«Όταν κοιτάζω ψηλά προς τα αστέρια, καταλαβαίνω πως είμαι μικρός, αλλά επίσης πως είμαι μεγάλος. Είμαι μεγάλος επειδή είμαι συνδεδεμένος με το σύμπαν και το σύμπαν είναι συνδεδεμένο μαζί μου» (Νιλ ντε Γκρας Τάισον, Αμερικανός αστροφυσικός)
Είμαστε μέρος του σύμπαντος και το σύμπαν είναι μέρος από εμάς. Δεν είμαστε ανεξάρτητοι απ’ ό,τι συμβαίνει σ’ αυτό και ανεπηρέαστοι. Λαχταράμε τους γαλαξίες, τα άστρα και τους πλανήτες από μια εσωτερική ανάγκη επικοινωνίας με ό,τι δεν έχουμε γνωρίσει από το σύμπαν που μας μαγεύει παρά από περιέργεια μόνο.
Στεκόμαστε μικρές κουκίδες, αν μας κοιτάξει κάποιος από ψηλά, μετρώντας τ’ αστέρια και συνειδητοποιώντας το μέγεθος της μικρότητας μας.
Μικροί σαν σπόροι λουλουδιών που τους παίρνει ο αέρας και ταυτόχρονα τόσο μεγάλοι ώστε να μπορούμε να κάνουμε ο ένας στον άλλο κακό, να πληγώσουμε, να πολεμήσουμε, να καταστρέψουμε. Εμείς, που δεν φτιάξαμε ούτε ένα λουλούδι ούτε ένα άγριο δέντρο, είμαστε σε ετοιμότητα να διαλύσουμε τα πάντα.
Δεν είναι ο ρομαντισμός της Άνοιξης που με έπιασε – άλλωστε τρεις μήνες τώρα την άνοιξη την ψάχνουμε- είναι που συμβαίνουν τόσα και τόσα “απίστευτα” γύρω μας και γενικά στον κόσμο κι αναλογίζομαι τη θέση μας σ’ αυτόν.
Αν αρχίσω να τα ιστορώ, το κείμενο θα μοιάζει με προσκλητήριο νεκρών ή με μνημόσυνο.
Μέσα σ’ αυτή την απεραντοσύνη ο μικρός άνθρωπος έχει καταφέρει να σκορπά αφειδώλευτα δυστυχία! Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για παιδιά ή ενηλίκους. Δεν υπάρχει πια όριο ηλικίας. Και δεν μιλάμε για πολέμους μεταξύ κρατών ή εμφυλίους που τα θύματα γίνονται εκατόμβες λες και θυσιάζονται στους βωμούς των Ολυμπίων!
Κάθε λεπτό, σε μια γωνιά της γης, κάποιος θα κάνει κάτι φρικτό. Η φρίκη είναι γύρω μας – σχεδόν μέσα μας – κι όμως αποφεύγουμε να το παραδεχτούμε. Γυναίκες που βιάζονται, σκοτώνονται από συντρόφους γιατί… “έτσι”, παιδιά που βιάζονται ή σκοτώνονται, εγκλήματα φοβερά, ναρκωτικά, εμπορία ανθρώπων, πράγματα που μπορεί να μην φανταζόμαστε καν. Μέσα σ’ αυτό το απέραντο σύμπαν υπάρχει μια κουκκίδα, ο άνθρωπος, που διαλύει τα πάντα.
Μπορεί να θέλατε να πούμε για τις εκλογές. Ν’ ανταλλάξουμε σκέψεις και θυμό, να σχολιάσουμε το περιβόητο debate των αρχηγών, ωστόσο δεν υπάρχει λόγος να αναλωθούμε σε συζητήσεις γύρω από ανέντιμα παιχνίδια. Άλλωστε ποτέ και πουθενά οι εκλογές δεν έλυσαν τα πραγματικά προβλήματα των ανθρώπων ούτε ποτέ πολιτικοί μίλησαν για την ουσία των προβλημάτων. Άλλα τους λες, άλλα σου λένε, λες και δεν ξέρεις γράμματα ή τα γράμματα που ξέρουν αυτοί είναι άλλης ποιότητας…
Από πού να το πιάσεις τελικά το θέμα; Αυτή η μικρή κουκκίδα που λέγεται “Άνθρωπος” μπορεί να κάνει κακό, να σκοτώνει χωρίς έλεος, να κάνει πολέμους, να εκμεταλλεύεται τον λαό όταν είναι σε θέση εξουσίας, να σκορπά τη φρίκη γύρω του… Μέσα στο απέραντο σύμπαν αυτή η μικρή κουκκίδα που βλέπεις από ψηλά μπορεί να αναστατώσει τον κόσμο όλο.
Κι όμως… υπάρχουν κάποιες στιγμές που όλα αλλάζουν. Η μικρή κουκκίδα που φαίνεται να απειλεί την τάξη του σύμπαντος, προσφέρει ζωή, προσφέρει αγάπη, ζει μέσα στο μυστήριο της δημιουργίας. Είναι μια απ’ τις μεγάλες μας αντιφάσεις. Καταστρέφουμε – δημιουργούμε, σκοτώνουμε – γεννάμε.
Ζούμε με όλες μας τις αισθήσεις τα πράγματα. Αν ξεχάσεις τη φρίκη κι αφεθείς στη μαγεία, στην ομορφιά του κόσμου, στα χρώματα των λουλουδιών σ’ ένα απέραντο λιβάδι, σ’ ένα δάσος καταπράσινο, ή σε μια θάλασσα που αιχμαλωτίζει το νου και το κορμί σου, νιώθεις πως χάνεσαι μέσα στου σύμπαντος την απλωσιά, ψάχνεις τον εαυτό σου, ψάχνεις τους άλλους, ψάχνεις και τον Θεό. Μακριά απ’ όλα τα άσχημα, άδειος από σκέψεις, δεν θ’ άλλαζες με τίποτα αυτή την πληρότητα, την αγαλλίαση. Η αίσθηση του χώρου και του χρόνου χάνονται. Τα όρια μεταξύ της περατότητας της ανθρώπινης ύπαρξης και της απεραντοσύνης και αιωνιότητας του σύμπαντος δεν γίνονται κατανοητά. Μπορεί να μην τα αντιλαμβανόμαστε με τα μάτια μας, αλλά να τα βλέπει η ψυχή μας. Κι έχουμε μεγάλη ανάγκη να αδειάσουμε από τις σκέψεις που μας πνίγουν. Να δούμε τον κόσμο αλλιώς, έστω για λίγο και να ελαφρύνει η ψυχή μας…. Κι όπως γλαφυρότατα λέει ο Ουίλιαμ Μπλέικ «Για να δεις τον κόσμο σ’ έναν κόκκο άμμου/ και τον παράδεισο σ’ ένα αγριολούλουδο/ κράτα το άπειρο στην παλάμη του χεριού σου/ και την αιωνιότητα σε μια ώρα».
