Όταν ήμουν μικρή, διάβαζα κατ’ επανάληψη την Ελληνική Μυθολογία. Ένας από τους αγαπημένους μου μύθους ήταν αυτός του κατακλυσμού που έστειλε ο Δίας και στη συνέχεια ο Δευκαλίων και η Πύρρα, ένα ζευγάρι που ζούσε στην περιοχή της Θεσσαλίας, κατάφερε να δημιουργήσει ανθρώπους με θεϊκές οδηγίες. Μ’ άρεσε αργότερα και η ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης στην οποία ο Νώε, με εντολή του Θεού, φτιάχνει μια Κιβωτό για να σώσει ένα ζεύγος από κάθε πλάσμα που υπήρχε στη γη συν την οικογένειά του… Κι αυτή η ιστορία τελειώνει ελπιδοφόρα μετά την απόλυτη καταστροφή!
Τα χρόνια πέρασαν, μεγάλωσα κι οι καταστροφές έπαψαν να είναι ιστορίες ή μύθοι. Απέκτησαν υπόσταση και συμβαίνουν σ’ ολόκληρη την οικουμένη. Αυτό που με κάνει να ανατριχιάζω και να τρέμω δεν είναι απλά και μόνο η «θεϊκή παρέμβαση», αλλά η ανθρώπινη απάθεια, η αδιαφορία, η έλλειψη οργάνωσης, η αδυναμία να αντιμετωπιστούν τα φαινόμενα ή οι συνέπειές τους. Μπορεί ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα να ήρθαν αντιμέτωποι με κάτι πρωτόγνωρο μα είχαν και άγνοια σχετικά με τα αρδευτικά κανάλια, τα αντιπλημμυρικά έργα κι όλα όσα είναι απαραίτητα προκειμένου να μη συμβεί μια συμφορά…
Τι κι αν τα λέει η μυθολογία; Τι κι αν τα λέει η Π.Διαθήκη; Τι κι αν ιστορικά είναι αποδεδειγμένο ότι υπήρξε Κατακλυσμός κάποια στιγμή – συγκεκριμένη – στην ανθρώπινη ιστορία; «Εμείς όλα τα έχουμε του χεριού μας»!
Βρήκαν τα δελτία Ειδήσεων δουλειά να κάνουν. Μετά τις φωτιές, οι πλημμύρες. Μετά τους καμένους, οι πνιγμένοι!
Ρεπορτάζ από τον Αχέροντα! Πόση πίκρα, Θεέ μου… Δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο. Ακολουθούν τα βήματα των πολιτικών.
Παρακολουθώ αμίλητη και φαρμακωμένη τα ρεπορτάζ για τα χιλιάδες πνιγμένα ζώα, τα εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα γης που έχουν γίνει λάσπη, για την τοξική ατμόσφαιρα αλλά και το τοξικό νερό το οποίο και στο οποίο, ειδικά τις πρώτες μέρες, έμπαιναν μέσα στρατιώτες, πυροσβέστες, κάτοικοι, ανέπνεαν αναθυμιάσεις, τοξικά απόβλητα από αγωγούς…
Θυμώνω! Όχι με την βροχή! Είναι δυνατόν να θυμώσεις με τη φύση; Δακρύζω γνωρίζοντας ότι τα πλημμυρισμένα σπίτια είναι και δικών μου ανθρώπων, συγγενών, το ίδιο και στα κατεστραμμένα χωράφια. Ακούω τα ονόματα των βουλιαγμένων χωριών και όλα είναι οικεία.
Ακούω και τα ονόματα των ιθυνόντων. Κλαυσίγελος… Αν καταφέρουν να τους βρουν κάποιοι φιλότιμοι ρεπόρτερ, μπορεί να μας δώσουν κάποια αμφιβόλου ποιότητας πληροφορία και να ισχυριστούν ότι έχουν κάνει ό,τι έπρεπε κι ό,τι περνούσε και δεν περνούσε από το χέρι τους! Ακούω κι αισθάνομαι ένοχη που κατηγόρησα την Περιφέρεια ή τον Δήμο για ανεπάρκεια και δεν γνώριζα ότι το έργο τους είναι τεράστιο τουλάχιστον.
