Όταν ποινικοποιήθηκε το θέατρο στο Βυζάντιο και απαγορεύτηκε ο αρχαίος ελληνικός λόγος ως «εθνικός», οι πανέξυπνοι, πολυμήχανοι μίμοι/μιμάδες, οι παντόμιμοι, οι ζογκλέρ-joculatores, οι τραγικωμικού clown τού τσίρκου, οι μπουλουκτζήδες των περιοδευόντων θιάσων, οι κουκλοπαίχτες, οι καραγκιοζοπαίχτες (μαστόροι στο ανατολίτικης προέλευσης θεάτρου σκιών), οι διονυσιακοί τεχνίτες εν γένει ΑΦΑΙΡΕΣΑΝ ΤΟΝ ΛΟΓΟ και μετέγραψαν τον πολύπλοκο γλωσσικό κώδικα σε πασιφανή, απλοποιημένο, εύπεπτο, ευπώλητο ΠΑΡΑΓΛΩΣΣΙΚΟ ΚΩΔΙΚΑ. Το «Σωματικό Θέατρο» (“Physical theater”) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ, αλλά αναγκαιότητα σε πολυπολιτισμικές/πολυθρησκευτικές/πολυγλωσσικές αυτοκρατορίες. Φαίνεται πως τώρα το ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΨΗΦΙΑΚΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ εκτός από τα κλασικά εικονογραφημένα comics (σε διάφορες  μορφές κι εκφάνσεις) επιχειρεί να μεταφράσει τα κλασικά δραματικά κείμενα σε μιμικές-παντομιμικές στάσεις-εκφράσεις-εκφάνσεις. Κάθε φορά κάτι χάνεται στη μετάφραση. Στην περίπτωση όμως αρχαίων γλωσσών (ελληνική, κινεζική, εβραϊκή κ.λπ.) η πλαστικότητα στην απόδοση λεπτών νοημάτων και συναισθημάτων αναγκαστικά χάνει μεγάλο μέρος τού δυναμικού τους.

Έτσι είδαμε μια απολύτως νόμιμη, άκρως δελεαστική, casual, επιθεωρησιακή οπτικοποίηση ενός έργου που δεν κουραζόμαστε να το ακούμε, να το διαβάζουμε, να απολαμβάνουμε τις μουσικές διακυμάνσεις τού εκφερόμενου λόγου, τις παραλλαγές, τις μετατροπίες, τις αντιστίξεις… το είδαμε ως comics.

Μια χαρά. Ωραία η «όψις» της παραστάσεως, χάρη στη μεγαλοφυή σκηνογράφο-ενδυματολόγο Άση Δημητρολοπούλου.

Ενδιαφέρον, αν και κάπως «τυχαίο» (χωρίς συνεκτικότητα, δεν έδενε με την εικόνα) το «ηχοτοπίο». Σαν ραδιόφωνο που κάποιος/κάποια κατάκοιτος τού αλλάζει σταθμούς!!!

Εκείνο όμως που ήταν εκπληκτικό, μοναδικό κι επαναλήψιμο ήταν οι ερμηνείες των ηθοποιών: υποκριτικός, παντομιμικός, κινησιολογικός άθλος. Εάν τραγουδούσαν κι όλας (αντί να κρώζουν απλώς), εάν χόρευαν, εάν μιλούσαν και λίγο ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ, θα ήταν αξιομνημόνευτοι για τα βραβεία κοινού.

ΠΑΙΖΟΥΝ (κυριολεκτικώς):

ο εκπληκτικός πρωταγωνιστής, ο αλησμόνητος Μενέλαος Κυπαρίσσης

και οι αλησμόνητες σουρεαλιστικές μορφές:

Δάφνη Σκρουμπέλου, Ματίνα Στάμου, h_theia_Soula.

Παρ’ όλα αυτά, η ωριαία διάρκεια αυτού τού «πειραγμένου» έργου δεν κούρασε, απορρόφησε τις αισθήσεις, προκάλεσε, ερέθισε, οδήγησε σε σκέψεις …φωτεινοσκότεινες…

Να δούμε πού θα μας βγάλει αυτό το πολιτισμικό τούνελ;!;!;!

Μετά το μεταμοντέρνο θα ξαναγυρίσουμε στη ζωντανή ανθρώπινη λαλιά;

Η γραμμική αφήγηση, η ενσυναίσθηση, η μιμητική ταύτιση λειτούργησαν για αιώνες. Δεν θα παρακμάσουν τώρα μαζί με τις αλλοτριωμένες, καταναλωτικές, κορεσμένες, απηυδισμένες συνειδήσεις μας.

