Αγαπημένες φίλες και αγαπημένοι φίλοι του περιοδικού μας, του δικού μας, μονάκριβου Περί ου,
Ξέρω ότι αυτή η στήλη σας έχει συνηθίσει τον τελευταίο καιρό αποκλειστικά και μόνο σε θέματα επικαιρότητας και τις περισσότερες φορές μοιράζομαι τον θυμό και τον πόνο μου μαζί σας. Σήμερα θα ήθελα – μια και τόσα πολλά μοιραζόμαστε – να γίνετε κοινωνοί κάποιων πιο προσωπικών, πιο ιδιαίτερων σκέψεων.
Τον Οκτώβρη που μας πέρασε γίναμε επτά (7) χρονών και αισίως προχωράμε στα οκτώ! Μα τι όμορφα που νιώθουμε γι’ αυτό τόσοι άνθρωποι που συναντηθήκαμε εξ αρχής ή στην πορεία ανέβηκαν στο καράβι που μας ταξιδεύει… Μαζευτήκαμε κάπου στα Εξάρχεια, εκεί έγιναν και γίνονται όλα τα μαγικά, πήγε από εδώ, πήγε από εκεί και δημιουργήθηκε ένα περιοδικό με οράματα, ελπίδες, όνειρα, αγάπη πολλή και θέληση!
Είμαστε μια πολύ μεγάλη Συντακτική Ομάδα! Και καμαρώνουμε γι’ αυτό! Αντίθετα από την παροιμία που λέει «Όπου λαλούν πολλά κοκόρια, αργεί να ξημερώσει!», εμείς από εδώ το φέρνουμε, από εκεί το πάμε, μια χαρά ξημερώνουμε! Στο καράβι μας ανέβηκαν πολλοί, λίγοι έφυγαν, πολλοί ήρθαν και φτάσαμε αισίως – πλην Συντακτικής Ομάδας- τους 600 συνεργάτες! Να τους χαιρόμαστε!
Να πούμε όμως ότι στήριγμα του περιοδικού είναι πρώτα πρώτα ο καλός μας ο Λουκάς! Μας πήρε λίγο καιρό μέχρι να καταλάβει ο άνθρωπος ότι δεν σκαμπάζαμε από τεχνολογία και να μας κάνει μάθημα σαν σε Πρωτάκια, αλλά δόξα τω Θεώ τα καταφέραμε και τον πονοκεφαλιάζουμε λιγότερο! Άγρυπνος φρουρός!
Από την άλλη, η ηρωίδα του περιοδικού κατά γενική ομολογία – αν μπορούσε θα το εξέδιδε καθημερινά! – είναι η Παυλίνα μας, που χρησιμοποιεί μαστίγιο σε προσεκτικά επιλεγμένα μέλη! Και είμαστε κι εμείς, η Γεωργία, η Έφη, η Ανθούλα, η Λίζα, η Γιούλη, ο Βάλτερ, ο Κώστας, ο Κωστής, ο Κωνσταντίνος, ο Χρήστος, ο Δημήτρης, και οι λοιποί!
Ξέρετε, τα χρόνια αυτά δεν είναι μόνο συναντήσεις στα Εξάρχεια. Είναι ώρες συζητήσεων, διαφωνιών, συμφωνιών, παρεξηγήσεων, αγάπης – κυρίως αγάπης, που λέμε κι εμείς πια πώς έγινε και έδεσε και στέριωσε!
Στα επτά χρόνια, λένε, τα ζευγάρια περνάνε κρίση. Εμείς πάλι σ’ αυτή την υπέροχη σχέση και σ’ αυτή την ηλικία σκεφτόμαστε να κάνουμε βήματα μπρος. Αντέξαμε τον κορονοϊό, αντέξαμε διάφορα, μείναμε μακριά λόγω καταστάσεων, καταφέραμε να μείνουμε συντονισμένοι και να δουλεύουμε όλοι μαζί – έχουμε φτάσει 3.683 άρθρα… – να περάσουμε και να ξεπεράσουμε ασθένειες, προσωπικές δυσκολίες…
Θα ήθελα με κάθε τρόπο να σας μεταφέρω αυτή την ομορφιά, την ανοιχτωσιά της παρέας μας που περιλαμβάνει και τα “έτερα ημίσεα”, οι οποίοι συμμετέχουν με κάποιο τρόπο στις εξελίξεις. Μιλάμε πια για οικογένεια. Την οικογένειά μας που λέγεται “Περί ου”… Και τι παράξενο, ένα όνομα που ρίχτηκε στο τραπέζι, άρεσε σε όλους κι έμεινε για πάντα να σηματοδοτεί αυτό ακριβώς που είμαστε! Ανοιχτοί!
Θελήσαμε εξ αρχής να μην είμαστε “για τους λίγους”, για τους “επώνυμους” μόνο. Τους θέλαμε όλους. Και τους φίλους και τους γνωστούς κι αυτούς που θα μας χτύπαγαν την πόρτα προσφέροντας τη δική τους πετρούλα στο ψηφιδωτό μας. Γίναμε ένα περιοδικό… για όλους ή έστω για πάρα πολλούς, αφού με τόση και τέτοια θεματολογία ικανοποιούνται και οι πιο απαιτητικοί.
Να σας ευχαριστήσουμε θέλουμε από την καρδιά μας. Να σας υποσχεθούμε ότι γρήγορα θα συναντηθούμε γιατί μας έχετε λείψει και να σας υποσχεθούμε ότι θα είμαστε κοντά σας όσο αντέχουμε! Και παραπάνω…
Μας πονάνε αυτά που ζούμε, θέλουμε να τα αλλάξουμε μα δεν μπορούμε αλλά παλεύουμε με το Περί ου μας κι εσείς μαζί μας, να ομορφύνουμε τον κόσμο γύρω μας.
Θα είμαστε εδώ!
Ευχαριστούμε…
