Ο θεός Ήλιος είδε τα ρούχα και αρνήθηκε να εμφανιστεί.
Αλλά το τι Θέατρο παρακολουθήσαμε, δε λέγεται.
Η κενότητα που υπάρχει γύρω μας (και δε λέω το κενό μεταξύ των μορίων της ατμοσφαίρας), προβαλλόμενη δε μετά φανών και λαμπάδων, έχει μια ιδιότητα απείρου διείσδυσης, στα πρώτα στασίδια της τηλεοπτικής (και όχι μόνο) καθημερινής πασαρέλας.
Η «Τελετή» είχε επιπροσθέτως την τύχη ή την ατυχία να πέσει πάνω στην απεργία των δημοσιογράφων και κατέλαβε άνετα τον τηλεοπτικό χρόνο, τον πανάκριβο κατά τα άλλα.
Μια πολυθρόνα καθιστής προέδρου, μεγαλύτερης από το νούμερό της, πίσω της -ολίγον λοξά- άλλος καθήμενος αυτός κι αμοναχός του, παραπίσω πλήθος «επισήμων» σε πλαστικές καρέκλες, καλυμμένες με λευκότατα καλύμματα, που ήρθαν από ένα υπαίθριο τραπέζι γάμου της προηγούμενης Κυριακής, οι μισές ή και περισσότερες κενές με τη λευκότητα να λάμπει μέσα στη θολή φωτεινότητα της αφρικανικής σκόνης, γιατί μάλλον υπολόγισαν κοσμοσυρροή επισήμων -οι οποίοι δεν εδέησαν να έρθουν-, ένα βάθρο-αναλόγιο για τους ομιλητές, που όπως πάντα λένε τα ίδια ή τίποτα, (ο ομιλητής στις Καρέκλες του Ιονέσκο λέει πολύ περισσότερα και έχει μεγαλύτερη εκφραστικότητα), ένα τύμπανο χωρίς ήχο, μια επανάληψη σωματικών ασκήσεων από τετραετία σε τετραετία, ίδιων περίπου κινήσεων αλλά σε διαφορετική σειρά, με κάποιον εμπλουτισμό του αριθμού των ανδρών φουστοφόρων, όπως χορογραφήθηκαν με απομιμήσεις στάσεων, εκτάσεων και διαστάσεων από αρχαία αγγεία, που κάποτε δίδαξαν την κίνηση στις πρώτες αναβιώσεις των αρχαίων τραγωδιών προ εκατό ετών, με στόχο να στολίσουν μια προσευχή προς τον φωτοδότη Απόλλωνα, για να συνδράμει στην αφή δια κατόπτρου, της πρώτης λαμπάδας της λαμπαδηδρομίας, σχεδιασμένης από γνωστό σχεδιαστή κοσμημάτων αρχαιοπρεπούς έμπνευσης, με νέες ενδυμασίες γνωστής ανερχόμενης σχεδιάστριας· πολύς λόγος έγινε για τη σύλληψη και την έμπνευση των νέων δημιουργιών, αλλά φωτογραφήθηκαν επιμελώς και προβλήθηκαν δεόντως, όμως με την κίνηση άλλα εφαίνοντο από σώμα σε σώμα, εξ αιτίας των διαφορών ύψους και πλάτους των σωμάτων, κάτι τα διακοσμητικά κιονόκρανα που απομάκρυναν τα στήθη, κάτι τα ριγέ-πλισέ-ντοσιέ, είχε και μια παραλλαγή με λωρίδες στη θέση των κιονόκρανων, έτσι για να σπάσει η μονοτονία, που όμως -η μονοτονία- δεν σώζεται από το ρούχο, θέλει ψυχή και νου να κατευθύνει…
Ώσπου να φτάσουμε στην Προσευχή, που απαγγέλει καλή κατά τα άλλα ηθοποιός, αλλά με αφανή τα κριτήρια επιλογής, αφού πέρα από το ωραίο πρόσωπο και το ευθυτενές σώμα απαιτείται και μια φωνή, που να μπορεί να ακουστεί στο ύπαιθρο, όμως κανείς από τους σχεδιάζοντες δεν σκέφτηκε, κανείς από τους δοκιμάζοντες δεν είδε, να αντιληφθούν αν ακούγεται και αφέθηκε η καλή ηθοποιός στην υπαίθρια μοίρα της, να υπερβάλει την ένταση μιας τηλεοπτικής φωνής ματαίως και δεν εσκέφτηκε κανείς-κανείς ότι «εδώ, ρε παιδιά, στην Επίδαυρο και παράσταση χωρίς ψείρες θεωρείται ντεμοντέ», κανείς λοιπόν κανείς δεν σκέφτηκε να εκσυγχρονίσει έστω τον ήχο και να βάλει ένα μικροφωνάκι στην έρμη πρωθιέρεια, να ακουστεί ο Ύμνος, αφού γι’ αυτόν γίνεται όλη η πανηγυρική τελετή και μετά να μαζέψουν τα καθίσματα, να καθαριστεί ο χώρος και να λουστραριστεί που θα έρθουν οι τουρίστες να απολαύσουν το αρχαίο κάλλος και μετά να πάνε όλοι στα επίσημα σημαιοστολισμένα μεσημεριανά γεύματα ή στα φτωχικά στο σπιτάκι τους, αφού αναπτερώθηκε