Δεν υπάρχει πιο συγκλονιστικό γεγονός μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα από τη Σταύρωση του Χριστού. Ακόμα και οι πλέον αδιάφοροι νιώθουν έστω συγκίνηση μπροστά στον Εσταυρωμένο αθώο. Σ’ Αυτόν που εκούσια προσφέρεται ως αντίλυτρον για τη σωτηρία του κόσμου. Προδομένος από τον μαθητή Του για ένα ευτελές ποσόν, απαρνημένος τρις από τον άλλον μαθητή του ανεβαίνει στον Γολγοθά βασανισμένος και εξευτελισμένος από τον κόσμο. Γιατί άραγε ο Χριστός δέχεται όλα αυτά; Δεν θα μπορούσε να αποφύγει όλη αυτή την κατάσταση; Και βέβαια.
«Τοις συλλαβούσι σε παρανόμοις, ανεχόμενος, ούτως εβόας Κύριε∙ ει και επατάξατε τον ποιμένα, και διεσκορπίσατε τα δώδεκα πρόβατα, τους μαθητάς μου, ηδυνάμην πλείους, ή δώδεκα παραστήσαι αγγέλων∙ αλλά μακροθυμώ, ίνα πληρωθή, ά εδήλωσα υμίν, διά των Προφητών μου, άδηλα και κρύφια∙ Κύριε δόξα σοι.
Μπορούσε να φέρει δώδεκα και περισσότερες λεγεώνες αγγέλων και να συντρίψει τους εχθρούς Του, όμως η Σταύρωση ήταν μονόδρομος γιατί έτσι θα συνέτριβε την κεφαλή του διαβόλου, έτσι θα συνέτριβε τον Άδη και θα απελευθέρωνε τον άνθρωπο. Γιατί αυτό συμβαίνει με την Σταύρωση. Νικιέται το κακό κι απελευθερώνεται ο άνθρωπος. Θα ήταν πολύ ωραία να ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Να μην έπρεπε ο Χριστός να σταυρωθεί κι οι άνθρωποι να άκουγαν το κήρυγμά Του και να πίστευαν. Όμως είχε περισσεύσει η αμαρτία κι ο εγωισμός. Κι ύστερα ήταν και το Συμβόλαιο που είχε «υπογράψει» ο Θεός με την Εύα. Ο Υιός της γυναικός θα απελευθέρωνε το ανθρώπινο γένος. Θα συνέντριβε το κεφάλι του διαβόλου ενώ αυτός θα του τσιμπούσε απλώς την φτέρνα…
Από τον Σταυρό περνούσε και περνά η σωτηρία μας. Από την Θυσία του Χριστού. «Εξηγόρασας ημάς, εκ της κατάρας του νόμου, τω τιμίω σου Αίματι∙ τω σταυρώ προσηλωθείς και τη λόγχη κεντηθείς, την αθανασίαν επήγασας ανθρώποις∙ Σωτήρ ημών δόξα σοι.»
Την ίδια στιγμή μας δείχνει τον δρόμο προς τη σωτηρία. Από τον σταυρό περνάει ο δρόμος για τον Παράδεισο. Αν θέλουμε να βρεθούμε κοντά Του, πρέπει πρώτα να σταυρωθούμε. Όχι να ανέβουμε σε σταυρό αληθινό, αν και μπορεί να χρειαστεί να μαρτυρήσουμε όπως συνέβη με εκατομμύρια αγίων, αλλά καλούμαστε να σταυρώσουμε τα πάθη μας και πρώτα απ’ όλα τον εγωισμό μας. Αυτόν που εμποδίζει να αγαπήσουμε τον άλλον Άνθρωπο και τον Θεό. Αν δεν ανέβουμε τον δικό μας Γολγοθά και δεν θυσιάσουμε τους εαυτούληδές μας, τότε είναι δύσκολο να δούμε Θεού πρόσωπο. Να θυσιάσουμε τη βόλεψή μας για αυτούς που πεινάνε, που διψάνε, που δεν τους μιλάμε, που δεν τους χωνεύουμε βρε αδερφέ… Στο τέλος δεν έχει Ανάσταση.
Γιατί το τέλος του Σταυρού είναι η Ανάσταση.
