Ήταν ένα μικρό καράβι… ήταν ένα μικρό καράβι…
Ήταν ένα καράβι, μικρό αλιευτικό, που οι δουλέμποροι, οι παράνομοι διακινητές ανθρώπων το έκαναν φυλακή για περισσότερες από εφτακόσιες ψυχές με σκοπό να τις μεταφέρουν στην Ευρώπη! Τι όνειρο κι αυτό! Οι “μελαμψοί” της Ανατολής λαχταράν να βρεθούν στην πολιτισμένη Ευρώπη! Πληρώνουν αδρά αυτούς που μεταφέρουν ανθρώπους χωρίς χαρτιά σε παραλίες ευρωπαϊκών κρατών κρυφά από αστυνομίες και φρουρούς συνόρων, για να μπορέσουν να κάνουν μια νέα αρχή.
Έτσι κι οι άνθρωποι πάνω στο αλιευτικό που βούλιαξε ανοιχτά της Πύλου. Προσδοκούσαν μια άλλη, μια καλύτερη ζωή και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να δραπετεύσουν από τις πατρίδες τους. Αν οι πατρίδες τους τους πρόσφεραν αυτά που έχουμε ανάγκη για να ζήσουμε καλά ως άνθρωποι, πιστέψτε με, κανένας δεν θα εγκατέλειπε τον τόπο του για μια διαδρομή θανάτου, για μιαν άλλη πατρίδα με αμφίβολες προοπτικές.
Χωρίς βεβαιότητες ξεκίνησαν τόσοι άνθρωποι για να ανταμώσουν τον θάνατο σ’ ένα σημείο που δεν ξεκαθαρίστηκε, τουλάχιστον προσωπικά δεν κατάλαβα, αν ανήκε στην Ελλάδα, στην Ιταλία, αν είναι Διεθνή ύδατα και ποιος τέλος πάντων έπρεπε να τρέξει να σώσει τόσους ανθρώπους που βούλιαζαν στη θάλασσα. Δεν ήξερα ότι για να σώσεις κάποιον που πνίγεται πρέπει να ψάξεις τους νόμους, αν σου το επιτρέπουν. Παρακολουθούσαν, λέει, σαστισμένοι οι δικοί μας, οι Ιταλοί και η Frontex – έχουμε κι αυτούς! – και δεν ήξεραν ποιος πρέπει να επέμβει! Οι Ιταλοί είπαν μετά ότι ήταν δική μας ευθύνη! (Κατά τα άλλα δεν μας έριχναν καμία ευθύνη, κατά δήλωση…).
Παίζοντας την κολοκυθιά το καράβι βούλιαξε κι οι άνθρωποι βρέθηκαν στο νερό! Δυστυχώς δεν περιμένει η θάλασσα να πάρουν αποφάσεις και να κάνουν διαβουλεύσεις επί διαβουλεύσεων! Έριξαν, λέει, και ένα σκοινί οι δικοί μας να ρυμουλκήσουν το καράβι … Και; Δεν ήθελαν να ρυμουλκηθούν; Να σωθούν; Προσωπικά δεν έχω καταλάβει, ούτε για τα τρόφιμα που ρίχτηκαν στο καράβι κι από εκεί στο νερό!
Μπορεί να μην ήθελαν οι αλήτες που βρίσκονταν πάνω στο καράβι, οι διακινητές ανθρώπων, να μην ήθελαν να συλληφθούν! Είχαν και νεκρούς από την πείνα και τη δίψα! Είχαν τα αμπάρια κλειδωμένα, επίσης. Ενέργειες εγκληματικές. Όμως αυτά είναι αναμενόμενα σε τέτοιες περιπτώσεις κι ακριβώς γι’ αυτό θα έπρεπε να υπάρχει σχέδιο αντιμετώπισης! Αντίθετα, υπήρξε και υπάρχει πολλή φλυαρία! Πολλά λόγια, πολλή θεωρία! Το χειρότερο; Κομματική αντιπαράθεση! Μα είμαστε σοβαροί; Άλλα Τέμπη; Παιχνίδια πολιτικά με τον θάνατο παίζετε; Κι εμείς οι αποχαυνωμένοι σας παρακολουθούμε κι ετοιμαζόμαστε για τις κάλπες;
Μου είναι αδιάφορο αυτή τη στιγμή τι έκανε το Κόμμα καθενός για το μεταναστευτικό. Αυτή τη στιγμή η θάλασσα που αγαπώ, που λατρεύω είναι γεμάτη νεκρούς. Κηρύξατε εθνικό πένθος γιατί; Για να μας κλείσετε τα στόματα; Είστε όλοι υπεύθυνοι για το έγκλημα! Οι νόμοι της Ευρώπης είναι δική σας ευθύνη! Οι νεκροί είναι δική σας ευθύνη! Δεν υπάρχει ουσιαστική αντιμετώπιση του θέματος από κανέναν μέχρι τώρα.
Το μόνο που ξέρετε πολύ καλά είναι να πετάτε κορμιά νεκρά ο ένας στον άλλον! Ούτε οι φράχτες είναι λύση γιατί απ’ ό,τι φαίνεται υπάρχει η θάλασσα. Μας ζαλίσατε με τις αερολογίες. Τη σιωπή δεν τη γνωρίζετε. Σιωπή μπροστά στον θάνατο.
Ούτε οι απλοί άνθρωποι σωπαίνουν. Ανοίγουν το στόμα και ντρέπεσαι γι’ αυτά που λένε! “Καλά να πάθουν!”, όταν το ακούς αυτό ντρέπεσαι που ανήκεις στο γένος των ανθρώπων… Το πρόβλημα είναι πάντα τι θέλουν κι έρχονται στον τόπο μας. Διευκρίνιση: δεν έρχονταν στον τόπο μας! Στην Ιταλία πήγαιναν και ναυάγησαν ανοιχτά της Πύλου!
Το μεγαλύτερο σοκ το έπαθα όταν διάβασα σχόλια μίσους σε χριστιανική σελίδα… Να λέμε πως ο Χριστός σταυρώθηκε για όλους και ξαφνικά να διαβάζεις σχόλια γεμάτα μισαλλοδοξία, κακία, μίσος…
Νομίζω πως δεν ξέρουμε πού να σταθούμε πια ως άνθρωποι ούτε πώς.
Οι φωτογραφίες δύο αδελφών από τη Συρία που συναντήθηκαν στο camp που στήθηκε πρόχειρα για τους διασωθέντες κόβουν την ανάσα. Ο ένας πέταξε από τη Συρία για να βρει τον άλλον. Προσπαθούν να αγκαλιαστούν μέσα από τα κάγκελα, κλαίνε… Ξέχασα, για τον Δυτικό κόσμο το συναίσθημα είναι προνόμιο μόνο δικό μας! Αυτοί, οι μελαμψοί, δεν μπορεί να νιώθουν, να κλαίνε, να χαίρονται, να αγαπάνε!
Αυτοί μόνο έρχονται στις χώρες μας, απειλούν τον πολιτισμό μας, την ύπαρξή μας! Στο δρόμο πεθαίνουν…
Στα βαθιά νερά ανοιχτά της Πύλου, εκεί που η Μεσόγειος είναι πιο βαθιά, τα κορμιά των νεκρών θα κοιμούνται για πάντα. Οι ψυχές τους θα γίνουν νετρίνα και μόνο ο Nestor θα τις αντιληφθεί καθώς θα περιπλανιούνται στο χάος του βυθού…
Ας ευχηθούμε, ας προσευχηθούμε κι ας παλέψουμε να μην έχουμε άλλες τέτοιες τραγωδίες στο εξής.
