Μερικές φορές συναντιούνται τα πλέον ανόμοια πράγματα και προκαλούνται αντιδράσεις. Ίσως θα έπρεπε ή θα θέλαμε να προκληθούν επαναστάσεις, αλλά σε καιρούς αβέβαιους και ρευστούς δεν μπορείς να ξέρεις τι περιμένεις.
Κοιτάζω τη φωτογραφία της Κατίνας Παξινού ως Πιλάρ. Πρώτη φορά το Όσκαρ πήγαινε σε μη Αμερικάνο ηθοποιό! Το 1944 η Παξινού έλαβε το Όσκαρ Β’ γυναικείου ρόλου για την ταινία «Για ποιον χτυπάει η καμπάνα».
Ευτυχώς που τα φιλμ ψηφιοποιήθηκαν και φτάσαμε να τα βλέπουμε κι εμείς σήμερα. Βέβαια, αν μου έλεγε κάποιος “Έλα στην Επίδαυρο, θα ξαναπαιχτεί το πρώτο έργο που παρουσιάστηκε στο αρχαίο θέατρο το 1938 με την Παξινού ως Ηλέκτρα!”, θα σοκαριζόμουν με την ιδέα και μόνο της αναβίωσης μιας παράστασης που δόθηκε σχεδόν πριν έναν αιώνα!
Μη βιαστείτε να πείτε “Αχ, τι ωραία που θα ήταν!”.
Καλοί μου φίλοι, είμαστε στην εποχή που αυτά που βλέπαμε στις ταινίες γίνονται πραγματικότητα. Δεν πίστευαν παρά μόνο λίγοι πως κάποτε οι μηχανές θα διαμορφώνουν τη ζωή, την επιστήμη, την εργασία, την εκπαίδευση, την υγεία, και θα συνομιλούν μαζί μας. Τώρα είναι πλέον ορατό και εφαρμόσιμο. Από την καθημερινότητα μέχρι την… Τέχνη!
Φαντάζεστε να βρεθούμε στην Επίδαυρο και να βλέπουμε το ολόγραμμα της μεγάλης ηθοποιού και των άλλων ιερών τεράτων να δίνουν παραστάσεις; Προσωπικά το θεωρώ ανατριχιαστικό. Όχι συγκινητικό! Δεν θα ήθελα να νιώθω πως συνομιλώ με ανθρώπους που τους αναστήσαμε βίαια για μια δική μας επιθυμία.
Άλλωστε όλα για τις επιθυμίες και τα “θέλω” μας γίνονται. Πού μας οδηγούν, θα το δείξει το τέλος της ταινίας ή του ταξιδιού, αναλόγως πώς βλέπει κάποιος το πράγμα.
Είμαι σίγουρη ότι πάρα πολλοί θεωρούν πρόοδο όλα αυτά που συμβαίνουν, άλλοι τα αναθεματίζουν κι άλλοι, που είναι ή που προσπαθούν ή που επιδιώκουν να είναι πιο ψύχραιμοι υποστηρίζουν ότι όλα έχουν να κάνουν με τον τρόπο που χρησιμοποιείς κάτι.
Χμ, δεν ξέρω αν υπάρχει πάντα και σε όλα τα πράγματα η μέση και βασιλική οδός.
Πάντως οι φίλοι μας – τους οποίους συνήθως κακολογούμε για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας – τους Αμερικάνους λέω, πιο συγκεκριμένα τους ανθρώπους της Έβδομης Τέχνης, ηθοποιούς και σεναριογράφους, έχουν ξεκινήσει κινητοποιήσεις και μάλιστα απεργούν όσοι ανήκουν για μεν τους ηθοποιούς στο σωματείο των ηθοποιών SAG-AFTRA, οι σεναριογράφοι εκπροσωπούνται από το Writers Guild of America. Και τα δύο συνδικάτα λένε ότι προσπαθούν να εξασφαλίσουν μισθούς που θα εξασφαλίζουν τα προς το ζην για τα μέλη τους που εργάζονται καθημερινά, ιδίως για εκείνους που παράγουν ταινίες ή τηλεοπτικές εκπομπές για υπηρεσίες streaming.
Οι σεναριογράφοι φοβούνται ότι τα στούντιο θα τους αντικαταστήσουν με εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης για γρήγορη και οικονομική παραγωγή νέων σεναρίων. Οι ηθοποιοί ανησυχούν ότι η σύγχρονη τεχνολογία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία ψηφιακών αντιγράφων τους (ή ότι οι ερμηνείες τους θα μπορούσαν να τροποποιηθούν ψηφιακά) χωρίς πληρωμή ή έγκριση.
Τα σχετικά με τις αντιπαραθέσεις μπορείτε να τα διαβάσετε οπουδήποτε. Οπωσδήποτε έχετε διαβάσει εδώ και καιρό σχετικά με την περίφημη «AI», Artificial Intelligence, Τεχνητή Νοημοσύνη. Μα την χρησιμοποιούμε κιόλας. Στις πιο απλές μορφές της μέσα στο σπίτι ή και έξω και, απ’ ό,τι φαίνεται, σε πολύ πιο σύνθετες πολύ γρήγορα.
Τα κομπιούτερς, οι “έξυπνες” ηλεκτρικές- ηλεκτρονικές συσκευές και άλλες εφαρμογές. Τα πράγματα όμως σοβαρεύουν. Οι “ιδιοφυΐες” που δημιουργήσαμε μέσα στα εργαστήρια έρχονται να πάρουν τις θέσεις μας- εμείς τις προσφέρουμε- στους χώρους εργασίας. Μπορεί να φαίνεται απλό τώρα στην αρχή κι απλοϊκές οι ανησυχίες. Είναι κάποιος βέβαιος ότι θα παραμείνει στη θέση του όταν μια μηχανή λ,χ ανθρωπόμορφη μπορεί να διδάξει ή να εκτελεί χρέη γραμματέα και να μην κουράζεται, να ξέρει όσες γλώσσες είναι απαραίτητες στη συγκεκριμένη εργασία, να υποκαθιστά 5-6 υπαλλήλους ταυτόχρονα και να μην προτιμηθούν;
Όσοι ρομαντικοί σκεφτόμαστε τις ανθρώπινες σχέσεις, ας δούμε πώς είμαστε τώρα, με τα κινητά, τους υπολογιστές, την έλλειψη χρόνου, την πίεση από τη ζωή που ζούμε. Ήδη καταπιεζόμαστε στον τομέα αυτόν. Αν με την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να εξασφαλίσουμε χρόνο για εμάς και τους φίλους μας, πέσουμε στην παγίδα; Και δεν είναι μόνο αυτά τα προβλήματα. Ούτε εξαντλείται το θέμα σ’ ένα κείμενο με αφορμή την απεργία που έχει παραλύσει το Χόλυγουντ. Ένα μοίρασμα σκέψεων και προβληματισμών είναι.
Ο άνθρωπος κινδυνεύει από τα δημιουργήματά του. Γιατί; Διότι είναι φτιαγμένα κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση της αλαζονείας του και της ματαιοδοξίας του, της επιθυμίας του να γίνει θεός και κυρίαρχος πάνω από τους άλλους. Οι ίδιοι λόγοι τον οδήγησαν σε μαζικές δολοφονίες ανθρώπων, στη δολοφονική καταστροφή του περιβάλλοντος, στη δημιουργία ανίατων ασθενειών…. Στη φτώχεια και στην πείνα, στην εξαθλίωση των περισσότερων ανθρώπων του πλανήτη.. Η αλαζονεία και η ματαιοδοξία, η επιθυμία της κυριαρχίας του ενός πάνω στον άλλον…
