Σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα, τους τελευταίους 18 μήνες έχουμε στη χώρα 24 γυναικοκτονίες. 25 αν προσθέσουμε και την πιο πρόσφατη όπου ένας 82χρονος σκότωσε με μαχαίρι τη σύζυγό του ετών 72…
Υπάρχει λόγος που τονίζεται ο όρος «γυναικοκτονία» και δεν μιλάμε για ανθρωποκτονία ή φόνο. Στην πράξη αυτή συμπεριλαμβάνονται όλα τα συναισθήματα μείωσης και υποτίμησης της γυναίκας, η απαξίωσή της ως άνθρωπος καθώς και όλη η πατριαρχική αντίληψη και οι “αξίες” που απορρέουν απ’ αυτή που θέλουν τη γυναίκα πλήρως υποταγμένη στον άνδρα, στον όποιον άνδρα του σπιτιού, αδύναμη και ανίκανη να έχει φωνή και βούληση.
Πιθανόν να σκεφτεί κάποιος που διαβάζει αυτές τις γραμμές ότι πρόκειται για υπερβολές που αφορούν μεμονωμένες περιπτώσεις στις κατώτερες οικονομικά και κοινωνικά τάξεις, που συναντάμε σε χώρες ή περιοχές με θρησκευτικό φανατισμό και ήθη και έθιμα απάνθρωπα, αλλά τα στατιστικά και τα ίδια τα γεγονότα διαψεύδουν κάθε τέτοια σκέψη.
Η βία, που πάντα προηγείται της οριστικής τέλεσης του εγκλήματος, δεν γνωρίζει ούτε μόρφωση ούτε κοινωνικό επίπεδο. Συναντάται παντού και έχει πολλές εκφάνσεις. Πέρα από την ωμή βία και το έγκλημα, υπάρχει και η σεξουαλική κακοποίηση και παρενόχληση. Αρκεί και μόνο το γεγονός ότι είσαι γυναίκα. Αυτό σε αφήνει εκτεθειμένη απέναντι στις ορέξεις ή στα άγρια ένστικτα των πλέον κακόβουλων ανδρών.
Το χειρότερο; Οι ευθύνες! Πάντα και για πάντα φταίνε οι γυναίκες! Αυτές «έχουν κουνήσει την ουρά τους» ή «έχουν βγάλει γλώσσα», κατά συνέπεια έπαθαν ό,τι τους άξιζε!
Αυτά θα ακούγονταν εύλογα πριν 70 – 80 χρόνια, αλλά στον 21ο αιώνα και με τους αγώνες για τα ανθρώπινα δικαιώματα και ειδικά τους αγώνες για τα δικαιώματα των γυναικών να έχουν προχωρήσει τόσο πολύ, τα παραπάνω μοιάζουν βγαλμένα από κακό παραμύθι. Μόνο που δεν είναι παραμύθι, αλλά πραγματικότητα.
Σε μια εποχή στην οποία οι γνώσεις για την ανθρώπινη σεξουαλικότητα και το φύλο είναι προσβάσιμες, θα περιμέναμε σαφώς μια άλλη στάση κυρίως από τους νεότερους άνδρες. Αντίθετα, βλέπουμε να αναπαράγονται στερεότυπα και προκαταλήψεις που αντιβαίνουν στη λογική. Οι άνδρες μοιάζουν να αντιλαμβάνονται ως απειλή τις γυναίκες που έχουν χειραφετηθεί ή προσπαθούν να βρουν τη θέση τους στον κόσμο. Αντιδρούν με μίσος απέναντί τους – φόβος μεταλλαγμένος – και είτε κακοποιούν είτε σκοτώνουν. Τα ποσοστά κακοποίησης είναι πολύ υψηλά γιατί δεν μιλάμε μόνο για σωματική βία. Αναφερόμαστε και στη λεκτική και ψυχολογική συνακόλουθα βία.
Συνηθισμένο φαινόμενο, όχι μόνο για τη χώρα μας, είναι η διαδικτυακή παρενόχληση και κακοποίηση. Η αντίδραση αυτή είναι σκόπιμη όταν αφορά γυναίκες χειραφετημένες! Η ψηφιακή αντίσταση των αντρών που αντιλαμβάνονται ως απειλή τις αυτόνομες γυναίκες ακολουθεί πάντοτε το ίδιο μοτίβο: σκόπιμη και επαναλαμβανόμενη παρενόχληση, απειλές ή δημοσίευση ευαίσθητου υλικού γυναικών στο διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η ψυχολόγος Αγιέτι περιγράφει τους άνδρες αυτού του τύπου ως «μία ομάδα τεράτων, που ικανοποιούν τις επιθυμίες και το εγώ τους εκθέτοντας και ταπεινώνοντας έναν άνθρωπο, εν προκειμένω λόγω του φύλου του».
Αν η κοινωνίες συνεχίσουν στον ίδιο ρυθμό, πολύ γρήγορα θα οδηγηθούν στην οριστική ρήξη μεταξύ των φύλων και των ατόμων καθώς μιλάμε για σύγκρουση ατομικοτήτων – προσωπικοτήτων και ελευθεριών. Με τη διαφορά ότι καθενός η ελευθερία έχει όρια και συγκεκριμένες αρχές για να πραγματώνεται ως ελευθερία. Η ουσία των πραγμάτων βρίσκεται στη συμπόρευση. Προς το παρόν, αν είσαι γυναίκα, πολεμάς για να επιβιώσεις σ’ έναν σκληρό και ανταγωνιστικό κόσμο.