Μην το χάσετε!!! Δεν θα πλήξετε και θα προβληματιστείτε. Θα πάρετε οπωσδήποτε εργασία για το σπίτι.

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας

https://konstantinosbouras.gr ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός

INFO από το ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ:

Ο Πάνος Κούγιας, αριστούχος απόφοιτος του πρώτου τμήματος σκηνοθεσίας του Εθνικού Θεάτρου,  καταπιάνεται με το κλασσικό αριστούργημα του Άουγκουστ Στρίντμπεργκ « Η Δεσποινίς Τζούλια». Η παράσταση κάνει πρεμιέρα 1η Φεβρουαρίου στο θέατρο Φούρνος κάθε Πέμπτη και Παρασκευή στις 21.00, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.

Δελτίο τύπου παράστασης:

«Τον ερωτεύτηκε. Πολύ. Έρωτας (ο) Αρσενικό. Εκείνος που επιβάλλεται. Που σοδομεί. Που προσκρούει. Που παρασύρει. Που δεν μπορεί να μην συμβεί. Θα συμβεί. Συντελειακά. Σακατευτικά και απρόσεκτα. Κι ας καταστραφεί ο κόσμος με το πρώτο φως της μέρας. Ένας έρωτας για δύο. Που για ένα βράδυ, βρήκαν μια διαφυγή μέσα σε αυτόν τον παλιό κόσμο που ξηλώνεται. Δύο, που βρήκαν την ουσία, ανάμεσα στις παύσεις. Τη μουσική, σε αυτά που δεν λέγονται. Τον χώρο τους, στα κενά των δακτύλων του άλλου. Σαν ένα πουκάμισο ξεκούμπωτο τη τελευταία νύχτα του θερινού ηλιοστασίου.

(παύση)

Κυρίες και κύριοι. Κοιτάξτε.

Το σχήμα τους.

Ένα σχήμα για τρεις.

(παύση)

Ένα σχήμα για τον καθένα και τη καθεμία από εμάς/ Γιατί εμείς είμαστε ο Οδυσσέας/ και η Οδύσσεια του άλλου/ εμείς η εξορία / εμείς η Ιθάκη/ εμείς η φωτογραφία από την ερειπωμένη μας πατρίδα / πότε-πότε / εμείς οι μνηστήρες/ εμείς τα ναυάγια/ εμείς/ όλα εμείς/

(παύση)

Ανοίξτε τους φακούς των κινητών σας.

Ανοίξτε τα φωτά της πλατείας.

Δείτε. Το σχήμα τους.»

[Από κείμενο της παράστασης]

Το εμβληματικό έργο «Δεσποινίς Τζούλια» του Άουγκουστ Στρίντμπεργκ, ιδωμένο μέσα απ’ τον κώδικα της σιωπής. Τα δρώντα πρόσωπα της παράστασης, εξερευνούν τα όρια της μοναξιάς γύρω από τη κοσμογονική διερώτηση: «Είναι ο έρωτας ένα ανθρώπινο αυτοάνοσο;».

Συντελεστές:

ΣΥΛΛΗΨΗ/ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Πάνος Κούγιας

ΣΚΗΝΙΚΑ/ ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Άση Δημητρολοπούλου

ΦΩΤΙΣΜΟΙ: Στέβη Κουτσοθανάση

ΜΑΣΚΕΣ: Έλενα Γκαβέλα

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιώργος Κασσαπίδης

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Γιώτα Δημητριάδη

ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Μενέλαος Κυπαρίσσης, Δάφνη Σκρουμπέλου, Ματίνα Στάμου, h_theia_Soula

Ταυτότητα παράστασης:

Ημερομηνία:

Από 01/02/2024 κάθε Πέμπτη και Παρασκευή στις 21:00μμ για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.

Τοποθεσία:

Θέατρο Φούρνος, Μαυρομιχάλη 168, Εξάρχεια

Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά

Πληροφορίες/ κρατήσεις:

Τηλ.: 21 0646 0748

Τιμές εισιτηρίων:

Γενική είσοδος: 14.00€ | Φοιτητικό – Θεατών άνω των 65 – Ανέργων -Ατόμων με Ειδικές Δεξιότητες: 10.00€ | Ατέλειες: 7.00€

Προπώληση: more.com