Η φωτεινή εκπαγλότητα μιας chiaro scuro στάσης ζωής.
Το πολυεπίπεδο λογοτεχνικό και πνευματικό έργο του Καθηγητή και Ακαδημαϊκού Παγκόσμιου Διδασκάλου ΔΕΝ μεταφράζεται, γιατί είναι ο ίδιος αποτέλεσμα μιας πολύ-πολιτισμικής ζύμωσης, η οποία μεταφράζει τη ζωή σε ελαφρώς διαφοροποιημένα κι αναγεννήσιμα fractal επαναδημιουργίας που θα γεννήσουν ενδεχομένως μιμητές χιλιάδες χρόνια μετά, όταν ο μέσος δείκτης ευφυίας της Ανθρωπότητας θα ανέβει στα υψίπεδα ενός πολυδιαστασιακού Παρνασσού των Μουσών.
Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να πραγματοποιηθεί το πολυπόθητο εκείνο «ποιοτικό άλμα» που οραματίστηκε ο Δανός φιλόσοφος Σόρεν Κίρκεγκααρντ. Ευτυχώς που μια τέτοια κβαντική υπέρβαση είναι απολύτως ενδεδειγμένη και αναγκαία προκειμένου να δει η Συλλογική Συνειδητότητα μία καινούργια Αναγέννηση μέσα από την οποία θα αναγεννηθεί ο φοίνιξ του ανθρώπινου πολιτισμού μετά από τέσσερις μέχρι τώρα καταστροφικές αναδημιουργίες (“mandara” λέγεται στα ινδουιστικά κείμενα αυτός ο αναπόφευκτος κύκλος). Αυτή τη φορά όμως ο πλανήτης δεν αντέχει μήτε την αντιστροφή των πόλων μήτε την κατάρρευση της αυτοκρατορίας του Δυτικοευρωπαϊκού Πολιτισμού, που έχει τον Διαφωτισμό ως προπύργιό του.
Ενδεχομένως αυτή τη φορά οι επαπειλούμενες καταστροφές να είναι μη αντιστρέψιμες. Ήδη μερικοί «Νώε-Νόες» ετοιμάζουν τις ειδικές κιβωτούς τους. Για εμάς όμως που αγαπάμε αυτόν τον υπέροχο γαλαζοπράσινο πλανήτη με τα υπέροχα πετρώματα, τα θαυμάσια άνθη, τα καλλικέλαδα πτηνά και τα ηρωικά νοήμονα όντα που επιμένουν να συνδημιουργούν μια απολύτως αρμονική, βιώσιμη «ατμόσφαιρα» είναι απολύτως επιτακτική η ανάγκη να ανακαλύψουμε τις φωνές των ανιδιοτελών πνευματικών ανθρώπων που θα ομιλήσουν παραβολικώς για τη Ζωή μέσα από το υπεραισθητό φάσμα του Θανάτου. Αυτήν ακριβώς την κοσμική, συμπαντική ανάγκη καλύπτει το προμηθεϊκό και σισύφειο ποιητικό έργο του Μέγιστου Διανοητή Βάλτερ Πούχνερ. Έγινε ποιητής γιατί αντελήφθη τα όρια της σύγχρονης Επιστήμης, έγινε επιστήμων προκειμένου να μην εγκλωβιστεί στα αδιέξοδα μιας παρεξηγημένης Τέχνης. Ποίηση χωρίς συναίσθημα, χωρίς χορευτικό ρυθμό, δίχως ενσυναίσθηση, δίχως προορατική μεταφυσική και προφητική αθυροστομία δεν νοείται παρά μόνον ως παράδοξον. Κι επειδή ο εικοστός αιώνας με τους διαφόρους –ισμούς του και τα διάφορα κινήματα αμφισβήτησης-ανατροπής της κατεστημένης αισθητικής-ιδεολογίας οδήγησε σε αδιέξοδα που δεν είναι εύκολο να αναστραφούν, πρέπει τώρα να καταφύγουμε στον Ά-Λογο, όπως οι σοφιστές επανέφεραν τη στόχευση της Ανθρωπότητας στη Φιλοσοφία, όταν εκείνη υποχώρησε στον πραγματισμό της χρησιμοθηρίας. Τα φαινόμενα παρακμής είναι κυκλικά σύμφωνα με τον μαθηματικό νόμο του Gauss κι ευτυχώς – ή δυστυχώς – σήμερα βρισκόμαστε πάλι σε μια προκλητική πολιτισμική καμπή που είναι θέμα επιβίωσης όλων των ειδών η επανεφεύρεση του Ποιητικού. Πρωτεργάτης σε αυτή την αδιόρατη κίνηση (για την ελληνική γλώσσα) είναι ένας αυστριακός που έγινε περισσότερον Έλληνας, ίσως γιατί δεν κουβάλαγε τα ελαττώματα μιας χωροχρονικής ιδιαιτερότητας. Η ελληνική, η κινεζική γλώσσα μιλιούνται αδιάλειπτα εδώ και χιλιάδες χρόνια. Έχουν την πλαστικότητα μέσω των συμβόλων, των γραμμάτων και των ιδεογραμμάτων τους, μέσα από άπειρους συνδυασμούς να εκφράσουν και να διατυπώσουν πολύπλοκα νοήματα, καινοφανείς έννοιες, που παραπέμπουν ευλόγως στα ανεξάλειπτα κλασικά αρχαία.
