Τριμερής ποιητική συλλογή από μία «λεπτουργό» (όπως την χαρακτήρισε ιδιοφυώς ο Καθηγητής και Ποιητής Βάλτερ Πούχνερ στο ομώνυμο πόνημά του).
Η δραματικότητα τής προσεκτικά τεχνουργημένης ιδιολέκτου ενισχύεται τόσο από την προφορικότητα τού πρώτου ενικού προσώπου, όσο και από την πολυδιάσπαση τού αφηγητή που αλλάζει τρεις οπτικές γωνίες: ενήλιξ, παιδί, άνεμος. Αυτή η συμπερίληψη ενός από τα πέντε στοιχεία τής Φύσης (συμπεριλαμβανομένου τού αιθέρος) δείχνει και το φυσιολατρικό-οικολογικό «μέτωπο» μιας ιδεολόγου που πασχίζει υπέρ σωτηρίας εμψύχων τε αψύχων.
Τρία μέρη λοιπόν: 1. ΤΙ ΕΛΕΓΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΙΗΜΑ, 2. ΤΙ ΕΛΕΓΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, 3. ΤΙ ΕΛΕΓΕ Ο ΑΝΕΜΟΣ.
Θεματική, ιδεολογία, αισθητική, ηθική, ποιητική πρόθεση συνάδουν προς έναν εναργή, συνειδητό, μάχιμο και μαχητικό Πνευματικό Άνθρωπο με πλήρη ανάληψη των ευθυνών του/της. Το θηλυκό στοιχείο υπερισχύει κυρίως ως προς την δεκτική ανεκτικότητα και την αλληλέγγυα κατανόηση τής φαινομενικής πολυμορφίας, ενόσω στο επίπεδο τής ουσίας η αγγελική φύση και άφυλη είναι και υπεράνω των ζωικών ενστίκτων, τείνουσα προς νεοπλατωνικά ιδεώδη και νεορομαντικά μοτίβα απολύτως εναρμονισμένα προς μια ποιητική που δεν ταλανίζεται μετεωριζόμενη μεταξύ νεωτερικότητας και μετανεωτερικότητας αλλά είναι κυριολεκτική, απευθυνόμενη, διαυγής, το δε κοινωνούμενο μήνυμα είναι κρυστάλλινο.
Μία ιδιαίτερη μορφοσυντακτική ποιητικοποικιλότητα [ας μου επιτραπεί ο νεολογισμός αυτός] έγκειται στο ότι το ουσιαστικό «ο άνθρωπος» ακολουθείται από ρήμα σε τρίτο ενικό πρόσωπο (υπονοώντας ένα «εγώ» που παραλείπεται για λόγους αντιναρκισσιστικούς).
Νεολογισμοί και αιρετική χρήση ονομάτων (όπως π.χ. οι απολλωνίες τής σελίδας 68) δημιουργούν ένα κέντημα που όμοιό του δεν μπορεί να υπάρξει, αλλά φέρει τη διακριτή (και διακριτική) υπογραφή μιας έμπειρης ποιήτριας με προσωπικό ύφος.
Η λιτότητα συμβάλλει στην καθαρότητα μιας έκφρασης λακωνικής που συμπληρώνεται (μέσα από τις σιωπές και τις παύσεις) από αδιόρατα, ιδεατά «παραγλωσσικά σημεία» που τα συμπληρώνει ο εκάστοτε επαρκής αναγνώστης με τη συνδημιουργική φαντασία του κι αυτό είναι ένα ακόμα απολύτως αποτελεσματικό αφηγηματικό τέχνασμα βαθιά ριζωμένο στην παράδοση, με την οποία συνομιλεί ασυμπλεγμάτιστη η Ποιήτρια Παυλίνα Παμπούδη.
Ο Άνθρωπος και τα Ιδεώδη τού Διαφωτισμού, με προεξάρχουσα την Ελευθερία, πρωταγωνιστούν σε αυτό το κρουστό πόνημα-ιδεοτέχνημα.
Η φιλοσοφική θέση είναι σαφής, σαφέστατη, μηδέποτε κραυγάζουσα. Ποίηση: η τέχνη των ημιτονίων. Μία μουσική ρυθμολογία συνέχει ετούτη την πρωτότυπη και ευπρόσιτη ποιητική στίξη τού Κενού μας περιβάλλει ασφυκτικά και η μόνη υπαρξιακή διέξοδος είναι αλλοδιαστασιακή.
«Στον ύπνο μόνο αυτοαναλώνεται το έρεβος» (γράφει στη σελίδα 44).
Η αφηγηματική ρευστότητα ενισχύεται πολλές φορές από το ασύνδετο σχήμα, από συναισθητικές μεταφορές (ηχογεύσεις) και όλο το μέχρι τώρα κατακτημένο ποιητικό οπλοστάσιο (σε επίπεδο Πανανθρώπινης Συλλογικής Συνειδητότητας) τίθεται στην υπηρεσία και στη διάθεση μιας Ποιήτριας που δικαιώνει το ρόλο της (το ρόλο όλων μας) στη σημερινή παρακμάζουσα υλιστική Παγκόσμια Κοινωνία.
Μακάρι να πληθαίνουν και να μακροημερεύουν ποιητικές φωνές τόσο συνειδητές, τόσο αντάξιες τής Μούσας Ερατώς.
Τα πλατωνικά «όντως όντα» πρωταγωνιστούν στο ποίημα «Υπνοβατώ» τής σελίδας 46.
Ο Χρόνος ποιητική σταθερά κι εδώ (όπως στον Προυστ, στον Καβάφη, στον Πρίσλεϋ και σε τόσους άλλους μάγους τής γραφίδας).
Ποιητικώς διαλογίζεσθαι.
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας https://konstantinosbouras.gr ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός.
(αναδημοσίευση από το περιοδικό Booktimes.gr)
