Εν μέσω σκιάς θανάτου και πολέμου ξημερώνει άλλη μια επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940. Εμείς, οι Έλληνες, γιορτάζουμε το ΟΧΙ που ειπώθηκε στους Ιταλούς με περηφάνια και λεβεντιά και τον πόλεμο στον οποίο υπήρξαμε νικητές. Το παράδοξο είναι πως όλοι οι λαοί γιορτάζουν τη λήξη του πολέμου, μόνο που εμείς στη λήξη του οδηγηθήκαμε σ’ έναν αιματηρό εμφύλιο χωρίς προηγούμενο.
Καμαρώνουμε, όσοι τέλος πάντων καμαρώνουμε, για την νίκη των προγόνων μας εναντίον των Ιταλών καθώς και αριθμητικά και εξοπλιστικά υστερούσαμε, αλλά “τους πετάξαμε στη θάλασσα” μέχρι να έρθει η ζοφερή Κατοχή από τις Γερμανικές δυνάμεις…
Βομβαρδισμοί, μάχες σώμα με σώμα, εκτελέσεις, ανταρτοπόλεμος… Ένας πόλεμος που ναι μεν ήταν παγκόσμιος, αλλά διαφέρει τόσο πολύ από τις σημερινές μορφές πολέμου. Όχι σε αγριότητα! Αλίμονο! Οι πόλεμοι συναγωνίζονται ο ένας τον άλλον σε σκληρότητα και αγριότητα και αίμα. Υπάρχει μια βασική διαφορά όμως. Οι Γερμανοί έπρεπε να πάνε οι ίδιοι και να ξεριζώσουν ένα ολόκληρο χωριό ή μια πόλη, να το κάψουν και να σκοτώσουν όλους τους κατοίκους του. Τώρα στέλνουν drones και ρουκέτες, πυραύλους και βόμβες έξυπνες. Σε κάθε περίπτωση κανείς δεν ενδιαφέρεται για τα παιδιά και τους αμάχους, τις γυναίκες, τους ηλικιωμένους. Για τους ανθρώπους.
Τώρα ο πόλεμος γίνεται πίσω από οθόνες, αφήνοντας αδιάφορους και ψυχρούς τους εμπλεκόμενους. Οι μόνοι που συγκινούνται και κλαίνε είναι οι άμαχοι και των δύο πλευρών. Γιατί τώρα κι ο δεχόμενος την επίθεση μπορεί να απαντήσει ανάλογα και να χτυπήσει μέσα σε πόλεις και χωριά δήθεν στρατιωτικούς στόχους.
Μπορείς να ξεχωρίσεις την αδικία, αλλά από ένα σημείο και μετά όλοι γίνονται εξίσου ένοχοι καθώς ο τρόπος δράσης τους είναι ίδιος.
Τούτες τις στιγμές η ανθρωπότητα ζει έναν εφιάλτη και είναι άγνωστο αν θα σταματήσει αυτή η κατάσταση και κάτω από ποιες συνθήκες. Αν θα χρησιμοποιηθούν πυρηνικά, αν οι καταστροφές θα επηρεάσουν ευρύτερες περιοχές και πόσο μεγάλες θα είναι. Δεν ξέρω αν τελικά γίνονται όλα αυτά για το ιδανικό της Πατρίδας και της Ελευθερίας ή για τα συμφέροντα των εμπλεκομένων και αυτών που τους στηρίζουν κρυφά ή φανερά…
Μοιάζει να είναι μακρινό όνειρο τούτη την ώρα η ελεύθερη Παλαιστίνη καθώς ακόμα και η Λωρίδα της Γάζας έχει γίνει εμπόλεμη ζώνη, ακατοίκητη από τους ανθρώπους της.
Ο πόλεμος, οι πόλεμοι… Τόσο ίδιοι και τόσο διαφορετικοί. Μπορεί να δοξάσει έναν άνθρωπο που αγωνίζεται για την Πατρίδα του και μπορεί επίσης να τον εξευτελίσει φανερώνοντας την πιο απάνθρωπη πλευρά του.
“Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη…” γίνονται οι πόλεμοι κι ας θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι η λύση στα προβλήματα. Ο καιρός θα φανερώσει πως μόνο λύση δεν είναι αλλά αντίθετα δημιουργεί περισσότερα προβλήματα απ’ αυτά που φαινομενικά λύνει. Συντρίμμια, νεκροί και σίγουρα πάθη και μίση μένουν ως παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές. Δεν τελειώνεις με ένα “συγγνώμη, λάθος!” ή με ένα “νικήσαμε!”. Οι άνθρωποι δεν ξεχνάνε ποτέ.
Το φανερώνει κι ο πόλεμος που γίνεται τούτη την ώρα σε Μέση Ανατολή και Ουκρανία.
