Η συγκεκριμένη ποιητική συλλογή του Δημήτρη Αργυρίου συνιστά μια κατάδυση στην ανθρώπινη ύπαρξη, μια καταβαράθρωση στα έγκατα του νου. Η πετρογραφία, ως τίτλος, υποδηλώνει ότι η ποιητική του ύλη είναι συμπαγής και χοϊκή. Οι λέξεις του ξεκινούν από τη γη και καταλήγουν σε αυτή. Η ταυτότητά τους είναι η διεκδίκηση των συναισθημάτων με το συνακόλουθο φόβο του κενού που επιφέρει το ενδεχόμενο απώλειάς τους.
Η ποιητική ιαχή του Αργυρίου συνθέτει και ανασυνθέτει πολιτείες, ανοικειώνει τόπους, αναδημιουργεί τοπία. Η ποίησή του, όσο και αν θάβεται μέσα στην πνιγηρή σκόνη, από την άλλη έχει τη δύναμη να βγαίνει ξανά στην επιφάνεια, να απεγκλωβίζεται, να δραπετεύει από τον μηδενισμό και τον νιχιλισμό των πραγμάτων. Ζυμώνει τον κόσμο από τα ερείπια και τα χαλάσματα, δεν φοβάται να αναμετρηθεί με την λάσπη που συνιστά την αφόρμηση για περαιτέρω γεωτρήσεις. Ο φακός του επιχειρεί μια ολιστική ματιά στον κόσμο, εστιάζοντας κυρίως σε χρώματα μουντά που μέσα τους, ωστόσο, ελλοχεύει μια εκτυφλωτική φωτεινότητα.
Το ποιητικό υποκείμενο ξεθάβει τα σπαρταριστά του συναισθήματα και τα αποθέτει αυτούσια στην καρδιά του αναγνώστη. Επικοινωνεί με το βίωμα Καρυωτάκη ως προς την κατάθεση της μη αυθεντικής ζωής, της αίσθησης βίωσης του χωροχρόνου ως αυταπάτη ύπαρξης. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτών των ποιημάτων είναι η εκφραστική τους συμμετρία που ανακλάται και στην μορφική τους αποτύπωση. Κάθε στίχος συνιστά συνάμα βαρόμετρο και οδοδείκτη, μια ψυχογραφική πυξίδα που χαρτογραφεί το άγνωστο του μέσα και έξω κόσμου για να το εναποθέσει αυτούσιο στην συνείδηση όσο και στο ασύνειδο του αναγνώστη. Πρόκειται για μια αξιόλογη ποιητική συλλογή.
