Νωρίς το απόγευμα παρακολουθούσα έναν γλάρο που είχε καθίσει σε μια ταράτσα απέναντι και πηγαινοερχόταν. Τον ζήλεψα. Τον ζήλεψα για την αθωότητα και την ξεγνοιασιά του. Πήγε από δω, πήγε από εκεί, άνοιξε τα φτερά του και πέταξε.
Εμείς πάλι μένουμε εγκλωβισμένοι σε μια καθημερινότητα που, τουλάχιστον κάποιους από εμάς, μας πληγώνει.
Θέλουμε να πετάξουμε ψηλά, να αγγίξουμε τα σύννεφα, να δούμε τις ομορφιές του κόσμου, όμως μας κρατάει κάτω μια διάχυτη μαυρίλα, μια δυστυχία, μια απελπισία όχι μόνο γι’ αυτά που βλέπουμε γύρω μας μόλις βγούμε έξω από την πόρτα μας ή μας συμβεί και ακούσουμε ειδήσεις. Είναι το γενικό, αυτό που φεύγει απ’ το “μικρό χωριό” της κοινωνίας μας και λαμβάνει παγκόσμιες διαστάσεις.
Να πούμε για τι; Για την αστυνομική βία που, σαφώς, γεννά βία; Αυτή τη στιγμή βλέπουμε τη Γαλλία στο πόδι, φλεγόμενη, να διαμαρτύρεται για τη δολοφονία ενός 17χρονου. Δεν είναι μόνο η Γαλλία! Τέτοια γεγονότα έχουν υπάρξει και σε άλλες χώρες του κόσμου κι αυτό δηλώνει πως υπάρχει αυθαιρεσία ανεξάρτητα από το πολίτευμα. Τραγικό, καθώς ο πολίτης δεν νιώθει ασφαλής, αλλά εκτεθειμένος σε κινδύνους που προέρχονται από αυτούς που, υποτίθεται, φροντίζουν για την εύρυθμη λειτουργία του κράτους.
Η άλλη έκπληξη, που συνδέεται με τον ίδιο χώρο, είναι η αποκάλυψη – εμείς το έχουμε ζήσει αυτό όταν μεσουρανούσε η Χ.Α – ότι τα “όργανα της τάξης” είναι ” όργανα” που πρόσκεινται σε ναζιστική οργάνωση. Μέλει να το ξαναδούμε μετά απ’ αυτά που μας επιφύλασσαν οι κάλπες… Αχ, αυτές οι κάλπες…
Αυτή η πόλωση των πολιτών προς τα συντηρητικότερα κόμματα και κυρίως προς την ακροδεξιά έχει μια εξήγηση που θα έπρεπε βέβαια να απασχολεί σοβαρά το πολιτικό σύστημα και τους πολιτικούς, αν μέλημά τους ήταν η Δημοκρατία. Επίσης, αυτό δεν είναι ελληνικό φαινόμενο μόνο κι έτσι, τουλάχιστον οι ευρωπαϊκές χώρες θα έπρεπε να έχουν κινηθεί προκειμένου να δημιουργηθεί ένας πολιτικός συνασπισμός, μια κίνηση εναντίον της ακροδεξιάς. Οι πολίτες να έχουν αφυπνιστεί και να διεκδικούν την εξαφάνιση εγκληματικών οργανώσεων.
Η έκπληξη βρίσκεται στη σιωπή. Στην σχεδόν αδιαφορία. Και πώς να μη συμβεί αυτό, όταν τα ΜΜΕ δημιουργούν στρατιές απολιτικ ατόμων – πολιτών; Διαφήμιση στην τηλεόραση γνωστότατου ταχυφαγείου για το αγαπημένο «meal» γνωστού τραγουδιστή – δεν μπορεί να πει γεύμα, είναι άγνωστη λέξη για τους καταναλωτές!- που συνοδεύεται από διάφορα αντικείμενα που έχει αγγίξει ο εν λόγω τραγουδιστής!!! Η αποθέωση της βλακείας που προσκυνά είδωλα! Και δεν έχουμε Μωϋσή να σπάσει τις πλάκες της Διαθήκης…
Γιατί να ασχοληθεί αυτό το κοινό με τα προβλήματα λχ της Αριστεράς εντός; Με τα ζητήματα της Αριστεράς εκτός; Με τη θέση της Αριστεράς στον σύγχρονο κόσμο; Λέω εγώ και κούνια που με κούναγε! Και εννοώ ότι η Αριστερά δεν είναι ένα ελληνικό φαινόμενο, αλλά η αντιπρόταση σ’ έναν κόσμο που εξελίσσεται εντελώς στραβά. Κάποιος πρέπει να εκφράσει τις προοδευτικές δυνάμεις στον κόσμο, την ισότητα, να υπερασπιστεί τα δικαιώματα, να παλέψει για το δίκιο των εργαζομένων και των λαών. Αυτά σε μια εποχή που δυνάμεις ακραία συντηρητικές προσπαθούν να εδραιωθούν στην πολιτική σκηνή σε διεθνές επίπεδο.
Ποιος ο λόγος να σταθούν στην εκπομπή της προηγούμενης εβδομάδας που μιλούσε για την αυστηροποίηση των ποινών και ακούγονταν απόψεις του στυλ: “για μένα αυτός δεν πρέπει να ζει”, από βουλευτές και νομικούς…
Περνάει η ζωή μας στα ψιλά γράμματα.
Να μιλήσουμε και για το περιβάλλον; Που ζούμε έναν πόλεμο για τον οποίο τρώμε ό,τι χόρτο μας ταΐζουν και δεν αναρωτιόμαστε με τι είναι ψεκασμένο ή βομβαρδισμένο;
Γύρω μας και πιο πέρα από τη μύτη μας λαμβάνουν χώρα κοσμογονικές αλλαγές κι εμείς Δεν βλέπουμε ούτε καν αυτή τη μύτη μας. Αποχαυνωμένοι, ζαλισμένοι και, το χειρότερο, αδιάφοροι, κλεισμένοι σ’ έναν εαυτό με τρόπο εγωιστικό, αλλά όχι προστατευτικό για την ύπαρξή μας.
Αποκλειστικά υπεύθυνοι και υπαίτιοι για την καταστροφή μας. Μπορούμε να πετάξουμε ψηλά, όπως ο γλάρος. Εμείς στεκόμαστε σούζα μπροστά στα συμφέροντα.
Το απεχθέστερο; Δεν υπολογίσαμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Η παιδεία που τους δίνουμε είναι κάλπικη, αλλά οι νεώτερες γενιές πάντα κάνουν απροσδόκητες εκπλήξεις, μέχρι να τους χιμήξει το σύστημα. Μέχρι τότε κι αν υπάρχουν και φωτισμένοι δάσκαλοι, κάτι μπορεί να γίνει. Θα καταραστούν τις γενιές που προηγήθηκαν γιατί τους τα στερήσαμε όλα. Μέχρι και την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης.
Στη γωνία μας περιμένει η τεχνητή νοημοσύνη η οποία μας κλείνει γλυκά το μάτι, αλλά όλοι φοβόμαστε τι θα συμβεί με τον μετάνθρωπο… Να αρνηθείς την πρόοδο; Να χαρακτηριστείς οπισθοδρομικός ή να μείνεις έξω από τις εξελίξεις;
Ρευστά είναι όλα, ρευστή και η ζωή, χωρίς αξίες καθώς οι περισσότεροι άνθρωποι τις απεμπολούν με απίστευτη ευκολία.
Ο αγώνας, με κάθε τρόπο, να παραμείνουμε άνθρωποι είναι αυτό που θα μας σώσει.