Το «Παράτα με» είναι το νέο πόνημα του Δημήτρη Βαρβαρήγου, από τις εκδόσεις 24γράμματα. Θεματικά αποτελεί μια άκρως αποκαλυπτική αφήγηση που εξερευνά και δίνει φως στις βαθιές σκιές της σεξουαλικής κακοποίησης και της ενδοοικογενειακής βίας, καθώς και στους παράγοντες εκείνους που διατηρούν τον φαύλο κύκλο από τον οποίο τα αιχμαλωτισμένα θύματα αδυνατούν να δραπετεύσουν.
Με ρεαλιστική αφήγηση, παρουσιάζονται τα κοινωνικά πρότυπα που συμβάλλουν στην απόκρυψη και στη μυστικοπάθεια που περιβάλλουν τέτοιου είδους φαινόμενα, δημιουργώντας στον αναγνώστη ανάμεικτα συναισθήματα, ανοίγοντας του όμως κι ένα παράθυρο, όπου μέσα από αυτό θα μπορεί να δει, να κατανοήσει τη ψυχοσύνθεση· όχι μόνο του θύματος αλλά και του θύτη.
Όπως συμβαίνει και με τα προηγούμενα βιβλία του συγγραφέα, ο αναγνώστης βρίσκει μια έντονη αφηγηματική ροή. Τη μαγεία ενός κειμένου που μεταμορφώνονται οι λέξεις σε νερό που κυλά και οι σελίδες του καταβροχθίζονται με βουλιμία. Αυτό άλλωστε είναι το ύφος γραφής που χαρακτηρίζει τα κείμενα του ή αλλιώς, αυτή είναι η δυναμική της συγκεκριμένης πένας να διεγείρει την ανάγνωση.
Από το οπισθόφυλλο: Παράτα με, ο τίτλος του έργου κι ας πούμε ότι είναι ένα παράτολμο παιχνίδι της ψυχής. Ανοίγει η αυλαία έτσι γίνεται η αρχή στην εισαγωγή της πρώτης πράξης μιας διαχρονικής τραγωδίας. Οι πρωταγωνιστές έχουν ήδη ετοιμαστεί και περιμένουν να βγουν στη σκηνή.
Η μικρή Δανάη, κεντρική ηρωίδα, σηκώνει το βάρος ανομολόγητων μυστικών. Ο αδελφός Αγγελής παραδέρνει στον δικό του κόσμο.
Προσωποποίηση του καλού η γιαγιά Δανάη ή Ισαβέλλα ή Κυκλάμινο.
Ο κακός παΤέρας Γαρούφαλος Μαρούκας ή Φαλλός.
Η μάνα-Ευδοκία, ή Παράτα με, το απόλυτο τίποτα ή ο γυναικείος πριαπισμός.
Δευτεραγωνιστές, ο χορός. Όλοι έτοιμοι στις θέσεις τους να βγουν στη σκηνή. Εκτός απ’ το Κακό. Αυτό κρύβεται πίσω απ’ την κουΐντα και κουβαλάει όλες τις συμφορές του κόσμου. Θα εμφανιστεί όταν θα έχει ξεκινήσει το έργο. Πάντα έτσι εμφανίζεται, εκεί που δεν το περιμένεις. Εκεί που νομίζεις ότι η ευτυχία σε έχει αγκαλιάσει, νάσου αυτό να στην αρπάξει.
Τρεις γυναίκες, τρεις γενιές που κινούνται σε ένα υπο-σύμπαν βιώνοντας τον μηδενισμό της προσωπικότητας τους και της οντότητας τους ως υπάρξεις. Υπομένουν σιωπηρά απέναντι στο τρόμο μιας ενδεχόμενης βάναυσης συμπεριφοράς.