Είπαμε στην αρχή πως ο ίδιος ο Βάλτερ Πούχνερ ως πολιτιστική μονάδα, ως μορφοσυντακτικό «φώνημα» είναι αποτέλεσμα μιας άδηλης μεταφραστικής διαδικασίας, που θα καταγραφεί και θα αναλυθεί ενδεχομένως από τους κβαντικούς ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Η επιστημονική του υπέρ-επάρκεια, η ευρυμάθεια, η εξειδίκευση σε πολλά και συμπληρωματικά γνωστικά αντικείμενα, η εμβρίθεια, η σχολαστικότητα, η συστηματική μεθόδευση της έρευνας και η ενδελεχής εμπεριστατωμένη μελέτη του, άπαξ και εκφράζεται, προφορικώς ή (εκ-)τυπωμένη αποκτά μία διάσταση ευρυτέρα του αξιώματος και πολυπλοκοτέρα του θεωρήματος. Η ιδιόλεκτός του ξεκινάει από την κοινή ελληνική των αλεξανδρινών χρόνων και φτάνει μέχρι τη σύγχρονη διαδικτυακή esperanto.
Ο ίδιος κινείται με άνεση ανάμεσα στα γλωσσικά ιδιώματα σαν μεταξοσκώληκας συγκεντρωμένος στο κοινωφελές του έργο. Αυτή η στοχοπροσήλωση, σπάνια για τα μεσογειακά περιβάλλοντα, οδηγεί σε μια υπέρ-παραγωγή που δεν είναι συνώνυμη της πληθωρικότητας. Αντιθέτως, ενυπάρχει ένας μινιμαλισμός ανατολίτικου τύπου, μία μαθηματικής φύσεως αφαιρετικότητα στο δοκιμιακό και μυθοπλαστικό έργο του Βάλτερ Πούχνερ. Δεν λιμνάζει σε κοινότοπα στεγανά, δεν υπεραναλύει, δεν αφορίζει, δεν απαιτεί κανένα δικαίωμα στο θέσφατο. Είναι και poeta faber και poeta vates. Ελαφρώς αυτοειρωνικός, ποτέ όμως σαρκαστικός, μηδέποτε farceur, κυριολεκτεί κάθε φορά στο εστιαζόμενο αντικείμενο της έρευνάς του. Γιατί είναι κυρίως ερευνητής, πέρα από τα ακαδημαϊκά στεγανά, ένα ελεύθερο πνεύμα που ο θάνατος θα τον προγυμνάσει για την μετάστασή του σε ανώτερα νοητικά πεδία, εκεί όπου οι αθάνατες, οι μαθηματικές Ιδέες του Πλάτωνα εμφιλοχωρούν.
Σε όρους Φυσικής των υποατομικών σωματιδίων ο Ποιητής Βάλτερ Πούχνερ, κινείται σε ένα υπέρ-ατομικό επίπεδο, συλλογικό και απολύτως προνομιούχο. Ναι, έτσι αξίζει να ζει κανείς κι ο Θάνατος ανά-ψυχή. Η Νήσος των Μακάρων θα περιμένει πολύ ακόμη για να υποδεχτεί τον Έλληνα-Αυστριακό αναγεννησιακό πνευματικό άνθρωπο που ενέγραψε ανεξίτηλες υποθήκες στο άρρητο, στο άφατο, στο αόρατο, εκείνο που δεν αντέχει να δει κανείς εν ζωή και οι ανθρώπινοι οφθαλμοί τυφλώνονται. Λέγοντας αυτά, δηλώνω ευθαρσώς πως διόλου υπερβάλλω αλλά κυριολεκτώ!
Κωνσταντίνος Μπούρας, θεατρολόγος και κριτικός
Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Οδός Πανός, έτ. 42ο,τχ. 199, Οκτ.-Δεκ. 2023, σελ. 137-148.
