Ο ρυθμός έφυγε από την σύγχρονη ποίηση και κατέφυγε στο λεγόμενο «σωματικό» χορό-θέατρο (λες και υπάρχει και …ασώματο).

Ήταν τόσο συναρπαστική η βακχική χορογραφία, οι μουσικές κραυγές, τα αρμόζοντα ιντερμέδια, που έγραψα μία ντουζίνα ποιητικά σχεδιάσματα παρακολουθώντας αυτή την ανεξάλειπτη παράσταση.

Ενεός έμεινα ακούγοντας αλλοδιαστασιακές φωνές υπάρξεων αδιαμφισβητήτων. Οι μπαρόκ φωτισμοί και τα σχεδόν καρναβαλικά κοστούμια εποχής, το γιγαντιαίο σπαθί και τα tableaux-vivants, τα ανθρωπόμορφα όρνια που έλεγες πως θα ξεφύγουν από το σκηνικό πλαίσιο και θα πέσουν καταπάνω σου, θύμιζαν μυθικά τέρατα από την ομηρική «Οδύσσεια».

Οι κυκλικώς εναλλασσόμενες κι εξελισσόμενες μουσικές παραλλαγές και οι θεματικές επαναλήψεις που λειτουργούσαν ως οπτικοακουστικά leitmotiv έδιναν στο όλον θέαμα την αγριότητα παντομιμικής αφηγήσεως σε νεολιθικό σπήλαιο στον απόηχο πρωτογόνων ανθρωποθυσιών.

Και μπορεί η συμβολική των ανθρωποθυσιών να πέρασε σε σύγχρονα θρησκευτικά τελετουργικά με αποστεωμένο τρόπο, ο τρόμος όμως που προκαλείται είναι και πρωτόγνωρος και καινοφανής, κάθε φορά που ερχόμαστε σε επαφή με την ουσία τού ερεβώδους Συλλογικού Ασυνείδητου.

Εκεί η ατομική ψυχή σβήνει και το ΌΛΟΝ, ΤΟ Ά-ΠΑΝ υποκαθιστά κι αντικαθιστά όλες τις ψευδαισθητικές κατασκευές που μας παρέχουν αποκλειστικώς και μόνον παραισθητική ασφάλεια.

Μόνον όταν αντικρύσεις τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες κατάματα, μόνον όταν ακούσεις τις Σειρήνες χωρίς ωτοασπίδες, μόνον τότε είσαι Άνθρωπος αντάξιος τής πνευματικής περιπέτειάς σου στην Ύλη.

Όλα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.

Δείτε το αθάνατο σαιξπηρικό έργο μέσα από τον κινησιολογικό κώδικα τού φλαμένγκο και μέσα από την ελληνική αίσθηση τού γονιμολατρικού.

Παρωδία κάθε πατριαρχικής βιαιότητας, κακότητας, κατάχρησης εξουσίας.

Η ειρωνεία υποφώσκει κάτω από το διαχρονικό αριστούργημα. Το τερατώδες κι αιματηρόν δεν αποχωρίζεται από το τραγικόν όπως η ήρα από το σιτάρι.

Η μάχη των αντιθέτων δίνει παλμό και ρυθμό στη ζωή, σύμφωνα με τον παππού Ηράκλειτο.

Απομένουν πολλά να ερευνήσουμε στην θεατρική πράξη μέχρι να ξαναγυρίσουμε στην παραδείσια αθωότητα.

Η επανατελετουργοποίηση (reritualisation) των παραστατικών τεχνών είναι διαρκές desideratum.

Μετά Λόγου Γνώσεως,

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας

https://konstantinosbouras.gr

info:

https://www.ticketservices.gr/event/vasilias–lir–theatro–arroyo/?lang=en

Ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου στη νέα σκηνή του θεάτρου A R R O Y O

Μετά από μια σειρά επιτυχιών όπως το ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΤΖΟΥΛΙΑ του A. Strindberg – ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ του H. Müller – ΣΑΛΩΜΗ του O. Wilde (Εθνικό Θέατρο REX, 2018), ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ BERNARDA ALBA του F. G. Lorca σε flamenco εκδοχή, ο χορογράφος και σκηνοθέτης Σταύρος Λίτινας καταπιάνεται με το αριστούργημα του William Shakespeare “Βασιλιάς Ληρ”.

