Η κάθε μέρα είναι λακωνική περίληψη όλης μας της ζωής. Είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Έτσι κι αλλιώς θα φύγουμε – ας πάμε τραγουδώντας στην άλλη ακρογιαλιά!

Αν όλοι αυτοί που εκδίδουν ποιήματα διάβαζαν και καμιά συλλογή συναδέλφων τους, οι άλλοι αναγνώστες θα περίσσευαν.

Μετά από 11 ποιητικά βιβλία που κυκλοφορούν στην Ελλάδα, ο Κωστής Παπακόγκος παρουσιάζει τα «Πικροκέρασα» ένα βιβλίο ποιητικότροπων αφορισμών του, γραμμένων την τριετία 2013-2015.

Ομοειδή, συγγενή προς τους αφορισμούς  τα αποφθέγματα και τα επιγράμματα, με τα τελευταία, φθάνοντας ως τις μέρες μας, να συγκαταλέγονται στα είδη της λυρικής ποίησης.

Ο συγγραφέας, που ξεκινά με τον 140ό ψαλμό του Δαυίδ «Θου Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου», καταγράφει με λιτό ανθρώπινο τρόπο όλα όσα σχετίζονται με τη ζωή, την πορεία (αν όσα έχω κάνει στη ζωή δεν είναι τίποτα / τότε πέτυχα το παν) και το τέλος του ανθρώπου μεσα στο κόσμο.

Η ειρήνη (Ειρήνη παναπεί πόλεμος με δόσεις), ο πόλεμος (Τον πόλεμο θα’πρεπε να τον διευθύνουν φιλόσοφοι, να τον διεξάγουν ποιητές και οι στρατηγοί να κάνουν παρέλαση με φουστανέλες), η ποίηση (Ό,τι τραβάει στην ποίηση είναι το ανείπωτο – και η αίσθηση πως αυτό θα πρέπει να εκφραστεί από σένα), το ποίημα (Από σπίθα πυρκαγιά και από λέξη ποίημα) κι ο ποιητής (Μέσα στον ποιητή κρύβεται ο ζευγολάτης, και μες στον ζευγολάτη αγρυπνά πάντα ένας ποιητής), ο θεός (Από τότε που ανακάλυψε ο θεός τον άνθρωπο, βρήκε τον διάολό του) κι ο άνθρωπος – Ιησούς: κατά βάθος άνθρωπος, κατά ύψος θεός και κατά πλάτος αντάρτης.

Τα «Πικροκέρας» του Κωστή Παπακόγκου διακρίνονται για το χιούμορ – ενίοτε πικρό, την ανθρωπιά, το εύρος των θεμάτων με τα οποία καταπιάνεται: πολιτικά, κοινωνικά, υπαρξιακά, ζητήματα θρησκείας και πίστης, βεβαίως για την οικονομία του λόγου, την περιεκτικότητα της έκφρασης, την οξύνοια της γραφής, τον απολογισμό μιας πορείας, τον φιλοσοφικό στοχασμό τους, που βγαίνει στην επιφάνεια σχεδόν απροειδοποίητα. Διακριτικά: Αν δεν υπήρχαν οι θάμνοι, τα κυπαρίσσια δεν θα ’ταν τόσο ψηλά –