Τα ηλιοτρόπια

Παγωμένη η νύχτα

τα ξεχασμένα φώτα παραπλανούν

στροβιλίζονται λόγια και κλάματα

Μετάνοιες σε υγρά πατώματα

μαζί με δάκρυα και υγρασία

σφυρίζουν αδιάφορα νυχτοπούλια

σαρκοβόρα

Τα χέρια της γυναίκας ματωμένα

ζουλάνε το στήθος να τρέξει γάλα

Κρεβάτια άδεια παγωμένα

το σχήμα πάνω στα σεντόνια

-αγνοείται η μοίρα του-

μένει για πάντα κρύο

Το κενό, οι λέξεις που κόβονται στη μέση

η απαγόρευση

το ξαφνικό πάγωμα στην πλάτη και στο σβέρκο

Ύστερα τίποτα

Μένεις άφωνος και ένοχος

Προσευχή στον Θεό

Τα χέρια ανυψώνονται κι οι κραυγές

μπερδεμένα πράματα

Το γάλα στο στήθος πετρωμένο

το χέρι κομμένο κι η Άνοιξη

να σου μιλάει για το αύριο

Μόνο τα πουλιά που δεν μιλάνε

προμηνύουν πως σε έναν άλλο μύθο

τα ηλιοτρόπια αλληλοτρώγονται.

Προοπτική ουρανού

Να περιπλανηθεί η σκέψη

ν’ αγκαλιάσει τις μισοφαγωμένες λέξεις,

τα όνειρα που έμειναν μετέωρα

Αγγίζει τις θαλασσογραφίες του τοίχου

τις ζωντανεύει

Η θάλασσα φεύγει απ τον καμβά

τα καράβια αραγμένα στο σαλόνι

ετοιμάζονται για απόπλου

Φορτώνουν τις ζωές που πέρασαν

Οι σκιές του τοίχου σκιρτάνε

στο πέρασμα του χρόνου

το χαλί

έγινε Ωκεανός ή κάποια θάλασσα εξωτική

Τα έπιπλα έγιναν νησιά ή εμπόδια ή και λιμάνια

Κι όλα τα παράθυρα έγιναν προσδοκίες

…..

Ακόμη και τα κατάρτια σήκωσαν ψηλά τα ταβάνια

αποκαλύπτοντας προοπτική ουρανού

Με μουσική υπόκρουση ρέκβιεμ

μένει πίσω ό,τι πρέπει κι ό,τι δεν χρειάζεται

Στο μέλλον παίρνεις όσο παρελθόν είναι αναγκαίο

Να μπορείς να θυμάσαι για να προχωράς

και να μπορείς να ξεχνάς για να μη μένεις πίσω

…….

Η μπουρού σφυρίζει απόπλου

ό,τι βρέθηκε τώρα ταξιδεύει

Το δωμάτιο επιστρέφει στην προτέρα κατάσταση

Σιγά σιγά τα πλοία επιστρέφουν στους καμβάδες

Ό,τι έφυγε είναι μονάχα οι προσδοκίες

κι οι σκέψεις για το περίπλοκο και το πολύπλοκο

της απλούστατης ζωής μας…

© Λένη Ζάχαρη