Οι νέοι έχουν την εντύπωση πως έχουν όλον τον χωροχρόνο στη διάθεσή τους.

Οι γέροι θεωρούν το κάθε δειλινό ευλογία, δώρο εξ ουρανού, αναπάντεχη γενναιοδωρία Αγνώστου Τινός Όντος που περιμένει να τους υποδεχθεί στην άλλη πλευρά, στην «τέταρτη διάσταση» των ποιητών.

Οι μεσήλικες νιώθουν σαν να έφτασαν στην κορυφή ενός λόφου (λίγο πριν ή λίγο μετά).

Οι καταδικασθέντες σε θάνατο που αναβλήθηκε η εκτέλεση τής ποινής τους βιώνουν μία διαστολή τού χρόνου. Το ίδιο και οι ερωτευμένοι.

Αντιθέτως, οι αποκατεστημένοι, οι βολεμένοι, οι κατακαθισμένοι, οι βαθιά ριζωμένοι στο «κονάκι» τους πλήττουν, νομίζοντας πως οι μέρες περνάνε πολύ γρήγορα και τα δειλινά πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο σαν εικόνες σε παλιά φωτογραφική μηχανή όπου σκάλωσε το χημικό φωτοευαίσθητο φιλμ, σαν τραίνα που ερωτεύτηκε το ένα το άλλο και βιάζονται να παίξουν ρόλους επιβήτορα χωρίς να υποχωρούν στη μοιρασιά των ρόλων.

Οι ώριμοι άνθρωποι δεν ενθουσιάζονται στις χαρές και δεν απελπίζονται στις λύπες τους.

Οι εργασιομανείς σκύβουν το κεφάλι κάτω και δουλεύουν μέχρι τελικής επιπτώσεως.

Οι χαροκόποι αντίθετα παιζογελούν λες και είναι το τελευταίο δευτερόλεπτο (κάθε φορά) που πατούν σε αυτήν την συγκεκριμένη ευλογημένη Γη τής Αφθονίας.

Οι στερημένοι είναι και τσιγκούνηδες και μυωπικοί.

Οι σπάταλοι είναι πρεσβύωπες κι έχουν τρύπιες τσέπες.

Οι αστιγματικοί τους βλέπουν όλους ψηλόλιγνους, ανώτερους απ’ ό,τι είναι.

Οι αισιόδοξοι πιστεύουν στο θαύμα.

Οι απαισιόδοξοι χύνουν πάντα την γεμάτη με γάλα καρδάρα γιατί δεν πιστεύουν ότι υπάρχει!!!

Οι φθονεροί εύχονται να ψοφήσει η γαλακτοφόρος κατσίκα τού γείτονα.

Οι άσχημοι θεωρούν ότι τα παιδιά τους είναι τα ομορφότερα τού κόσμου.

Και πάει λέγοντας…

Ο κόσμος γυρνάει. Ευτυχώς ή δυστυχώς. Τροχός τής Τύχης που τον περιστρέφει η Αναγκαιότητα. Νέμεσις.

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, https://konstantinosbouras.gr  ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός