-Λ. Στο είπα εδώ και δύο εβδομάδες. Δεν έχω διάθεση να γράψω τίποτα για τα Χριστούγεννα…
-Π. Ναι, αλλά κάτι πρέπει να γράψεις κι εσύ.
-Λ. Αλήθεια; Για πες; Ν’ αρχίσω τις θεωρίες για την αγάπη και την ισότητα; Αφού ο κόσμος δεν καταλαβαίνει! Εσύ εδώ και εφτά χρόνια γεμίζεις με άρθρα και κείμενα και είναι ζήτημα αν κάποιοι όχι προβληματίστηκαν, αλλά έκαναν να απλώσουν το χέρι σε αδελφούς μας που πονάνε και πεινάνε. Εσύ ξέρεις καλύτερα απ’ όλους τι συμβαίνει στον κόσμο!
-Π. Εγώ είμαι περιοδικό και περιμένω εσάς να γράψετε, να επαναστατήσετε, να φωνάξετε για τους ανθρώπους. Ειδικά τέτοιες μέρες που όλοι λένε πως γεννήθηκε η Αγάπη – που την σταύρωσαν στη συνέχεια – περιμένω να δω γραμμένα στις στήλες μου τα πιο «επαναστατικά» άρθρα.
-Λ. Άκου να σου πω περιοδικό μου! Να γράψω για ποιο πράγμα; Για τους ανθρώπους που κοιμούνται στα παγκάκια ή πίσω από τα αραγμένα φορτηγά του λιμανιού; Ποιος νοιάζεται αν πεινάνε ή κρυώνουν; Να γράψω για τους ξεχασμένους από ανθρώπους και πολιτεία και ευρωπαϊκές τάχα οργανώσεις δυστυχισμένους που ζουν πίσω από τον Άγιο Διονύση, σαν τους Πρόσφυγες του ’22; Γυναίκες πλένουν σε σκάφες τα πιάτα τους και τα ρούχα των παιδιών τους, που γυρίζουν μες το κρύο με λίγα ρουχαλάκια, σπίτια παράγκες και μια μυρωδιά που σε πνίγει και θες να φύγεις τρέχοντας από τη δυστυχία… Να γράψω γι’ αυτά; Μια από τα ίδια δηλαδή τέτοιες μέρες για να γεμίζουμε τις σελίδες με τον πόνο των συνανθρώπων μας και με… αγαπούλες την ώρα που όλοι ανεξαιρέτως τρέχουμε ν’ αγοράσουμε δώρα, φαγητά, κι όλα τα γνωστά.
Να παίξουμε για λίγο με τις συνειδήσεις μας και άντε πάλι το Πάσχα ξανά μανά τα ίδια;
-Π. Να γράψεις γι’ αυτά! Για τη ντροπή της κοινωνίας που ξαφνικά θυμάται ότι υπάρχουν κι οι άνθρωποι που έχουν ανάγκες.
-Λ. Μπορεί να μη το θυμάται μόνο στις μεγάλες γιορτές, μα σ’ αυτές το διαφημίζει! Λες και μόνο αυτές τις ημέρες πρέπει να νιώθουμε ένοχοι που τρώμε δίχως αύριο ή ψωνίζουμε δίχως αύριο, ακόμα κι αν δεν έχουμε χρήματα! Ευτυχώς να λες που δεν έφτασαν στο σημείο να φωτογραφίζουν τη μιζέρια και να την κυκλοφορούν προκειμένου να μαζέψουν χρήματα… Ή μπορεί και να το έχουν κάνει κάποιοι, τι να σου πω!
-Π. Εγώ χαίρομαι πάντως που δεν είμαι φορτωμένο με γλυκανάλατα κείμενα!
-Λ. Εσύ στον κόσμο των περιοδικών…
-Π. Μα τι άλλο να κάνω;
-Λ. Τίποτα. Εγώ τρώγομαι για να δω τι μπορώ να πω για το Μυστήριο που φανερώνεται στη Βηθλεέμ και αφορά στον κόσμο όλον, χωρίς διακρίσεις και χωρίς εξαιρέσεις.
-Π. Αλήθεια, μια κι εγώ ξέρω πέντε πράγματα, είναι μεγαλειώδες να σαρκώνεται ο Θεός, να γεννιέται σε μια φάτνη, να Τον ζεσταίνουν ζώα…
-Λ. Μεγαλειώδες μέσα στην ταπεινοφροσύνη που μας διδάσκει. Καταλαβαίνεις γιατί με πονάνε αυτά που γράφω και σβήνω μέρες τώρα; Πώς μπορούμε να λέμε ότι πιστεύουμε σ’ Αυτόν και να είμαστε σκληροί σαν πέτρες; Να πολεμάνε οι άνθρωποι στον κόσμο, να κλέβουν τη μπουκιά απ’ το στόμα των παιδιών, να σκοτώνουν τα ζώα – ζώα Τον ζέσταναν και Τον νανούρισαν – να βλάπτουν παιδιά και γυναίκες; Πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό;
-Π. Ξέρεις γιατί συμβαίνει… Ξέρεις τι λείπει. Οι άνθρωποι νομίζουν πως είναι αθάνατοι κι έχουν απεριόριστες ευκαιρίες για να κάνουν ό,τι θέλουν. Δεν αγαπάνε, δεν νοιάζονται. Μόνο κάνουν κακό. Στο τέρμα του δρόμου όμως υπάρχει το αναπόδραστο…
-Λ. Καλό μου Περί ου… Πόσο σωστά μιλάς. Γι’ αυτό ο Υιός και Λόγος ήρθε στη γη και ενανθρώπησε. Για να υπάρχει πέρα από το τέρμα του δρόμου. Για τη μετάνοια και του χειρότερου. Για να χαρίσει τη σωτηρία σε όλους. Σωτηρία όχι μόνο πνευματική. Να μας απαλλάξει κι από τα δεινά που ζούμε τώρα, όπως και τότε… Τον πόλεμο και την έχθρα, το μίσος, την κακία, όλα αυτά που κάνουν τη ζωή μας κόλαση.
Είναι απίστευτο όμως. Οι άνθρωποι προτιμούν την κόλαση αυτή από την Ειρήνη και τη Χαρά, από την Αγάπη και την Ομορφιά…
-Π. Κι εγώ αυτό έχω καταλάβει με όσα διαβάζω κι απογοητεύομαι…
-Λ. Μην απογοητεύεσαι γλυκό μου. Στο τέρμα του σκοταδιού υπάρχει φως. Είναι η Ανάσταση που περιμένει όλους να συμμετάσχουμε! Είναι η ολοκλήρωση της πορείας που ξεκινά με την Σάρκωση του Λόγου!
Καλά Χριστούγεννα Περί ου μου!