Μπαίνει ο Χριστός στον Τάφο εκουσίως «Η ζωή εν τάφω κατετέθης Χριστέ και Αγγέλων Στρατιαί εξεπλήττοντο συγκατάβασιν δοξάζουσαι την Σην.»
Για να φανεί και η ανθρώπινη φύση Του. Να ολοκληρωθεί το Πάθος. Να δεχθεί όλα όσα η ανθρώπινη κατάσταση προστάζει. Και γίνεται ο Τάφος πηγή ζωής και φωτός, όπως και ο Σταυρός. Όλα τα αλλάζει Εκείνος. Τον Σταυρό που ήταν τιμωρία για κακούργους, τον κάνει «Ξύλον της ζωής». Τον τάφο που ήταν χώρος αποφοράς και σκότους, τον κάνει «πηγή φωτός».
Όλα τα αλλάζει αυτός ο Ξένος για χάρη μας!
Μπαίνει ο Χριστός στον Τάφο και κατεβαίνει στον Άδη. Θρηνεί ο Άδης για την παρουσία Του γιατί τον τινάζει στον αέρα «Σήμερον ο άδης στένων βοά∙ Συνέφερέ μοι, ει τον εκ Μαρίας γεννηθέντα, μη υπεδεξάμην∙ελθών γαρ επ’ εμέ, το κράτος μου έλυσε∙ πύλας χαλκάς συνέτριψε∙ ψυχάς ας ακτείχον το πριν, Θεός ών ανέστησε. Δόξα Κύριε τω Σταυρώ σου και τη Αναστάσει σου.
Καταλύει το κράτος του σκοταδιού και απελευθερώνει τις ψυχές των κεκοιμημένων.
Ανοίγει τον δρόμο για την δική μας Ανάσταση. Τον δρόμο της απόλυτης ελευθερίας. Από τον Γολγοθά και του εμπαιγμούς, τα Πάθη και την Σταύρωση, ο Χριστός κάνει αυτό που είχε υποσχεθεί στους μαθητές Του κι εντέλει σε όλους μας, Ανασταίνεται. Αν δεν είχε αναστηθεί ο Χριστός δεν θα είχε νόημα η πίστη μας γιατί δεν θα είχε προοπτική. «Ει μη Χριστός ουκ εγήγερται κενόν δε το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις ημών». Χωρίς την Ανάσταση όλα θα σταματούσαν στον τάφο κι Εκείνος θα ήταν απλώς ένας ακόμη σταυρωμένος. Καμία απελευθέρωση, καμία προοπτική, κανένας ουρανός δεν θα υπήρχε για τον Άνθρωπο. Όμως ο Χριστός «Ηγέρθη, Ουκ έστιν ώδε» λέει ο άγγελος στις γυναίκες και «πάντα πεπλήρωται φωτός»!
Αν ήταν αλλιώς θα μέναμε στη μαυρίλα, στη βρόμα και στην αποφορά του θανάτου, θα σαπίζαμε στον κόσμο αυτόν και θα έμενε από εμάς μονάχα λίπασμα για τα δέντρα και τροφή για τα σκουλήκια.
Έρχεται όμως Εκείνος και δίνει το χέρι Του και μας τραβάει όλους στο φως όχι λέγοντας λόγια αλλά με πράξεις. Τον είδαν οι Μαθητές και οι Γυναίκες! Τον άγγιξε ο Θωμάς. Αναστήθηκε και θα αναστηθούμε μαζί Του. Χωρίς αυτή τη δυναμική προοπτική θα πεθάνει ο κόσμος απελπισμένος. Μονάχα η πίστη στην Ανάσταση και στη σωτηρία δίνει αληθινή ελπίδα. Τι ελπίδα δηλαδή; Βεβαιότητα ότι όλα είναι αναγεννημένα πια, ιδωμένα μέσα απ’ αυτή την προοπτική. Δεν υπάρχει θάνατος! Καταργήθηκε! Υπάρχει ύπνος μονάχα μέχρι να συναντηθούμε μ’ Εκείνον στο τραπέζι Του αναστημένοι!
«Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη, και τα καταχθόνια∙εορταζέτω γουν πάσα κτίσις, την έγερσιν Χριστού, εν ή εστερέωται»
Χριστός Ανέστη!