Η μικρή Δανάη, ένα από τα μυριάδες παιδιά που χάνονται στο σκοτάδι από τον κακοποιητή τους. Έτσι χάνει η ψυχή της την κάθε στιγμή της ζωής. Παύει ο χρόνος. Πικρή αξία έχει η κάθε περίσταση. Το συναισθηματικό αδιέξοδο ορθώνεται ως δαμόκλεια σπάθη σε μια κατάσταση όπου το θύμα -η μικρή Δανάη- αισθάνεται ανυπόφορα παγιδευμένη και λόγω έντονων ψυχικών καταπτώσεων, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ή να ξεπεράσει το γεγονός. Απελπισία, θλίψη και αγωνία και οποιαδήποτε άλλη αρνητική διάθεση επηρεάζουν σημαντικά τον ψυχικό της κόσμο, και την ποιότητα της ζωής της. Ψυχικός θάνατος. Τι πιο σκληρό για ένα νέο παιδί που δεν έχει στήριγμα, ούτε καν από το μητρικό φίλτρο, να σταθεί αλώβητο από την βία που ασκείται σωματικά και ψυχικά επάνω του, μέσα του. Εγκαταλείπει πλήρως τον εαυτό της από την κατάσταση που βιώνει και την απομακρύνει από την πραγματικότητα. Χάνει το ενδιαφέρον και την έμπνευση για τη ζωή και απομονώνεται από τους άλλους ανθρώπους. Ένας ψυχικός θάνατος που την φέρνει αντιμέτωπη σε μια κατάσταση απόγνωσης και απομόνωσης από τον ίδιο τον εαυτό της.
Μα η νιότη ξέρει να ξεπερνά τα εμπόδια. Μια αέναη δύναμη μπαίνει σε ισχύ, επιτρέποντας της να τιθασεύει το ζην, κάνοντας την σκληρή και ανθεκτική. Σαν τσόφλι καρυδιού σκληραίνει η καρδιά της· και μόνο η εκδίκηση λειτουργεί στο μυαλό της ως λύτρωση.
Επιτηδευμένα σκληρός είναι ο λόγος που χρησιμοποιεί σε αρκετά σημεία ο συγγραφέας. Ακατέργαστα ρεαλιστικός -κυρίως από τον θύτη-, μα απόλυτα αναγκαίος για την καταγραφή μιας δυσάρεστης αλήθειας, ενός πορτρέτου σκοτεινού σουρεαλισμού που έχει σαν μοντέλο ακόμη και τη γυναίκα της διπλανής πόρτας.
Κλείνω με ένα απόσπασμα από το βιβλίο, επιτομή της θεματικής του.
«Θα τα καταφέρεις, Δανάη. Θα μαζέψεις τα κομμάτια σου και θα γίνεις πάλι όπως πριν. Ολόκληρη, αυθεντική, ατόφια όπως η σαλαμάνδρα που αναγεννά κάθε κομμάτι που της κόβεται.»
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Λευκοθέα Μαρία Γκολγκάκη είναι συγγραφέας και εκπαιδευτικός. Έχει λάβει μέρος σε τέσσερις συλλογικές δουλειές στο εξωτερικό με ποιήματά της στα αγγλικά, από τις «Scars Publications», και τα βρετανικά λογοτεχνικά περιοδικά «The Poet» και «Adelaide Literary Magazine». Εκτός από ποιήματα, διηγήματα και άρθρα της εμφανίζονται σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες σε Αμερική, Αγγλία, Σκωτία και Ιρλανδία, όπως τα Bright Flash Literary Review, Flash Fiction North, Uppagus, Litbreak Magazine, Aphelion, Eskimo pie, Mediterranean Poetry, Twist&Twain, Academy of The Heart and Mind, The Sentinel και Tri-town Tribune. Επίσης, στη χώρα μας, αρθρογραφεί σε περιοδικά και ηλεκτρονικά μέσα. Έχουν εκδοθεί δύο παιδικά της βιβλία με τίτλους: «Μα τι Φαντάστηκες» και «Μαθαίνω να προστατεύω τον εαυτό μου» από τις Εκδόσεις Υδροπλάνο και μία θεατρική διασκευή του Ευριπίδη, με τίτλο «Άλκηστις» από τις εκδόσεις 24γράμματα. Το τελευταίο της βιβλίο είναι επίσης από τις εκδόσεις 24γράμματα, με τίτλο «Αγγλικά για Πανελλήνιες».