Όπως αναφέρει στο σκηνοθετικό του σημείωμα: Ο Βασιλιάς Ληρ είναι ένα έργο κοινωνικοπολιτικό και παράλληλα βαθιά ανθρώπινο. Παρακολουθεί τη διαίρεση και μεταβίβαση της εξουσίας από μια γενιά σε μια νεότερη και την κάθοδο ενός κράτους σε πολιτικό χάος, ενώ ταυτόχρονα καταδύεται στο κενό αγάπης, που είναι η μήτρα κάθε εξουσίας. Φιλαυτία, αυταρχισμός και αχαριστία, κατακλύζουν τον άνθρωπο που, εξέρχεται βίαια από έναν μικρόκοσμο γεμάτο αυταπάτες, για να ανακαλύψει, με τρόπο οδυνηρό, την τραγική του ουσία.

Ο Βασιλιάς Ληρ (1605) κατατάσσεται στις ιστορικές τραγωδίες του William Shakespeare και αποτελεί, μαζί με τον Μάκμπεθ, τα δημοφιλέστερα έργα που βασίζονται σε υπαρκτά πρόσωπα, στις πολυτάραχες ιστορίες βασιλέων του πρώιμου Μεσαίωνα.

Λίγα λόγια για το έργο:

Ο Ληρ, βασιλιάς της Βρετάνης, σε προχωρημένη ηλικία αποφασίζει να διαιρέσει και να παραχωρήσει το βασίλειό του στις τρεις κόρες του, ζητώντας ως αντάλλαγμα να δηλώσουν δημόσια το μέγεθος της αγάπης τους για αυτόν. Ενθουσιασμένος από τις υπερβολικές κολακείες των δύο μεγαλύτερων θυγατέρων τους, αλλά οργισμένος από την αδράνεια της αγαπημένης του τρίτης, διαιρεί το βασίλειο του στα δυο, αποκληρώνοντας και εξορίζοντας τη μικρότερη θυγατέρα του και εκδιώκοντας τον πιστό του φίλο που την υποστηρίζει. Χωρίς βασιλική εξουσία, εξακολουθώντας όμως να συμπεριφέρεται με αυταρχισμό, συναντά τις ευνοημένες κόρες του και βιώνει την αχαριστία και την αλαζονεία τους. Διωγμένος και απογυμνωμένος από όλες του τις αυταπάτες καταλήγει να περιπλανάται στην ερημιά, σε μια άγρια νύχτα μέσα σε μια φοβερή καταιγίδα, παλεύοντας με τους δαίμονες του…

Πληροφορίες για την παράσταση:

Σκηνοθεσία-δραματουργία: Σταύρος Λίτινας

Χορογραφίες: Φανή Δεμέστιχα, Τζέσικα Καϊμπαλή, Μαρία Μανδραγού, Τάσος Μπεκιάρης, Ηλέκτρα Χρύσανθου, Σταύρος Λίτινας

Σκηνικά, κοστούμια, μουσική επιμέλεια: Σταύρος Λίτινας

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Σχεδιασμός ήχου: Γιώργος Ανδριώτης

Κατασκευή κοστουμιών: Δέσποινα Μουτάφη

Χειρισμός ήχου & φώτων: Λυδία Τσάτσου-Παρασκευοπούλου

Σχεδιασμός μακιγιάζ: Όλγα Φαλέι

Σχεδιασμός κομμώσεων: Θωμάς Γαλαζούλας

Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή

Video: Πάτροκλος Σκαφίδας

Social media: Δημήτρης Μιχαηλίδης

Παίζουν:

Βασιλιάς Ληρ: Σταύρος Λίτινας

Γκονεριλ: Ηλέκτρα Χρύσανθου

Ρέγκαν: Φανή Δεμέστιχα

Κορντέλια: Βάσια Κατσιγιάννη

Εντγκαρ: Άνια Βασιλείου

Εντμοντ: Τζέσικα Καϊμπαλή

Γελωτοποιός: Μαρία Μανδραγού

Τραγούδι: Δανάη Κατσαμένη

Πιάνο: Αλίνα Αναστασιάδη