Την ιστορία με το κολίμπρι που όταν πιάνει φωτιά το δάσος τρέχει να τη σβήσει μεταφέροντας με το ράμφος του σταγόνες νερό, την γνωρίζουμε οι περισσότεροι. Το μικρούλι πουλάκι τρέχει με αγωνία κι όταν το ρωτάνε τι κάνει, απαντά «αυτό που μου αναλογεί!». Η ιστορία δεν είναι ελληνική, προέρχεται από τους Ινδιάνους του Αμαζονίου που με τη σοφία τους μας διδάσκουν ότι και το πιο μικρό πλάσμα πάνω στη γη έχει τον δικό του ρόλο όταν χρειάζεται και όταν απειλείται η ζωή δεν περισσεύει κανένας.
Μαύρο το καλοκαίρι μας από καπνούς και καμένα δέντρα, δάση ολόκληρα, χωριά ολόκληρα, σπίτια που οι άνθρωποι έφτιαξαν με αγώνες και θυσίες, με καμένους ανθρώπους, με καμένες ελπίδες…
Όπου υπάρχει ακόμα πράσινο το κοιτάμε με λαχτάρα και φόβο αν θα το ξαναβρούμε την επόμενη φορά που θα κάνουμε αυτή τη διαδρομή. Γιατί, μαζί με όλα, έχουμε γεμίσει τρόμο. Άλλωστε ο τρόμος είναι αυτό που προσπαθούν με κάθε τρόπο και ευκαιρία να μας περάσουν.
Ταυτόχρονα πρέπει να πειστούμε ότι είμαστε τουλάχιστον ηλίθιοι που δεν βλέπουμε τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων, αλλά ζητάμε πράγματα μάλλον ξεπερασμένα! Γιατί τι άλλο θα μπορούσαν να σημαίνουν τα λόγια του πρωθυπουργού στη Βουλή;
Από τις τεράστιες φωτιές του 2021 σε Βαρυμπόμπη και Εύβοια καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι για όλα φταίει η κλιματική κρίση! Δεν είχαν ευθύνες όσοι δεν φρόντισαν για αντιπυρικές ζώνες, καθαρισμούς των δασών, των οικοπέδων, ενίσχυση της Πυροσβεστικής, της εναέριας πυρόσβεσης, τοποθέτησης κρουνών γεμάτων νερό σε κομβικά σημεία. Ευθύνη για όλα είχαν η κλιματική κρίση και οι πυλώνες της ΔΕΗ που βραχυκύκλωναν… Για εμπρησμούς ούτε λόγος.
Φέτος οι φωτιές ξεκίνησαν πολύ επιθετικά αφού επέμεναν να ανάβουν – εξαιτίας της κλιματικής κρίσης και της παρατεταμένης ξηρασίας – στα ίδια σημεία. Τέτοια επιμονή! Κάηκε η Ρόδος, πάλι η Αττική, η Κέρκυρα και τα καλά τα αφήσαμε για το τέλος… Πάψαμε πια να μετράμε τις μέρες που καίγεται ο Έβρος. Εθνική ντροπή το λες αυτό και θα έπρεπε να μη μιλάει κανένας από την Κυβέρνηση.
Εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα παρθένου δάσους στάχτη, ζώα και φυτά παραδομένα στις φλόγες και κανείς δεν γνωρίζει αν και πότε θα ξαναδούμε κάποια είδη που ήταν έτσι κι αλλιώς σπάνια ή υπό εξαφάνιση. Δάκρυσα βλέποντας καμένα ελαφάκια να μην μπορούν να πατήσουν στο έδαφος ή χελώνες που αδυνατούσαν να σύρουν τα ποδαράκια τους…
Έκλαψα για τους απανθρακωμένους λαθρομετανάστες… Αυτούς που στοχοποιεί ο πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής, αφού οι φωτιές φαίνεται να ξεκίνησαν από τις διαδρομές που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι αυτοί μπαίνοντας, λέει, στη χώρα μας, λέει… Μάλιστα κύριε, έβαλαν φωτιές για να καούν… Να κάψουν τα δέντρα για να μην κρύβονται. Διότι αν είναι όλα καμένα διευκολύνεται η διέλευση. Μάλλον για χαζούς τους περνάμε, έτσι;
Πάντως οι φωτιές ανοίγουν ευκαιρίες για την οικονομική ανάπτυξη! Τάδε έφη κύριος…
Κάηκε ο τόπος, μαύρισε η ψυχή μας, πέθαναν άνθρωποι, μιλάμε για τεράστιας κλίμακας οικολογική και οικονομική καταστροφή και ο καθένας τον χαβά του. Αποπροσανατολισμός και προπαγάνδα.