το εθνικό φρόνημα, θαυμάστηκαν και επαινέθηκαν οι χορογραφίες, τα πλισέ και τα κλισέ, ολοκληρώθηκε το καθήκον μας, (άλλοι εθελοντικώς ή άλλοι πληρώθηκαν κιόλας) και μετά θα κοιμηθούμε ήσυχοι στις δάφνες των προγόνων, θα ονειρευτούμε το ένδοξο παρελθόν να γίνεται μέλλον, μετά θα αλλάξουμε πλευρό και θα κάνουμε άλλα όνειρα, να φτηνύνει το ελαιόλαδο, να φορολογηθούν οι πάροχοι που μας ρουφούν το αίμα, να μην έρθει ο πόλεμος στην πόρτα μας, να βολευτούμε σε καμιά δουλίτσα, να κρύψουμε κάνα εισόδημα από την εφορία, να περάσει το παιδί στο πανεπιστήμιο, να το βολέψουμε μετά με κανένα βουλευτή, να βρούμε φτηνά κανένα συμπαθητικό μοντελάκι, να απολαύσουμε στην τηλεόραση δραματικές σειρές που αντιγράφουν την «Λάμψη», να αράξουμε στα πρωινά καφέ πίνοντας το φραπεδάκι μας, να πάμε το βράδυ στο θέατρο (αν πάμε) να δούμε από κοντά αυτούς που βλέπουμε όλη μέρα στο γυαλί και μακάρι να τους βάλουν και το καλοκαίρι στη Επίδαυρο, να πάμε κι εκεί να τους δούμε και να φάμε στις ταβέρνες του Λυγουριού τα κοψίδια, δίπλα στους Ορέστηδες και στις Αντιγόνες και να περνούν οι μέρες και τα χρόνια και να μην αλλάζει τίποτα σε τούτο τον έρμο τόπο· μόνο μια φορά τους ξέφυγε και αναθέσανε σε έναν Παπαϊωάννου να φτιάξει μια τελετή έναρξης που δεν έμοιαζε με γυμναστικές επιδείξεις, αλλά αμέσως ξυπνήσανε και το ξαναφέρανε το καράβι στη ίδια σίγουρη σταθερή πορεία, με κατεύθυνση πάλι προς το τρίπτυχο Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια, και από κοντά οι ένδοξοι πρόγονοι, που μας χρειάζονται μόνο για να τους δείχνουμε στους ευρωπαίους, ανάθεμα κι αν τους διαβάσαμε πότε, αρχαίο πνεύμα αθάνατο, θαμμένο χρόνια τώρα κάτω από τόνους σκουπιδιών και να ομνύουμε υποταγή στους αρχαίους πολυθεϊστές, εμείς οι Χριστιανοί κατά τα άλλα, με παρελάσεις των ίδιων ονομάτων που πάνε από διοργάνωση σε διοργάνωση, (μάλλον πληρώνονται κιόλας) που υπηρετούν την πεπατημένη, μην ξεβολευτούμε και χρεοκοπήσουμε…
Κατά τα άλλα, μαζευόμαστε για μια …
Επίκληση στο Θεό Απόλλωνα
(ΣΗΜ. Copy paste, από το επίσημο σάιτ της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής.
Τα τυπογραφικά λάθη, ο χωρισμός των στίχων, τα σημεία στίξης, η έλλειψή τους κλπ οφείλονται στην Πηγή…)
Ιερά σιωπή
Να ηχήσει όλος ο αιθέρας, η γη, η θάλασσα και οι πνοές των ανέμων.
Όρη και Τέμπη σιγήστε.
Ήχοι και φωνές πουλιών παύσατε.
Γιατί μέλλει να μας συντοφεύσει ο Φοίβος, ο Φωσφόρος Βασιλεύς. Απόλλωνα, Θεέ του ήλιου και της Ιδέας του φωτός,
στείλε τις ακτίνες σου και άναψε την ιερή δάδα.
Απόλλωνα Θεέ του ήλιου
και της ιδέας του φωτός
στείλε τις ακτίνες σου και άναψε της ιερή δάδα *
για τη φιλόξενη πόλη
του…
Και συ ω Δία χάρισε
ειρήνη σ’ όλους τους
λαούς της γης και
στεφάνωσε τους νικητές
του Ιερού Αγώνα
Τήνελλα ω Καλλίνικε
Τήνελλα!!!
(* Ο στίχος αυτός στην τελευταία Αφή, στις 17 Απριλίου 2024, καταλλήλως διασκευάστηκε, γιατί η Αφή είχε γίνει την προηγούμενη μέρα· ευτυχώς δε ο διασκευαστής δεν πρόσεξε το «Όρη και Τέμπη», αλλιώς -φοβούμαι- θα το «διόρθωνε» κι αυτό…)
Ας είμαστε καλά και στην άλλη Αφή…
[Φωτογραφίες από το αρχείο μου. Αρχαία Ολυμπία: Το Στάδιο, ο ναός της Ήρας, ο Ερμής του Πραξιτέλη και δυο φιγούρες σε αέτωμα, που μοιάζουν με μέλη χορού αρχαίας τραγωδίας, από μια φωτογράφιση με slides, τον Ιούλιο του 1991, τότε που παίξαμε την Ιφιγένεια στην Αυλίδα, στην πλησίον Ίλιδα.]
KZK /19.4.2024
