Ναι, υπάρχει – ευτυχώς – σύγχρονη νεοελληνική δραματουργία. Οι νέοι συγγραφείς είναι διαβασμένοι, σπουδαγμένοι (αν όχι ΚΑΙ μορφωμένοι). Τα κείμενά τους βρίθουν διακειμενικών αναφορών, δανείων, παραπομπών σε βαθυστόχαστα επιστημονικά συγγράμματα, ακόμα και σε εκλαϊκευμένα άρθρα εφημερίδων… ή ψηφίδων γνώσεως ανασυρμένων από την φωτεινο-σκοτεινή θάλασσα τού Διαδικτύου.
Υπάρχει βεβαίως πλεονασμός, όχι όμως – ακόμη – και κορεσμός. Η υπέρ-προσφορά δεν σημαίνει αυτομάτως κι υπέρ-επάρκεια…
Ανήκω στην ομάδα εκείνων που δεν μεμψιμοιρούν για την πληθώρα των παραγομένων πολιτιστικών προϊόντων. Αντιθέτως, νιώθω μεγάλη χαρά κάθε φορά που παρατηρώ ένα νέο αστέρι να γεννιέται, ειδικά όταν παρίσταμαι και στα …βαφτίσια του.
Γιατί κάπως έτσι είναι όλες αυτές οι πρεμιέρες, οι παρουσιάσεις βιβλίων, τα εγκαίνια εικαστικών εκθέσεων, οι ημερίδες, οι διημερίδες κ.λπ.
Επιτέλους, ξαναγυρίσαμε στην πνευματικότητα τής αρχαίας Αθήνας, όπου συνυπήρχαν πάμπολλοι ποιητές, διανοητές και καλλιτέχνες.
Αν εξαιρέσουμε την παράπλευρη δυσάρεστη συνέπεια τού διαγκωνισμού και του βιτριολικού φθόνου (που μπορεί όμως να δημιουργήσει μιθριδατισμό και να καταστεί ελιξίριον αειφόρου ανά-δημιουργίας), είναι ιδιαίτερα ευχάριστο κι ευοίωνο που η Ελλάδα έχει (σε ποσοστό) τα περισσότερα θέατρα, τους περισσότερους εκδοτικούς οίκους και τους περισσότερους χώρους πολιτιστικών εκδηλώσεων από όλες σχεδόν τις χώρες τού Δυτικού Κόσμου.
Αν προσέξουμε και αναβαθμίσουμε την ανωτάτη παιδεία μας, τότε θα δούμε στίφη φοιτητών να συνωστίζονται για μια θέση στον ελληνικό Ήλιο…
Στην παράσταση τώρα.
Εκπληκτικοί όλοι/όλες/όλα.
Το κείμενο όμως τελείωνε αμήχανα. Έπασχε από δραματουργικής πλευράς. Η απειρία τού πρωτοεμφανιζόμενου (της πρωτοεμφανιζομένης), το ανεπεξέργαστο πρωτόλειο, που ξεκίναγε με μια πανάρχαια ιδέα και ξέφτιζε σταδιακά σε τηλεοπτική ευτοπία με Happy end, ναι μεν κολάκευε τις αισθήσεις και αποκοίμιζε το αισθητήριό μας, το κριτικό πνεύμα όμως δεν καταβάλλεται από τέτοια τερτίπια.
Φωτισμοί, σκηνικά, σκηνοθεσία, ερμηνείες (κάπως εξπρεσιονιστικές, αλλά μάλλον το τραβάει ο χώρος), όλα ωραία, μοιραία, εύληπτα, αναμασημένα.
Η σχέση τής μάνας-βαμπίρ που ζει μέσα από τον ταλαίπωρο γιο της (που πρέπει και οφείλει ντε και καλά να είναι αιωνίως το «τρομερό, χαρισματικό, παιδί-θαύμα)… αυτό το στερεότυπο, φυσικά, κάθε άλλο παρά πρωτότυπο και καινοφανές είναι.
Όμως η νέα θεατρική συγγραφέας το διαχειρίζεται με χιούμορ και καλή καρδιά. Η όποια αποστασιοποίηση (ακτινογραφικού τύπου) διευκολύνει τα πράγματα.
Όλα καλά, εκτός από το τέλος. Πολύ εύκολα, ανοικονόμητα, απρο-οικονόμητα γίνεται η μεταστροφή. Ούτε καν ένας κεραυνοβόλος έρωτας δεν την δικαιολογεί.