Με εμπαίζουν. Μας εμπαίζουν. Η Θεσσαλία που παράγει σιτάρι, μαλλί, κρέας, γαλακτοκομικά και του πουλιού το γάλα είναι βουλιαγμένη κάτω απ’ το νερό και τη λάσπη και οι προβλέψεις δυσοίωνες. Το τι θα γίνει για την αποκατάσταση των παραγωγών είναι άγνωστο και προς το παρόν λόγια… Έπεα πτερόεντα! Οι άνθρωποι δεν έχουν να φάνε, να ντυθούν, μέρος να κοιμηθούν. Αναλογίζεται κανείς την ψυχολογία αυτού που ξαφνικά χάνει τα πάντα; Όχι βέβαια, γιατί δεν χρειάζεται…
Δεν ξέρω αν κατανοεί ο πληθυσμός της χώρας το μέγεθος της Εθνικής Καταστροφής. Από τις φωτιές της Εύβοιας και της Αττικής πριν από δύο χρόνια είναι πολλοί αυτοί που καταστράφηκαν οικονομικά και δεν έχουν ορθοποδήσει. Αυτό το καλοκαίρι κάηκε ξανά η Εύβοια, κάηκε ολοσχερώς ο Έβρος… Πάει η οικονομία της περιοχής… Πάει η Ρόδος κι όπου έπιασε φωτιά, σίγουρα υπάρχουν προβλήματα. Αυτό που συνέβη στη Θεσσαλία όμως ισοδυναμεί με τραγωδία. Είναι τραγωδία. Όχι μόνο τοπική!
Η πείνα, οι αρρώστιες, η δυστυχία, τα σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας που θα προκύψουν, η διαλυμένη οικονομία σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, η κοινωνική και οικονομική κρίση, η φτωχοποίηση ανθρώπων που δεν φέρουν ευθύνες, όλα αυτά και πάρα πολλά όλα θα φέρουν πίσω τη χώρα και κυρίως τους ανθρώπους της.
Το απίστευτο; Μια «ευρωπαϊκή» χώρα λειτουργεί με ελλιπές νομικό πλαίσιο, χαλαρό. Κατά συνέπεια, όλοι αυτοί που αυτοαποκαλούνται μάστορες, τεχνίτες, ειδικοί, κλπ, πειραματίζονται στου κασίδη το κεφάλι επιθυμούν, με τα γνωστά αποτελέσματα!
Ψάξε βρες υπεύθυνους τώρα! Ποιος τα άρπαξε, ποιος έχτισε, ποιος έσκαψε, ποιος έχει χωράφι και δεν θέλει να το χάσει, ποιος έκανε τη λαμογιά εκεί και δεν έπρεπε; Ποιος πήρε μίζα; Ποιος την έκανε α λα γαλλικά;
Υπεύθυνους θέλουμε, θέλετε, θέλουν! Μόνο αυτοί που ανέλαβαν τα έργα είναι υπεύθυνοι; Αυτοί που τα έδωσαν; Εμείς που βλέπουμε; Αχ εμείς… Εμείς έχουμε απίστευτες ευθύνες. Μετά από το χάος; Ευθύνες έχουμε όλοι!
Ευθύνη μας είναι να ξαναζωντανέψουμε το χαμόγελο στα χείλια μας. Ευθύνη του Κράτους είναι να ενισχύσει τους πάντες και να τιμωρήσει κάθε υπεύθυνο, ακόμα κι αν είναι κρατικός λειτουργός. Κάποιοι φέρουν ευθύνες για τον θάνατο ανθρώπων και για την απόλυτη καταστροφή…
