Το έργο αυτό είναι ένα σύγχρονο δράμα που αναπτύσσεται σε εννέα εικόνες-σκηνές.
Πρόκειται για ένα έργο με ξεχωριστό ενδιαφέρον, λόγω της θεματικής του, που απηχεί σύγχρονους και καίριους προβληματισμούς, αλλά και λόγω των δραματουργικών αρετών της οικονομίας και της προφορικότητας που διέπουν τη δράση και τον διάλογο, αντίστοιχα.
Οι περισσότεροι ζούμε δύο παράλληλες ζωές την πραγματική, με τις καθημερινές έγνοιες, τη ρουτίνα της δουλειάς, τις βαρετές υποχρεώσεις και συναναστροφές, και τη διαδικτυακή, με το προφίλ που διαμορφώνουμε κατά βούληση και με τους γνωστούς και άγνωστους φίλους που επιλέγουμε. Συχνά η διαδικτυακή ζωή γίνεται πιο ενδιαφέρουσα και λαμπερή από την πραγματική και τείνει να την υποκαταστήσει, σχεδόν την καταπίνει.
Το κεντρικό πρόσωπο, ο Παντελής Κρόκος, ένας εθισμένος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης άνδρας, βιώνει την εξουθενωτική για εκείνον εμπειρία της απώλειας του προφίλ του σε μια πολύ γνωστή πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης, που τον αναγράφει ξαφνικά σαν νεκρό και του απαγορεύει την είσοδο. Ο Κρόκος στην ψηφιακή του επικοινωνία χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο «Ορφέας Δελής» και περνούσε καλά με τον εαυτό του. Με τον Ορφέα Δελή.
Αυτό το κολάζ από φωτογραφίες, ψηφιακές αναρτήσεις, εικόνες και online συνομιλίες ήταν ο παράδεισος στον οποίο «ο Ορφέας ένιωθε ευλογημένος». Ο Παντελής Κρόκος ζούσε τη μίζερη καθημερινότητά του αδιαμαρτύρητα και αντλούσε απόλαυση μόνο από τον εικονικό του εαυτό. Η αναστολή πρόσβασης σε αυτόν ανατρέπει τη ζωή του και τον αναγκάζει να συναινέσει και να υποβληθεί σε εξουθενωτικές και συχνά εξευτελιστικές γραφειοκρατικές διαδικασίες ταυτοποίησης.
Το έργο έχει στοιχεία μαύρης κωμωδίας και καφκικής ειρωνείας, όμως είναι ρεαλιστικό και δεν αποκλείεται σε κάποιον βαθμό να έχει συμβεί στη διπλανή ή και τη δική μας πόρτα…
Ένα έργο που μας περιγράφει πόσο εξαρτημένοι έχουμε γίνει όλοι από τις εφαρμογές, ότι ακόμα και οι πιο εξελιγμένες εφαρμογές έχουν bugs =σφάλματα, ότι στο Διαδίκτυο όλοι φτιάχνουμε ένα προσωπείο, που δεν είμαστε ο εαυτός μας, ότι όλα είναι ένα ωραίο ψέμα και τελικά ο διαδικτυακός παράδεισός μας γίνεται κόλαση…
Ένα σπαρταριστικό, συγκλονιστικό, φοβερό βιβλίο.
Ένα πραγματικό διαμάντι.
Διαβάστε το.
Η Μαρία Δριμή γεννήθηκε το 1968 στην Αθήνα. Σπούδασε Ιατρική στο ΕΚΠΑ και εργάζεται ως ιατρός σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του ΕΣΥ. Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Φιλολογίας (κατεύθυνση Μεσαιωνικής και Νεοελληνικής Φιλολογίας) του ΕΚΠΑ. Έχει παρακολουθήσει εργαστήρια δημιουργικής γραφής στην πεζογραφία και στο θέατρο, καθώς και το διετές πρόγραμμα της Σχολής Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής του θεάτρου Πορεία. Διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και έχουν διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Έχει δημοσιεύσει και άρθρα λογοτεχνικής κριτικής. Έχει γράψει τα εξής θεατρικά κείμενα: «Εν τόπω χλοερώ» (2019), «Από έδρας» (2020), «Ούριος άνεμος» (2020), «Όλες εκείνες οι εικόνες» (2020), το οποίο απέσπασε το Γ΄ Βραβείο στον διαγωνισμό «Σε κλειστό κύκλο» της Ένωσης Θεατρικών Συγγραφέων Κύπρου, «Ξέρξης» (2021) που ανέβηκε σε μορφή δραματοποιημένου αναλογίου στο Praxis 8: A Festival of Modern Greek Theatre στην Οξφόρδη και στο Λονδίνο, σε σκηνοθεσία Αναστασίας Ρεβή, και «Ψόφιες μύγες» (2022).Έχει εκδώσει τη νουβέλα Ρωγμή στον τοίχο (εκδόσεις Ιωλκός 2022) και τα θεατρικά Continuum (εκδόσεις Βακχικόν 2023) και Garamond 12 (Κάπα Εκδοτική 2023) το οποίο ανέβηκε με μεγάλη επιτυχία στη σκηνή του θεάτρου Πορεία σε σκηνοθεσία Sergei Okunev.Ο Ορφέας νιώθει ευλογημένος στον Παράδεισο έλαβε έπαινο στον 101ο Καλοκαιρίνειο Θεατρικό Διαγωνισμό του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός» το 2023.
Κώστας Α. Τραχανάς