Τέλος πάντων όμως, ας μην γκρινιάζουμε. Για αρχή, καλό ήταν.
Όμως, ας εξελιχθεί αυτός ο νεοσσός (με ή χωρίς προστατευτικά κιγκλιδώματα).
Το ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΡΕΙΑ είναι ΕΓΓΥΗΣΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ!!!
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
Ο Κωνσταντίνος Μπούρας είναι ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασιολόγος και κριτικός
info:
https://mailchi.mp/poreiatheatre/garamond-12?e=3972c093c2
Μετά το Νυχιάνγκ και το Labor που αγκαλιάστηκαν θερμά από το κοινό, ένα ακόμη νέο έργο, ένα δείγμα της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας, παρουσιάζεται στη σκηνή του θεάτρου Πορεία. Το Garamond 12 της Μαρίας Δριμή, που πήρε τον τίτλο του από μια… γραμματοσειρά, προέκυψε από τη Σχολή Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής του θεάτρου Πορεία και πραγματεύεται τα θέματα της ταυτότητας, του απογαλακτισμού και της δειλίας απέναντι στη ζωή, της υποστηρικτικής και ενίοτε πνιγηρής σχέσης μητέρας-παιδιού, της αποδοχής του εαυτού, της άρνησης παραδοχής της πραγματικότητας, των ζωτικών προτύπων, της έκθεσης του καλλιτέχνη, της αδυναμίας να ακολουθήσουμε έναν «ενδεδειγμένο» τρόπο ζωής, της φιλίας, της ερωτικής επιθυμίας…
Ο Μαρκ Χάντερ, ένας ταλαντούχος ανερχόμενος συγγραφέας, πάσχει από αγοραφοβία και ζει διαρκώς κλεισμένος στο σπίτι μαζί με την υπερπροστατευτική μητέρα του και προσκολλημένος στην ανάμνηση του πρόωρα χαμένου θείου του. Αν και κάθε μυθιστόρημά του δημιουργεί αίσθηση στους κριτικούς και βρίσκει μεγάλη απήχηση στο κοινό, ο ίδιος αδυνατεί να εκτεθεί ως καλλιτέχνης με του όρους του μάρκετινγκ και των δημοσίων σχέσεων. Όταν η πίεση από τον εκδότη του, τα ΜΜΕ και το κοινό γίνεται αφόρητη, προσλαμβάνει τον Τζέικ, ένα εξωστρεφές alter ego του, για να παρουσιάζεται ως Μαρκ στο κοινό, πλάθοντας έναν «ιδανικό» εαυτό και ένα γοητευτικό αντικείμενο πόθου. Η εμφάνιση μιας νεαρής επίδοξης συγγραφέως στη ζωή του Τζέικ, φέρνει τον Μαρκ σε αδιέξοδο, αφού είναι θέμα χρόνου να αποκαλυφθεί η πραγματικότητα. Το τέλος είναι τραγικό αλλά και λυτρωτικό.
Όπως με την Έμιλυ Λουΐζου για το Labor, έτσι και τώρα το θέατρο Πορεία απευθύνθηκε σε έναν νεαρό σκηνοθέτη, τον Ρώσο Sergei Okunev, απόφοιτο της περίφημης σχολής GITIS, που υπογράφει την πρώτη σκηνοθεσία του στην Ελλάδα.
Συντελεστές
Συγγραφέας:
Μαρία Δριμή
Σκηνοθεσία:
Sergei Okunev
Συνεργάτις στη δραματουργία:
Ελένη Κουτσιούμπα
Σκηνικά – κοστούμια:
Αλέγια Παπαγεωργίου
Μουσική/ηχητικός σχεδιασμός:
Panú
Χορογραφία:
Κατερίνα Φώτη
Φωτισμοί:
Ναυσικά Χριστοδουλάκου
Βοηθός σκηνοθέτη:
Δέσποινα Ρεμεδιάκη
Βοηθός ενδυματολόγου:
Αλεξάνδρα – Αναστασία Φτούλη
Κατασκευή μαριονέτας:
Βασιλική Τσιλιγκρού
Επιμέλεια κομμώσεων:
Θωμάς Γαλαζούλας
Επιμέλεια μακιγιάζ:
Στέλλα Μπουλά
Φωτογραφίες – Trailer:
Χρήστος Συμεωνίδης
Διανομή
Μπεθ: Μαρία Ζορμπά
Μαρκ: Αλέξανδρος Μαυρόπουλος
Τζέικ: Χάρης Τζωρτζάκης
Κάρεν: Σίλια Μπισιώτη
