(γραμμένο για την Κλειώ)

-Να ’ναι λέει Κυριακή πρωί, μια Κυριακή η ώρα 10
και συ να λουφάρεις μέσα στη ζεστή σου κουβέρτα
προσπαθώντας ηδονικά με ανοιχτά τα μάτια να κοιμάσαι
και έξω να ακούς που σιγοβρέχει για πρώτη φορά
μετά από ένα μακρύ ζεστό καλοκαίρι
και από στιγμή σε στιγμή να κτυπήσει το τηλέφωνο
που ’ναι δίπλα σου με το μακρύ καλώδιο
λίγο τρομαγμένος να σηκώσεις το ακουστικό
και να ’σαι σίγουρος ότι θα ακούσεις το ‘’έλα’’ της
κι ύστερα να μιλάς και να γελάς και να θυμώνεις
και να λες γλυκόλογα και άλλες “σαχλαμάρες”.
-Αν αυτά τα ασήμαντα τα μικροπράγματα
δεν τα λες ευτυχία
ίσως να μην τη βρεις ποτέ σου
γιατί απλούστατα δεν έμαθες να τη ξεχωρίζεις…