«Οι Φωνές» είναι το δέκατο τρίτο βιβλίο της Λιλής Μαυροκεφάλου (εκδόσεις Κέδρος). Πρόκειται για ένα δυνατό ιστορικοκοινωνικό μυθιστόρημα που με δυσκολία το αφήνεις από τα χέρια σου πριν φτάσεις και στην τελευταία του σελίδα. Η υπόθεση ξετυλίγεται σε τέσσερις γενιές. Οι προσωπικές ιστορίες των ηρώων αντικατοπτρίζουν κομβικά σημεία της νεότερης ιστορικής και κοινωνικής διαδρομής μας: μικρασιατική καταστροφή και προσφυγιά, γερμανική κατοχή και εθνική αντίσταση, εμφύλιος και δικτατορία, προσχώρηση στην Ε.Ο.Κ και στη Ευρωπαϊκή Ένωση, «δανεική» ευημερία, χρεωκοπία και πολύπλευρη κατάρρευση. Η εκρηκτική Mικρασιάτισσα Ειδοθέα, η πρωτόγονη Μαριγώ, η επιφυλακτική Ηλέκτρα, ο στρυφνός μα ονειροπόλος Θοδωρής, η εφτάψυχη Φοίβη, ο φιλοσοφημένος Στέλιος, η ακτιβίστρια Αναστασία και ο ασκητικός Θεόδωρος στήνουν απέναντι στον αναγνώστη μια τεράστια τοιχογραφία από καλούς και κακούς, θύματα και θύτες, αγνούς και διεφθαρμένους. Με λογοτεχνική μαεστρία και πλούσιο λόγο, που διαφοροποιείται ανάλογα με τα πρόσωπα και την εποχή, ο αναγνώστης ταξιδεύει στο χρόνο και στις ζωές των προσώπων, οι οποίοι από σελίδα σε σελίδα χτίζουν αυθεντική υπόσταση. Γίνονται έτσι για τον αναγνώστη οικείες μορφές και η ταύτιση μαζί τους είναι αναπόφευκτη.
Το θέμα αναπτύσσεται με διάφορες τεχνικές. Ο τριτοπρόσωπος παντογνώστης αφηγητής εναλλάσσεται με την πρωτοπρόσωπη αφήγηση έτσι ώστε η φωνή του αφηγητή─ήρωα να «ακούγεται» μέσα από τις σελίδες του βιβλίου παλλόμενη από ζωντάνια. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ο λόγος─φωνή σε δεύτερο πρόσωπο με τον τρόπο που μιλάει κανείς στον ίδιο του τον εαυτό σε στιγμές έντονης ψυχικής φόρτισης. Η δράση προχωράει και με επιστολές όπου εκφράζονται δυνατά συναισθήματα, ενώ στα παρατιθέμενα ημερολόγια, η χαρά της μητρότητας ακολουθείται από τον σπαραγμό.
Στα πρόσφατα χρόνια των μνημονίων και της γενικευμένης κρίσης, ο κόσμος συμβιβασμένος, φοβισμένος και ταπεινωμένος, δείχνει να νοιάζεται μόνο για την επιβίωση, με ανομολόγητο σύνθημα το: «ο σώζων εαυτόν σωθείτω». Όμως μια ομάδα νεαρών, «περιθωριακών» κατά την κρατούσα άποψη, παθιασμένων με την ποδηλασία και την πεζοπορία στην ελληνική ύπαιθρο, αφυπνίζεται από τον λήθαργο. Ψηλαφούν τρόπους διεξόδου, αναζητούν όραμα. Είναι οργισμένοι, πεισματάρηδες, ενθουσιώδεις και μπερδεμένοι. Αναζητούν πρότυπο κι έμπνευση στο πρόσωπο του Θεόδωρου Λαμπρίδη. Αυτός ο πρωτοπόρος και επιτυχημένος βιοκαλλιεργητής, με την τολμηρή κοινωνική δράση, προκαλεί τον θαυμασμό κάποιων και τον φθόνο πολλών. Οι ανήσυχοι νεαροί απευθύνονται σε αυτόν για έμπνευση και καθοδήγηση. Του ζητούν να γίνει ο μπροστάρης τους. Όχι αναίτια. Ο αυστηρός και αντισυμβατικός Λαμπρίδης, που μοιάζει να έχει πυξίδα της ζωής του τα λόγια του ποιητή: «οι άνθρωπο ζουν από τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων», έχει πίσω του ένα δύσκολο παρελθόν παραβατικότητας και καταβύθισης στην κόλαση των ναρκωτικών. Η ανάδυσή του από τον πάτο προς το φως, από την μοιρολατρική παραίτηση στον αγώνα για προσφορά και δημιουργία, σημαίνει για τους νεαρούς πως τίποτε δεν είναι προδιαγεγραμμένο και χαμένο. Σημαίνει ελπίδα. Θα δεχτεί ο Λαμπρίδης να αναλάβει αυτόν τον απαιτητικό, ριψοκίνδυνο και απροσδόκητο ρόλο; Μετά από μια άγρυπνη νύχτα περισυλλογής και βασανιστικής ενδοσκόπησης, καθώς διασχίζει το κτήμα του σιγοτραγουδώντας «How many roads must a man walk down before you call him a man?» προαισθάνεται πως θα πει το «ναι». Είναι ώρα βαθιάς σιγής με το φως μόλις να χαράζει τον σκοτεινό ορίζοντα.
