Λοιπόν, αυτό το πονηρό γατάκι (το ζαβούλι, η μετέπειτα Παρδαλούλα) την είχε δει από μωρό ακροβάτης κι όλο έπεφτε (δήθεν τυχαία, τάχαμου) στον ακάλυπτο, κατά προτίμησιν Σάββατο απόγευμα, όταν το ισόγειο μαγαζί θα ξανάνοιγε Δευτέρα… κι όλα αυτά προκειμένου να μας εκβιάσει, να δέσουμε παλιά (αλλά γερά σεντόνια), να κάνουμε κόμπους ναυτικούς, να κρεμαστούμε τέσσερις ορόφους κάτω (ωσεί δραπέτες από το τσιμεντένιο …Αλκατράζ) προκειμένου να σώσουμε την αδέσποτη μικρά τρισχαριτωμένη ύπαρξη, που ακόμα τότε δεν είχε διαγνωστεί επισήμως ως ΑΥΤΙΣΤΙΚΙΑ (όπως πολλές άλλες συΝ-γραφικές ψευδολογοτεχνικές οντότητες, άλλωστε…).
Με το που έμενε μια βδομάδα στο ευρύχωρο και άνετο οροφοδιαμέρισμα (τίγκα στα βιβλία και στα φυτά), ξαναέδινε μια βουτιά στο κενό, έχανε άλλη μία από τις επτά ζωές της και περίμενε (δήθεν αδιάφορη) να ξαναρίξουμε τα σεντόνια, αφού από μαλλιά… φευ, τίποτα!!! Μήτε θριξ! Κρανίου τόπος…
Τελικά, αποφασίσαμε (από κοινού, ως πολυκατοικία) να κλείσουμε τις πίσω μπαλκονόπορτες (δεν έχουμε φωταγωγό) και να ανοίγουμε μόνο δειλά τις μπαλκονόπορτες τής προσόψεως, απ’ όπου περνούσαν αυτοκίνητα τα οποία φοβότανε εξαρχής το μουγκό (αλλά ουχί και κωφάλαλο) αυτιστικό γατάκι.
Στην αρχή κρυβότανε κι έβγαινε (με άπειρες προφυλάξεις) μόνον για να φάει, για να πιει τόνους νερό και να ανακουφιστεί μετά στην απορροφητική άμμο, που την αλλάζαμε τακτικά κάθε δύο ημέρες.
Σιγά σιγά έμαθε να έρχεται στην τραπεζαρία όταν σερβιριζόταν φαγητό και να χώνεται στα πόδια μας κάτω από την καρέκλα περιμένοντας να την ελεήσουμε. Έκανε μάλιστα «χου» και στον αειθαλή γεροντάκο αρχαίο ελληνικό ποιμενικό καλοκάγαθο σκύλο μας τον Μπούμπη, που δεν της έδινε σημασία – την αγνοούσε παντελώς. Έτσι έμαθε να τρώει μικρούς κύβους από ψημένο κοτόπουλο (ψαχνό πάντα, χωρίς την πέτσα που περιέχει χοληστερίνη) και αμέσως μετά να εξαφανίζεται σε δυσεξιχνίαστους κρυψώνες όπου δεν μπορούσε ο μεγαλόσωμος (τι λέω – γιγάντιος – έτσι θα έπρεπε να τον έβλεπε) ανώτερος κύων που την φιλοξενούσε στο σπιτικό του (μετά από εννέα συναπτά έτη νόμιζε – δικαίως – πως του ανήκε!!!).
Αργότερα βρήκαμε να το κόλπο να σέρνουμε ένα κόκκινο κορδόνι στο πάτωμα και το μωρό γατί να το κυνηγάει ατέλειωτες ώρες (όσο άντεχαν οι τένοντες στα χεράκια μας).
Όμως την ειδική σχοινένια μπαλίτσα που κρέμεται από τον πλεχτό στύλο με την εξίσου πλεχτή πλατιά βάση και την εξέδρα στην κορυφή διόλου δεν τα πλησίαζε, ως εάν να μην τα καταγράφει ο φοβισμένος και φοβιτσιάρης εγκέφαλός της.
Όσο ήσυχη είναι την ημέρα τόσο την νύχτα ξεσαλώνει (όπως όλα τα αιλουροειδή, φαντάζομαι κι υποθέτω).
Το καινούργιο της χούι είναι να ξεσκεπάζει τις πατούσες μου, να με δαγκάνει ελαφρά και μετά να τρέχει για να την κυνηγήσω. Φυσικά, δεν έχω αντοχές για παρόμοιες μεταμεσονύχτιες …δράσεις. Εδώ έκοψα το σεξ με το που μπήκα στην κλιμακτήριο (το 2012) κι από τότε δεν …βγήκα, μόνον και μόνον προκειμένου να κοιμάμαι ήσυχα τα βράδια μετά από τον κάματο τής ημέρας, αφιερωμένης στον Πολιτισμό και σε άλλα αναξιοπαθούντα …είδη.
Ένα όμως δεν καταλαβαίνω: τι το ιδιαίτερο έχει τέλος πάντων αυτό το γατί που διαγνώσθηκε επισήμως ως ΑΥΤΙΣΤΙΚΟ, αφού σε τίποτα δεν διαφέρει ως συμπεριφορά από πολλούς/πολλές/πολλά όντα που περιφέρουν τον αθεράπευτο εγωκεντρικό δοκησίσοφο παθολογικό (καθώς και πλήρως αναιτιολόγητο) ναρκισσισμό τους στον χώρο των Γραμμάτων και των Τεχνών; Λέμε τώρα!!!
Μήπως ακριβώς ήρθε να με βρει, με επέλεξε να την υιοθετήσω για να εξοικειωθώ με το (αγνώμον) είδος μου;
Δύσκολη η αυτογνωσία.
Και το χιούμορ μοναδική διέξοδος στην ώριμη περίοδο τής ποιητικής ενατενίσεως των ανθρωπίνων.
Εν τέλει, το γατάκι αποδείχτηκε περισσότερο ευγνώμον από πολλούς/πολλές/πολλά ΑΔΕΣΠΟΤΑ ευεργετηθέντα ασφαλώς από την εμή ταπεινή ασημαντότητα.
Και μη χειρότερα!!! Τι άλλο να πει κανείς;
Τι άλλο θα δούμε;
Τα αυτιστικά γατιά μάς λείπανε.
Ανθρώπινες προβολές…
Τα ζωάκια μια χαρά είναι. Αφήστε τα ήσυχα στα αρμονικά ένστικτά τους που εξυπηρετούν τη ζωή και δεν διασαλεύουν τις οικολογικές ισορροπίες!!!
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
