Το γράφειν εστί φιλοσοφείν. Διαλογίζεσθε εγγράφως κι εντόνως. «Αρχή σοφίας ονομάτων επί-σκεψις».

Ο Ποιητής Βάλτερ Πούχνερ επέτυχε την ώριμη έκφρασή του μέσα από την καθημερινή τριβή με τις ανοίκειες, ανυπότακτες λέξεις, με κρυφή τραγική ειρωνεία κι αυτοσαρκαστικό ανθυπομειδίαμα αρχετυπικού Κούρου.

Ξορκίζει τους συλλογικούς δαίμονες μέσα από την προσωπική φιλοσοφική αταραξία απέναντι στον θάνατο και στη ζωή. Κάτω όμως από την αποκρυσταλλωμένη επιφάνεια ενός αγαλματοποιημένου, εβένινου θαυμασμού για το σύμπαν υποφώσκει η ηφαιστειακή, η διονυσιακή χαρά τής ζωής σε όλο της το αρχαιοελληνικό μεγαλείο. Η διαπολιτισμικότητα ικανή κι αναγκαία υπέρθεσις κβαντικής τινός υπερχειλίσεως τού πρωταρχικού Μηδ-Ενός (le Néant) με αέναους εναλλασσόμενους συμβολισμούς.

Σε αυτό το καινούργιο εξελιγμένο βιβλίο τεχνουργεί με παρηχήσεις όπως «Το άλγος τής άλγεβρας» (σελ. 85), αξιοποιεί την μουσικότητα τής εύπλαστης νεοελληνικής γλώσσας στην μακραίωνη διαχρονία της.

Θεωρεί τα ποιητικά έργα ως αστικά τοπία («Η ρυμοτομία των ποιήσεων», σελ. 81).

Φράσεις – γνωμικά: «Το χιούμορ θα σώσει τον κόσμο / και η ομορφιά.», «ΤΙΠΟΤΑ πιο ποιητικό / από τις θεωρίες / της αστροφυσικής.» (αμφότερα στη σελίδα 49).

Απεσταγμένη Γνώσις: «ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ αιχμάλωτο / του παρελθόντος / η ουτοπία μόνο / θα γκρεμίσει τη φυλακή / της νεκρής μνήμης / η ζωογόνα λήθη θα χυθεί / χρυσάφι ζεστό στις πεδιάδες // η εφημερίδα της ιστορίας / δεν είναι φύλλο ιερό / σαν τα παλιά βιβλία / που δε γίνονται τσέπης / χρειάζεται άλλο σχήμα / για τα μάτια τού μυαλού» (σελ. 48).

Το καινούργιο εδώ είναι ο τόνος: σαν παραιτημένος πεσιμισμός, χωνεμένη μελαγχολία, εξακριβωμένος υπερβατισμός, αθάνατη αμεριμνησία και ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ακριβολογία, μετουσιωμένος ποιητικός διδακτισμός, έγνοια για το Άλλο, ακραία ενσυναίσθηση, σωκρατική εκ-μαίευσις, γλωσσοπλαστικός διεθνισμός.

Δεν φτάνουν όλα τα ουσιαστικά κι επίθετα τού κόσμου για να εκφράσουν αυτή την ακάματη επαγρύπνηση, τον πνευματικό μόχθο, την αυτοθυσιαστική ανιδιοτέλεια, την διεπιστημονική αναγεννησιακή ολιστική επάρκεια, την διακειμενική χορευτική κίνηση (όπως το καλλιτεχνικό πατινάζ επί πάγου)…

Ως ποιητής, νιώθω τον πειρασμό να αναδημιουργήσω κάθε απόσταγμα υψηλής αισθαντικότητας και να μεταγγίσω τα νάματα τα ιερά σε καινοφανή σκεύη / μορφές.

Σέβας: αυτό είναι το μόνο ουσιαστικό που μου αρμόζει. Φόρος τιμής ενός ταπεινού Μαθητή σε έναν Μεγάλο Διδάσκαλο.

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας https://konstantinosbouras.gr

ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός