Όταν αναφερόμαστε στο απώτερο παρελθόν συνήθως χρησιμοποιούμε τη λέξη “βαρβαρότητα” προκειμένου να χαρακτηρίσουμε περιόδους της Ιστορίας. Βαρβαρότητα χαρακτήριζε και το ναζιστικό καθεστώς, αν και δεν ανήκει στο απώτερο παρελθόν, που ευθύνεται για τον θάνατο εκατομμυρίων Εβραίων.
«Το Ολοκαύτωμα (1933–1945) ήταν η συστηματική, κεντρικά σχεδιασμένη και υποστηριζόμενη δίωξη και δολοφονία έξι εκατομμυρίων Ευρωπαίων Εβραίων από το ναζιστικό γερμανικό καθεστώς και τους συμμάχους και συνεργάτες του. Το Μουσείο Μνήμης του Ολοκαυτώματος των ΗΠΑ ορίζει τα χρόνια του Ολοκαυτώματος ως το χρονικό διάστημα 1933-1945. Η εποχή του Ολοκαυτώματος ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1933, όταν ο Αδόλφος Χίτλερ και το Ναζιστικό Κόμμα κατέλαβαν την εξουσία στη Γερμανία. Έληξε τον Μάιο του 1945, όταν οι Συμμαχικές Δυνάμεις νίκησαν τη ναζιστική Γερμανία στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το Ολοκαύτωμα αναφέρεται επίσης μερικές φορές ως “Σοά”, που σημαίνει «καταστροφή» στα εβραϊκά.
Όταν οι Ναζί ανήλθαν στην εξουσία στη Γερμανία, δεν προχώρησαν άμεσα σε μαζικές δολοφονίες. Ωστόσο, σύντομα άρχισαν να χρησιμοποιούν τον κρατικό μηχανισμό για να στοχοποιήσουν και να αποκλείσουν τους Εβραίους από τη γερμανική κοινωνία. Μεταξύ άλλων αντισημιτικών μέτρων, το ναζιστικό γερμανικό καθεστώς θέσπισε ρατσιστικούς νόμους και εφάρμοσε την πολιτική οργανωμένης βίας με στόχο τους Εβραίους της Γερμανίας. Οι ναζιστικές διώξεις κατά των Εβραίων έγιναν όλο και πιο ακραίες μεταξύ του 1933 και του 1945. Οι ακρότητες αυτές έφτασαν στο αποκορύφωμά τους μέσα από ένα σχέδιο το οποίο οι Ναζί ηγέτες αποκαλούσαν «Τελική Λύση του Εβραϊκού Ζητήματος». Η «Τελική Λύση» ήταν η οργανωμένη και συστηματική μαζική δολοφονία των Ευρωπαίων Εβραίων. Το ναζιστικό γερμανικό καθεστώς πραγματοποίησε την εβραϊκή γενοκτονία μεταξύ των ετών 1941 και 1945. Οι Ναζί έβαλαν στο στόχαστρο τους Εβραίους λόγω του έντονου αντισημιτισμού τους. Αυτό σημαίνει ότι ήταν προκατειλημμένοι απέναντι στους Εβραίους και τους μισούσαν. Στην πραγματικότητα, ο αντισημιτισμός αποτελούσε βασικό άξονα της ιδεολογίας τους και ακρογωνιαίο λίθο της κοσμοθεωρίας τους. Οι Ναζί κατηγόρησαν ψευδώς τους Εβραίους ως υπεύθυνους για τα κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά και πολιτιστικά προβλήματα της Γερμανίας…»
Ημέρα μνήμης η σημερινή, ωστόσο μας κυριεύει αμφιθυμία. Όχι γι’ αυτούς που πέθαναν, που θυσιάστηκαν σαν πρόβατα μόνο γιατί ήταν Εβραίοι.
Ο συνεχιζόμενος πόλεμος στη Λωρίδα της Γάζας και η εμμονή του Ισραήλ να εκδιώξει και τον τελευταίο Παλαιστίνιο κάτοικο μας κάνει πολλές φορές να αναρωτιόμαστε τι τους δίδαξε η ιστορία τους σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους. Αν σκεφτούμε μάλιστα τον τρόπο που “στήθηκε” το κράτος του Ισραήλ, σε βάρος δηλαδή των Αράβων που ήδη κατοικούσαν στην περιοχή, τότε τα ερωτηματικά είναι περισσότερα.
Διανύουμε άλλη μια φάση πολέμου μεταξύ Ισραήλ και φαινομενικά της “τρομοκρατικής” Χαμάς. Βλέπουμε βέβαια ότι ως τρομοκράτης συμπεριφέρεται και το Ισραήλ που απαιτεί εκκένωση της Γάζας και ταυτόχρονα διαπράττει γενοκτονία αφού καθημερινά εξαπολύει επιθέσεις τάχα εναντίον θυλάκων της Χαμάς μέσα σε κατοικημένες περιοχές και σκοτώνει παιδιά ή τα τραυματίζει τόσο σοβαρά που χρειάζονται χειρουργείο το οποίο – λόγω του επιβεβλημένου Ισραηλινού αποκλεισμού – δεν μπορεί να υπάρξει ή όταν υπάρχει γίνεται χωρίς αναισθησία και τα άλλα μέσα που χρειάζονται. Το Ισραήλ επιμένει στην τακτική του και η Διεθνής Κοινότητα του χαϊδεύει τα αφτιά.
Η βαρβαρότητα σε όλο της το μεγαλείο. Το δίκιο του ισχυρού άλλη μια φορά διεκδικείται με τον χειρότερο τρόπο.
Οι νεκροί Εβραίοι από τα κρεματόρια θα έπρεπε να μιλήσουν στους επιγόνους τους και να τους σταματήσουν απ’ την εξολόθρευση ενός λαού. Τα μαρτύρια των προγόνων τους έπρεπε να γίνουν μάθημα ειρήνης και ανθρωπιάς για τους σύγχρονους Εβραίους, άλλωστε δεν συμφωνούν κι όλοι με τις πρακτικές του κράτους του Ισραήλ!
Το Ισραήλ συμπεριφέρεται σαν το παιδί που κακοποιήθηκε βάναυσα κι αντί να προχωρήσει μπροστά, μιμείται τον κακοποιητή του, τον βασανιστή του. Κι οι Διεθνείς Οργανισμοί του φέρονται με τακτ από την άλλη γιατί καλώς ή κακώς, στη χώρα απ’ όπου όλα ρυθμίζονται, στις ΗΠΑ, υπάρχει ένα πανίσχυρο εβραϊκό λόμπυ. Ακόμη και το Δικαστήριο της Χάγης μια “βελούδινη” παρατήρηση έκανε…
Το δίκιο της βαρβαρότητας δεν χάνει ποτέ τη δύναμή του με όποια μορφή κι αν φανερώνεται…
Από την άλλη, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι ιδεολογίες που οδήγησαν τον Χίτλερ και τους Ναζί στην εξουσία είναι ακόμα εδώ ίσως καλυμμένες κάτω από πέπλα γοητευτικά όπως της τάχα αγάπης για την πατρίδα που την πνίγουν οι μετανάστες, την προστασία της οικογένειας που κινδυνεύει, την οικονομία που απειλείται από τα ξένα κεφάλαια κλπ. Η αγωνία για το Αύριο εύκολα μπορεί να οδηγήσει κάποιον στην εξάρτηση από ακραίες ιδεολογίες. Αυτή τη στιγμή στο Ισραήλ για παράδειγμα υπάρχει μια κυβέρνηση με ισχυρά ακροδεξιά στοιχεία. Τι άλλο θα μπορούσε να περιμένει κανείς από τον βάναυσο πόλεμο;
Όταν ξεχνάς την Ιστορία σου, αυτή γυρίζει πίσω και σε χτυπάει στα μούτρα σαν φάρσα, λέει κάπου. Κι είναι αλήθεια πως όποιος ξεχνάει και προχωράει με την αλαζονεία στο προσκεφάλι του, θα φάει τα μούτρα του από εκεί που δεν το περιμένει. Είναι χυδαίο να μη νοιάζεσαι για τον άνθρωπο…
