίμα και πάλι κρίμα, γιατί τόσον η εκλεκτή Δήμητρα Χατούπη ανεδύθη (στο πρώτο μέρος μόνον) σε μία αρχετυπική τραγική μορφή Μάνας όσον και οι άλλοι τρεις θαυμάσιοι ηθοποιοί έκαναν ό,τι μπορούσαν (και ό,τι δεν μπορούσαν) προκειμένου να υπηρετήσουν το σκηνοθετικό όραμα, το οποίο εξαντλήθηκε δυστυχώς στο πεπαλαιωμένο πλέον τέχνασμα τής ταυτόχρονης βιντεοσκόπησης και προβολής τού τελούμενου.
Μεταμοντέρνο; Ναι. Αλλά ας κρατήσουμε κάποια αφηγηματικά, αισθητικά, ρυθμολογικά, υφολογικά προσχήματα… Κι όχι χύμα στο κύμα κι από την τραγωδία στο kitsch. «Το άδικο δεν το θέλει ούτε κι ο θεός».
Παρ’ όλα αυτά, το θέαμα λειτουργούσε μια χαρά στον πειραματικό υπόγειο χώρο τού αναβαθμισμένου ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ τού ΠΕΙΡΑΙΑ.
Δείτε το. Μην το χάσετε.
Κάποτε θα πρέπει να μην ντρεπόμαστε και να φεύγουμε στη μέση, ως θεμιτήν τε και νόμιμη ένδειξη διαμαρτυρίας για την πολιτισμική παρακμή που υφιστάμεθα εκόντες-άκοντες…
Μετά λύπης περισσής για την σπατάλη τόσου ανθρώπινου δυναμικού, τόσων πόρων,
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
https://konstantinosbouras.gr ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός.
