Στην Ουρανία Αφροδίτη μάλλον παρά στην Πάνδημο αναφέρεται ένα βιβλίο αφιερωμένο «Στον έρωτα της ζωής μου», προφανώς φιλοτεχνημένο από ένα άτομο ευγενικό, φωτισμένο, μελίρρυτο, μονογαμικό, πιστό, ηθικό και έντιμο με νεορομαντικές και νεοπλατωνικές αποχρώσεις.

Τι είναι όμως τα Βενεράλια για τους μη λατινομαθείς; Η απάντηση στη σελίδα 18 αλλά και σε υποσημείωση στο ποίημα τής σελίδας 55:

 

Μισό φιλί

 

Μισό φιλί σπίθα έγινε στα χείλη θυμωμένη η σελήνη

ολόκληρο είπε πρέπει να γίνει.

Τη φλόγα γύρω της απλώνει η κοσμική οργόνη,  μυστικοί ανασασμοί στον εύφλεκτο αιθέρα φτερούγισε η αγάπη ελευθέρα, γέμιζε πόθους η άδολη καρδιά,

παραίσθηση σε μια γλυκιά αγκαλιά.

Ανέλπιστα πετούσαν άφωνα τα όνειρα  στα Βενεράλια,*

και σ’ έναν πρωτόγνωρο χορό

τον τρελόν Απρίλη είχα συνοδό

μέχρι τον ανέφελο ουρανό.

 

*Γιορτή προς τιμήν της θεάς Αφροδίτης (Venus), που εορταζόταν στη Ρώμη στις καλένδες του Απριλίου (1η Απριλίου) για να φέρει τύχη στον έρωτα και την αγάπη.

 

Ακολουθούν ποιήματα αφιερωμένα στην οικογένειά της (πλην συζύγου), αλλά κι ένα δίγλωσσο ποίημα αφιερωμένο προφανώς στον άντρα της:

 

A mon amour

L’ amour est bleu

Vite… je viens a toi Αφρόεσσα αλς*

 

*Αλς: θάλασσα. (σελίδα 61).

 

Εδώ καταδεικνύεται η διαχρονία τής ελληνικής γλώσσας σε τρισχιλιετή διαστρωμάτωσή της αλλά και η ίδια η συνέχεια τού ελληνορωμαϊκού πολιτισμού.

 

Αντιπροσωπευτικό δείγμα επίσης:

 

*Virginia Maritima

 

Ωωω, Μaritima πώς ρίζωσες παράτολμα

στη χειμωνιά τού βράχου,

πώς γλυκαγκαλιάζεις

τα λιόκαλα πρανή τής ψυχής μου

με τα μικρούτσικα τα άνθη τα μαβιά σου, πώς ιριδίζεις στην ευώδη λαγνεία;

Ωωω, Μaritima,

Νύμφη τών βράχων, κήπος τής άνοιξης η θωριά σου, στο αλμυρό φιλί τής θάλασσας

πώς γύμνωσες την ομορφιά σου ασπαίρουσα ηδονικά

στα κύματα τών στεναγμών σου;

*Άνθος που φύεται κοντά στη θάλασσα αρχές της άνοιξης. (σελ. 69).

 

Φιλότης εναντίον Νείκους υπερτερεί κατά κράτος, εις ύψος και εις βάθος Συλλογικόν.

 

Ο Έρως είναι όχι μόνον ορφικός αλλά και απτός, ανάσα…

 

Ο Αποσπερίτης

 

Κι είχε μια άλλη λάμψη ο Αποσπερίτης

εκείνη του Μαγιού τη νυχτιά,

ως το χάραμα το φέγγος του

σα φυλαχτό το κρατούσε στη σιωπή, A pleine haleine,*

μέχρι το πρώτο κλάμα να ακουστεί, μέχρι η καρδιά να ευφρανθεί

με χίλια αρώματα να μυρωθεί με της άνοιξης τα θαύματα

των λεμονανθών, των ρόδων

και του λάβδανου κεράσματα,

με αυτά που τ’ αηδόνια μεθούν

και δεν σταματούν να τραγουδούν που τις μοίρες καλοπιάνουν

που τους δρόμους της γιορτής ανοιχτούς πάντα κρατούν.

