Εδώ παρατηρείται ένα αξιοθαύμαστο πολιτισμικό φαινόμενο. Στην μακρά συνέχεια τού πανευρωπαϊκού Φιλελληνισμού προστίθεται ένας Έλληνας Αυστριακός, που λατρεύει τόσο πολύ το Φως (σε όλη του τη συμβολική έκταση) που διαλέγει την εύπλαστη, απείθαρχη, αλεξιθάνατη ελληνική γλώσσα προκειμένου να εκφραστεί ποιητικά!!!

Κι αυτό δεν είναι απλώς και μόνον μία σύγχρονη πολιτιστική προσφορά αλλά ένα γεγονός υψίστης σημασίας για την διατήρηση, διαμόρφωση, διαιώνιση τής Ευρωπαϊκής μας Πολιτιστικής Ταυτότητας. Δεν πρόκειται καν για μια απλή πράξη πολιτιστικής διπλωματίας. Είναι υπαρξιακός τρόπος αναζήτησης τής α-Λήθειας, είναι ανθρωποκεντρικός Ουμανισμός, είναι ανθρωπομετρική πυθαγόρεια Αρμονία, έτσι όπως μεταλαμπαδεύτηκε στη Δύση και προκάλεσε την ευοίωνη δημοκρατική έκρηξη τής Αναγέννησης, όπου οι ανθρώπινες αξίες εξεθρόνισαν τις μεσαιωνικές δεισιδαιμονίες. Οι ιδεοληψίες δεν έχουν ηθικό πρόσημο, λειτουργούν όμως υπέρ ή κατά τής προόδου, είναι ενισχυτικές ή ανασχετικές τής ανθρώπινης εξέλιξης.

Ο Επίτιμος και Ομότιμος Καθηγητής ΕΚΠΑ Βάλτερ Πούχνερ είναι υπερεθνικός Παγκόσμιος Ποιητής, γιατί επικοινωνεί με το βαθύ υπό-κείμενο τού Συλλογικού Ασυνείδητου. Γράφει ποίηση Υψηλή, ακριβώς όπως εκπονούσε θεατρολογικά, λαογραφικά, επιστημονικά μελετήματα. Είναι επίμονος ερευνητής, χαλκέντερος ερευνητής… Εδώ όμως αξιοποιεί ως πρώτη ύλη τα νάματα τής ψυχής του – ακριβώς όπως κάθε Ποιητής πράττει. Ως προς την “Risk Analysis” ενός παρομοίου εγχειρήματος, ο βαθμός επικινδυνότητας είναι εξόχως ακραιφνέστερος τής δοκιμασμένης ακαδημαϊκής μεθόδου, όσο κι αν ο Δάσκαλος Βάλτερ Πούχνερ δεν ήταν ποτέ σχολαστικός, ούτε καν στην αμιγώς επιστημονική του εργασία. Ήταν πάντοτε Ποιητής, ακριβώς με το χιούμορ εκείνο που επένδυε κάθε διεισδυτική του αναδίφηση. Είχε εκείνη την τεθλασμένη χειρουργική μέθοδο τού Απόλλωνα Λοξία χωρίς να γίνεται ποτέ διονυσιακός. Η γερμανική του παιδεία, σε συνδυασμό με την αυστριακή του καταγωγή εξασφάλιζαν ένα αείποτε ανθεκτικό ορθολογικό δίκτυο ασφαλείας, που τον διέσωσε στον δύσβατο βάλτο τής νεοελληνικής περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Διήλθε την κινούμενη άμμο των εγγενών αυτόκλητων αμφισβητιών ως κύκνος που διατηρεί λευκά τα πτερά τής αθώας ψυχής του. Είναι αψευδής, αδέκαστος μάρτυς τής εποχής του – της πολυτάραχης, πολύπαθης μεταιχμιακής μεταβατικής εποχής μας.

Το βιβλίο του αυτό μού θυμίζει την αθάνατη φράση τού Ιόλα, όταν τον ρώτησαν γιατί διάλεξε να χτίσει την μόνιμη κατοικία του στην Αγία Παρασκευή. Είπε ο μεγάλος Διδάσκαλος Καλλιτεχνών: «γιατί δεν μπορούσα να αντισταθώ στο Φως όπως κατέβαινε από τον Υμηττό». Τον Υμηττό των Πελασγών, λέω εγώ ο ταπεινός, ο ταπεινότερος όλων…

Στο διακείμενο τώρα: σαν κατάθεση ψυχής, σαν άτυπη πνευματική διαθήκη, σαν αναλογιστικός απολογισμός, σαν διαλογισμός σε κίνηση είναι το καλοτυπωμένο, το καλαίσθητο, το υψιπετές, το «προσγειωμένο» στη μεσογειακή πραγματικότητα βιβλίο αυτό.

Ανθολογώ στιγμές, εικόνες, ενοράσεις, αποφάσεις, διατάσεις, διαστάσεις:

«Κάπου μέσα μας υπάρχουν κάτι καλοκαίρια που δεν σβήνονται με τίποτε» (σελ. 51).

«Αυτό το τοπίο, θέλεις δε θέλεις, σε ταπεινώνει / και σε εξαφανίζει σε λαβύρινθους φωτεινούς» (σελ. 65).

«Αυτός ο κόσμος έγινε άγουρο ξερονήσι μέσα στη στεριά» (σελ. 65).

«Στο βοριά / η θάλασσα φοράει νυφικό λευκό / και κυματίζουν τα στήθη της από συγκίνηση» (σελ. 39).

Ανατριχιαστικός στη σελίδα 27 «Ο κούρος τού Απόλλωνα»: «Γίγαντας αγίνωτος μέσα στο φως / λοξός σε βουνοπλαγιά ακούς τα κύματα […] Σε μουσείο δε θα στεγαστείς / πελώριε…».

Κι η «Φολέγανδρος» στις σελίδες 17 και 18: «Δεν ήταν νησί […] ένα καυτό δάκρυ ήτανε τού Θεού / που στο Αιγαίο έπεσε λαμπριάτικα και αναστήθηκε».

Η αρχαιομάθεια συμβαδίζει με την ελληνογνωσία, καλοακονισμένα βέλη σε φαρέτρα ετοιμοπόλεμου πολεμιστή των λέξεων.

Η Μητέρα, η Μάννα Γαία, η Γυναίκα, το Αιώνιο Θηλυκό είναι το ζητούμενο και το πολυπόθητο λιμανάκι τής γαλήνης του.

Δεν πρόκειται για ποίηση ιδεών αλλά για το Ιδεοθέατρο μιας στιγμιαίας αιωνιότητας.

Φράσεις σαν γνωμικά, με εμβληματικές αποχρώσεις και διαχρονικές αξιώσεις. Η φιλοδοξία που υποφώσκει είναι να σβήσει μια ζωή μέσα στο πάλλευκο Φως.

Αλεξιθάνατος ανασασμός. Ευοίωνος, ευπρόσδεκτος αναστοχασμός.

Δάσκαλε Ποιητή Βάλτερ Πούχνερ, σε ευγνωμονούμε που επιμένεις να αντέχεις τόσο Φως μεταβολίζοντας την ανυπόφορη πραγματικότητα σε Αιωνιότητα Λαμπ(ε)ρή.

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, https://konstantinosbouras.gr ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός