Μια κομψή έκδοση μικρού σχήματος και με ένα λιτό έργο της Κατερίνας Γώτη στο εξώφυλλο, που παρουσιάζει μια Προμηθεϊκή μορφή να σπρώχνει τον βράχο προς την κορυφή,  είναι η καινούργια ποιητική συλλογή του ποιητή Ανδρέα Φουσκαρίνη.  (Σε 200 αντίτυπα εκτός εμπορίου).

Ακόμα κι αν  σωρεύονται ακυρώσεις στόχων και  επιδιώξεων ζωής ή εκφράζονται αισθήματα απογοήτευσης, στα 34 ποιήματα της συλλογής «ΠΥΡΟΒΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΥΡΓΟΙ»,  ο ποιητής Ανδρέας Φουσκαρίνης  καταφέρνει να συλλάβει τη γενικότερη αίσθηση της εποχής. Αποδίδει μια διάχυτη αντίληψη ματαίωσης, έναν προβληματισμό που σχεδόν διακατέχει το σύνολο των ανθρώπων του καιρού μας. Στα ποιήματα της συλλογής δεν αντανακλώνται μονάχα ψυχικά τοπία του δημιουργού αλλά μια γενικευμένη κατάσταση που αφορά , πιστεύω, την ευρύτερη κοινωνία.

Μπορεί μεν να  αποδίδεται γκρίζο το χρώμα ενός πεσιμιστικού πνεύματος και  η έντονη μοναξιά που είναι διάχυτη παντού, όμως πίσω από τα φαινόμενα υποφώσκει ένας ευρύτερος στοχασμός ζωής. Βαθιά ερωτηματικά της ύπαρξης. Η θλίψη και η μοναξιά διαπερνώντας το σύνολο των ποιημάτων της συλλογής κάνει τον αναγνώστη να συνειδητοποιεί ότι τα πάντα- δόξα, έρωτες, επιθυμίες, σχέδια ζωής –  φτάνουν κάποτε σε ένα τέλος. Ένας προβληματισμός για το πέρασμα του χρόνου, για την ματαίωση των πραγμάτων που, γι’ αυτό,  εξακολουθούν να παραμένουν ακίνητα . ( Εντελώς τυχαία έτυχε να διαβάζω στα «Νέα του περασμένου Σαββάτου», 13-14 Απριλίου, άρθρο του Μιχάλη Μητσού για την παγκόσμια επιδημία της μοναξιάς με τίτλο ΤΕΧΝΗΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΟΝΑΞΙΑΣ).

[..]

«Έτσι κι εμείς τα βλέπουμε όλα τελευταίοι

Και  κάποιοι δεν τα βλέπουμε καθόλου

Τα πράγματα που λένε πως αλλάζουν

Και μένουν πάντοτε ίδια».

Παρόλα αυτά, όλα τα ποιήματα που μιλούν για μοναξιά θαρρείς πως γράφτηκαν  για να καταλήξουν στο παρακάτω αισιόδοξο στιχούργημα που μοιάζει σαν moto  ζωής. Είναι ένα από τα καλύτερα, τα πιο άρτια ποιήματα της συλλογής.

Η ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ

Με ρώτησες αν είδα την πανσέληνο

Ήταν το μεγαλύτερο φεγγάρι που είδαμε ποτέ

Στα χρόνια αυτά που ζούμε, μου είπες, κι ύστερα εγώ

Δεν είδα τίποτα, λυπάμαι, σου αποκρίθηκα

Πάει καιρός που τέτοια δεν τα βλέπω πια.

Εδώ ο κόσμος χάνεται, χρόνος για τέτοια δεν υπάρχει.

Συ ένα όνειρο παλιό σημερινός εφιάλτης πλέον

Και το φεγγάρι μία ανοιχτή πληγή

Με αίμα αντί για φως

Που συνεχώς κακοφορμίζει

Και περιλούζει την ψυχή μας με σκοτάδι

Την είδες λοιπόν με ξαναρώτησες με έξαψη

Και είναι περιττό να μου το κρύβεις.

Η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια- στοιχεία των καιρών – διατρέχουν τον κορμό των περισσότερων  ποιημάτων , όχι με τον τρόπο της ποιητικής γκρίνιας αλλά σαν βαθιά ίχνη  που αφήνουν πάνω στους ανθρώπους τα σύγχρονα γεγονότα και σφραγίζουν τις  υπάρξεις μας.

Κι όμως, όσο περισσότερο διαβάζει κανείς τα ποιήματα της συλλογής και παρά την διατύπωση πίκρας ή ματαιότητας, τόσο πιο πολύ ανακαλύπτει φιλοσοφικούς στοχασμούς για το «μέγα καλό και πρώτο» αγαθό της ζωής.  Λες και το γκρίζο χρώμα των καιρών είναι η αφορμή για να ανιχνεύσει ο αναγνώστης το μεδούλι των πραγμάτων.

Να τι κομίζουν τα ποιήματα της καινούριας συλλογής του Ανδρέα Φουσκαρίνη:  Τα προσωπικά βιώματα, εμπειρίες και αισθήματα του ποιητή καταφέρνουν τελικά να απεγκλωβίζονται από την περιορισμένη, ιδιωτική σφαίρα του δημιουργού τους και να γίνονται κτήμα και συνείδηση του αναγνώστη.

Ο οποίος, πέραν ενός πρώτου επιπέδου ανάγνωσης, θα ήταν χρήσιμο να εστιάσει στους στίχους  που εμπεριέχουν ένα  φιλοσοφικό στοχασμό. Στίχοι, που συμπυκνώνουν την νοηματική κορύφωση του ποιήματος. Τα περισσότερα ποιήματα της συλλογής περιέχουν τέτοια χωρία με αποφθεγματικό χαρακτήρα, όπως φαίνεται ενδεικτικά και στα παρακάτω παραδείγματα

π.χ  τέσσερα παραδείγματα από τέσσερα διαφορετικά ποιήματα

~[..] Τόσες μελέτες

Και το ποίημα φευγάτο

Κι ο ποιητής το ίδιο

Κι ο κόσμος το ίδιο

Κλεισμένος στον κόσμο του.

Το ίδιο κι εσύ.

~ [..] Θαύματα δεν γίνονται στις μέρες μας κι οι θαυματοποιοί

Απατεώνες μικρού βεληνεκούς. Απαξάπαντες.

Τα μόνα θαύματα οι ήρωες

Όμως αυτοί βαδίζουν πάντοτε στα σκοτεινά

Όπως κι εμείς

Τυλιγμένοι πάντοτε στο φόβο μας

~ [..] Σκάψε βαθιά να δεις πιο καθαρά

Σκύψε να δεις βαθιά μες στην ψυχή σου

Ό,τι κρυμμένο από παλιά που πρέπει  τώρα να φανεί.

Τότε θα καταλάβεις. Πριν ποτέ.

~ [..] Ώρα να βγάλουμε το προσωπείο

Εκείνο το καθημερινό που μας γνωρίζουν όλοι [..]

Κώστας Λογαράς