*Α pleine haleine: Με γεμάτη την ανάσα, με μια ανάσα. (το πρώτο ποίημα της συλλογής στη σελίδα 19).

 

Αλλά εκτός από την ζωογόνο αναπνοή υπάρχει και η αφή η επιούσιος, η συζυγική, η συντροφική, η τρυφερή:

 

Ανάδρομη λήθη

 

Ανάδρομοι στα ρεύματα τής λήθης, τους ήχους τών ηδυόνειρων

στα Ιστία τα αμφιφανή ταξιδεύουμε

που γειτονεύουν με την Πρύμνα και τον Κένταυρο.

Τα μάγια τής ζωφόρου τ’ ουρανού μάς άγγιξαν

κι ο πόθος στάζει στα στήθη, γίνεται κερί που σιγοκαίει,

γίνεται πλανεύτρα ανάσα.

Νούφαρα ανθισμένα τα χείλη μας, στη δεξαμενή τού έρωτα μια ατελής πρόταση

στο ρηματικό τόνο τής αφής δοκιμάζει τη συνοχή

στον περίτεχνο ιστό τής απόστασης. (σελίδα 21).

 

Κι αμέσως πριν η αφή χαρακτηρίζεται «αφυδατωμένη». Ποιητική αντίθεση:

 

Της χρυσαυγής οι ηλιαχτίδες

 

«Ήλιος κυκλοδίωκτος ως αράχνη μ’ εδίπλωνε και με φως και με θάνατο ακαταπαύστως». Ανδρ. Κάλβος

Ηχόχρωμα απουσίας σταγόνες θλίψης

στην αφυδατωμένη αφή,

χρυσόφτερο όμως το όνειρο μηνούσε τον ερχομό σου.

Στης άρπας τις μελωδίες ο χορός τής αναδυόμενης Αφροδίτης, της χρυσαυγής οι ηλιαχτίδες

στον κήπο τής χαράς λικνίζονται,

με της πλανεύτρας άνοιξης το βλέμμα

με το ρίγος τής φλόγας για ζωή. (σελ. 20)

 

Γραφή αντιστικτική με πρακτική εφαρμογή υπόρρητων γνώσεων μουσικής μετατροπίας:

Ιδιόλεκτος αιτιατόν αποκύημα προσεκτικής, επιμελεστάτης τεχνουργίας.

 

Chartreuse*

 

Υποκλίθηκες στα μυστικά τής επίγευσης τών αποσταγμάτων

ενός ηδύποτου chartreuse με πάγο, έλυσες τα δεσμά

από τα υπερώα μιας περιρρέουσας μυστικοπάθειας μπροστά στη σιωπή τού περίτεχνου καθρέφτη

 και τότε ήταν που άφησες επιμελώς να ειπωθούν πολλά για τη μουσική τού έρωτα, και τη λαγνεία τού πλήκτρου.

Θυμήθηκες τις αισθήσεις μία μία κυρίως αυτή να κοιτάς βαθιά στα μάτια με την αλήθεια τής αγάπης

και αυτή που η λυσιμελής ανάσα

μοσχοβολούσε μέντα, βασιλικό και ευκάλυπτο

μία θυελλώδη νύχτα που το φεγγάρι βολτάριζε πάνω στο κορμί μας

καθώς ο πόθος ριγούσε σε δωρικά περιστύλια.

 

*Chartreuse: Ηδύποτον από 130 αποστάγματα φυτών, με μυστική συνταγή μοναχών. (σελίδα 33).