Το αποκορύφωμα: Όλα ξαναγίνονται! Με λίγα λόγια… Με πολλά; Τα σπίτια ξαναγίνονται, τα δάση ξαναγίνονται, τα ζώα ξαναγίνονται, τα φυτά ξαναγίνονται και σε λίγο θα μας πουν ότι και οι άνθρωποι ξαναγίνονται! Σας πληροφορώ ότι ακόμα κι αυτοί που έχουν χρήματα ακόμα παιδεύονται με τα σπίτια τους από τις φωτιές της Βαρυμπόμπης και παλεύουν να τα φτιάξουν! Τίποτα δεν ξαναγίνεται! Μη μιλήσουμε και γι’ αυτούς που δεν έχουν! Κάτι αντίστοιχο θα συμβαίνει προφανώς και στις άλλες καμένες περιοχές. Αφενός δεν είναι οικονομικά εύκολο να ξαναφτιάξεις ένα σπίτι με ζημιές, αλλά ούτε και να το γκρεμίσεις και να το ξαναχτίσεις. Αφετέρου ποιος σου δίνει πίσω όσα έζησες; Οι καμένες περιουσίες, οι εργασίες, οι κόποι μιας ζωής… Και κάποιοι χαριτολογούν και χαμογελούν…
Όσο για τα δέντρα; Δύο χρόνια μετά εκεί που ήταν πράσινα δέντρα βλέπεις μόνο μαύρους κορμούς – απέραντη μαυρίλα – και ξερά χόρτα πανύψηλα. Ούτε έναν καθαρισμό δεν έχουν κάνει! Ποιος ξέρει, ίσως αυτά τα αγριόχορτα τα ξερά να αποτελούν την χλωρίδα της περιοχής…
Μέχρι να αποκατασταθεί ένα πεύκο χρειάζεται περίπου 30 χρόνια για να αρχίσει να ψηλώνει. Για να γίνει ένα δάσος όπως αυτό που κάηκε πάνω στον Έβρο, χρειάζεται να αλλάξουμε πολλές ικανές κυβερνήσεις που θα προστατεύουν σαν τα μάτια τους την περιοχή.
Βέβαια δεν πρέπει να είμαστε αχάριστοι! Υπάρχουν τα οικονομικά οφέλη!
Σ’ αυτόν τον τόπο αν είσαι σκεπτόμενος άνθρωπος, αν έτσι βλέπεις ότι κάτι δεν πάει καλά με όλα αυτά, θέλεις να πάρεις τα βουνά, να φύγεις, να κρυφτείς! Έλα όμως που τα βουνά τα άφησαν χωρίς δέντρα κι ούτε να κρυφτείς δεν μπορείς!
Υποχρεώνεσαι να ακούς πράγματα που σε πληγώνουν, σε εξοργίζουν, σε κάνουν θηρίο με τα πραγματικά θηρία. Υπάρχει κάτι που μπορεί να γίνει για να ξυπνήσουν όσοι νομίζουν ακόμα πως όλα καλώς καμωμένα; Είναι απορίας άξιο για ένα λαό που βλέπει τον πλούτο του τόπου του, την ομορφιά του τόπου του κι όχι μόνο, να καταστρέφονται και να μην αντιδρά!
Περάσαμε τόσο γρήγορα από την κρίση των αξιών στη βαθιά σήψη; Στην αδιαφορία γιατί δεν απασχολεί την πλειοψηφία (;) το μέλλον του τόπου αφού έχουν σίγουρες πηγές χρήματος; Κι εμείς που πονάμε; Θα εξοριστούμε για να ανανήψουμε; Φαίνεται αδιανόητο να αφήνει παγερά αδιάφορους το γεγονός ότι κάηκαν άνθρωποι, ότι δεν υπήρχε γενικά σε ετοιμότητα ο κρατικός μηχανισμός ούτε και στον Έβρο που είναι τα σύνορά μας, ότι δεχθήκαμε στην πραγματικότητα μια επίθεση εμπρηστών ή όποιων άλλων και έτρεχαν οι πυροσβέστες σαν τρελοί πέρα δώθε – αφού βέβαια δεν είχε ενισχυθεί το Σώμα με τις αναγκαίες προσλήψεις!

Το τι θα γίνει δεν το ξέρω. Τι θα ήθελα να γίνει; Μάλλον αυτό που θέλετε οι περισσότεροι. Τουλάχιστον ας βρούμε τρόπους να το προσπαθήσουμε κι αν χρειαστεί να αναθεωρηθούν πεπραγμένα…
Τα παιδιά μας στερούνται το αύριο.