Η συγκεκριμένη ποιητική συλλογή του Κουλούρη αναδεικνύει το πάθος της ύπαρξης μέσα από τη διεκδίκηση του έρωτα, ο οποίος στο βιβλίο του μεταρσιώνεται σε αστείρευτη δύναμη ψυχικής απαντοχής αλλά και ανεξάντλητης ποιητικής έμπνευσης. Χαρακτηριστική η εικονοπλαστική του δύναμη που σαν μια κάμερα από την εποχή της nouvelle vague περιδιαβαίνει ατέρμονα το χρόνο, δημιουργώντας ποίηση μέσα από τα πλούσια αποθέματα της προσωπικής-βιωματικής ιστορίας.

Η ποίηση για το ποιητικό υποκείμενο συνιστά πνευματική οντότητα όσο και μια ταυτότητα γένους θηλυκού υποκύπτοντας στην τρομακτική όσο και ακαταμάχητη γοητεία της. Ο ποιητής έχει μια ιδιαίτερη σχέση με το χρόνο όσο και με τη μνήμη. Επιδέξια ακινητοποιεί τη στιγμή, μεταφέροντας την αέναη φρεσκάδα της στο εκάστοτε σήμερα ως αμυντικός μηχανισμός για κάθε τραυματική εμπειρία του χτες που απωθείται στο ασύνειδο ως ανεκπλήρωτη, νοσταλγική, αναπόληση. Η φύση ως κλασική θεματική της παραδοσιακής ποίησης δεσπόζει εδώ ως καταλύτης μιας ποιητικής μυθολογίας που αντλεί δύναμη τόσο από την ανατολή της μέρας όσο και από την εκτυφλωτική νύχτα.

Η ποίησή του είναι σαν να μεστώνει στο εύρος μιας μέρας συμβολίζοντας το ταξίδι των πουλιών που χάνονται στα βάθη του ορίζοντα, προσμένοντας την επόμενη μέρα να ανατείλει για να ταξιδέψουν ξανά και ξανά. Το ταξίδι των ποιητών δεν τελειώνει ποτέ, γίνεται ένας κύκλος που μεγαλώνει συνεχώς, δοκιμάζεται από την προσμονή, μεγεθύνεται από τη δύναμη των αστεριών που ανακλούν τον γήινο έρωτα στην απέλπιδα πάλη του να καταστεί υπερβατικός, αιώνιος, να αγγίξει το επέκεινα. Η εμφανής εξομολογητική διάθεση του ποιητικού εγώ δεν αντιπαρέρχεται την πρόθεση του ανείπωτου που ενυπάρχει σε κάθε στίχο ως η άλλη όψη των πραγμάτων, η μυστικιστική, η αδιερεύνητη και αχαρτογράφητη, η οποία υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει όσο η ποίηση γίνεται συνταξιδιώτης του χρόνου στο διηνεκές. Ενδιαφέρουσα ποιητική συλλογή.

Δρ. Κοσμάς Κοψάρης, κριτικός