 

Εν κατακλείδι, πρόκειται για ποίηση ανοιχτόκαρδη, η ονειρωδός Βίκυ Μπούρη-Αναγνώστη σκορπάει απλόχερα λεκτικά άνθη αποκαλύπτοντας μια γενναιοδωρία ψυχής από τις σπάνιες στα σύγχρονα (νοησιαρχοκρατούμενα εν πολλοίς) Νεοελληνικά Γράμματα που βουλιάζουν στα μετανεωτερικά ελώδη στάσιμα νερά τους παραδομένα στην κινούμενη άμμο τού τσιτακισμού και τής ανωφέλευτης διακειμενικότητας (δουλειά που κάλλιστα μπορεί να εκχωρηθεί στην Τεχνητή Νοημοσύνη). Αντίθετα, η Ποιήτρια Βίκυ Μπούρη-Αναγνώστη συνεχίζει τη μακρά παράδοση των αφηγητών που τέρπουν δια του παραδείγματος τής Τέχνης των, συνεκδοχικώς.

 

Ας ρίξουμε όμως μια επισταμένη ματιά και στον Πίνακα Περιεχομένων, γιατί αποκαλύπτουν και την Ηθική και την Αισθητική και την Ιδεολογία και την Ρυθμολογία μίας προσεκτικά γεωμετρημένης λογοτεχνικής μακροδομής:

 

Περιεχόμενα

 

Προλογικά σημειώματα Χρίστου Στεργ. Μπελλέ και Γιάννη Παπαθεοδώρου.

 

Ο Αποσπερίτης

Της χρυσαυγής οι ηλιαχτίδες

Ανάδρομη λήθη

Στον συρμό

“Σ’ αυτή τη θάλασσα γλυκό είναι το ναυάγιο”

Ευσκιόφυλλον

Το ταγκό της άνοιξης

Αχελώος

Σε ρόδες ποδηλάτου

Για την Ειρήνη

Σε αλλότριες προθήκες

Μια σκέψη ένα φύλλο

Απ-ουσία

Η θυσία

Chartreuse

Το εαρινό ρολόι

Ωρίωνας

Ονείρου πεθυμιά

Ανατολή

Η συντροφιά μας

Μετέωρα φύλλα

Ο χαρταετός

Τα δεσμά της άγνοιας

Μνήμες

Το μαγικό κερί

Γέφυρα αγάπης

Με τα φτερά τού έρωτα

Λάλον φως

Τα μυστήρια του Οκτώβρη

Ψευδεπίγραφον

Εωθινό σκίρτημα

Άμμων Ρα, ο Θεός Ήλιος

Στο λυκαυγές

Η αυλαία

Μισό φιλί

Ραγισμένο είδωλο

Τα φεγγάρια μου

Αφιερώματα

Στο όνειρο

Στη μητέρα μου

Στον πατέρα μου

Στα εγγόνια μου

Στην κόρη μου

Στον γιο μου

A mon amour

Σκιές

Ηχογένεια

Η μετόπη τής θλίψης

Ίμερος

Ηφαίστειο εν υπνώσει

Μια ξεχασμένη βάρκα

Το πέπλο τής αυγής

Virginia Maritima

Δίδυμες Αφροδίτες

 

Τίποτα εδώ δεν είναι αφημένο στην τύχη του και διαφαίνεται για τον ειδήμονα επαρκή αναγνώστη μια κάποια μουσική συνθετική στόχευση που αξιοποιεί τόνους, ημιτόνια, υψηλές και χθόνιες οκτάβες, καλλιεργώντας την αντίθεση, την αντίστιξη, την μετατροπία, την πολυφωνική μονολογικότητα.

Όμως ο πρωτοπρόσωπος αφηγητής μην σας ξεγελάει. Ας μην ξεχνάμε πως ο μονόχορδος δραματουργός Στρίντμπεργκ διαμήνυσε στην Ανθρωπότητα από το νεκροκρέβατό του: «Δεν υπάρχει τίποτα το προσωπικό».

Έτσι λοιπόν και η Βίκυ Μπούρη-Αναγνώστη μιλάει για το εμείς μέσα από το (ήδη) νοσταλγικό «εγώ εδώ και τώρα».

Αξιοσημείωτο είναι ότι την επιμέλεια αυτού τού ευσύνοπτου τόμου υπογράφει η Στέλλα Τόκου. Γιατί το καλό πρέπει όχι απλώς να λέγεται, αλλά να εξαίρεται και να επαινείται.

 

 

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας https://konstantinosbouras.gr ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός