Γι’ άλλα ξεκινάς και άλλα τελικά γράφεις, γιατί η ζωή είναι αναπάντεχη και κρύβει εκπλήξεις δυστυχώς όχι ευχάριστες τις περισσότερες φορές.
Ενώ στο μυαλό μας – εκτός από τη φαιά καθημερινότητα, παρά τον ήλιο – έχουμε το άλογο στην Κέρκυρα που έπεσε νεκρό από τη ζέστη κι αναρωτιόμαστε πόσο απάνθρωποι γίναμε ως κοινωνία, έρχεται μια άλλη τραγικότερη είδηση να μας κόψει τα πόδια. Στα ναυπηγεία Ελευσίνας νεκρός εργάτης, που ανήκε σε ευπαθή ομάδα, λόγω παρατεταμένης έκθεσης στον ήλιο παρά τις υψηλές θερμοκρασίες! Καρδιοπαθής που είχε απαλλαγεί, σύμφωνα με τις πληροφορίες, από τις βαριές δουλειές, δέχθηκε εντολές από την εταιρεία να δουλέψει υπερωρία. Τον έστειλαν μέσα σε μια βάρκα να κάνει μια εργασία που δεν ήταν η ειδικότητά του κι ο άνθρωπος κάτω απ’ τον ήλιο έχασε τη ζωή του! Το μεροκάματο του θανάτου!
Ψιλά γράμματα το γεγονός ότι το Συνδικάτο Μετάλλου Αττικής και Ναυπηγικής Βιομηχανίας με Δ.Τ. την Πέμπτη 6/7 είχε προειδοποιήσει ότι δεν πρέπει να εκτελούνται εργασίες στα Ναυπηγεία μέσα στον καύσωνα, τις ώρες που η θερμοκρασία θα υπερβαίνει τους 37 βαθμούς Κελσίου.
Ποιος να θορυβηθεί; Αυτοί που δουλεύουν μέσα στα κλιματιστικά; Γιατί να μην κάνει υπερωρία ο εργάτης; Θα την πληρωθεί! Μόνο που την «πλήρωσε» αυτός με τη ζωή του! Ένας άνθρωπος 57 ετών, δηλαδή ακόμα παραγωγικός, ο οποίος πιθανότατα έχει οικογένεια και υποχρεώσεις. Κάποιοι αποφασίζουν να τον στείλουν να εργαστεί κάτω απ’ τον ήλιο σε ημέρα με καύσωνα… Πόσο έξω θα έπεφτε η επιχείρηση αν αυτό δεν γινόταν; Υποθέτω πολύ.
Δεν είναι η μόνη τραγωδία – εργατικό δυστύχημα. Δυστυχώς δεν στεκόμαστε όσο πρέπει σ’ αυτά που συμββαίνουν σχεδόν καθημερινά, αλλιώς θα βλέπαμε πως η ανθρώπινη ζωή έχει ευτελισθεί και στην πραγματικότητα δεν έχει σημασία αν είσαι «ημεδαπός» ή μετανάστης, αφού οι συνθήκες εργασίας είναι εξίσου απαράδεκτες!
Οι αγώνες για καλύτερες συνθήκες, για καλύτερες αμοιβές έχουν αρχίσει να θυμίζουν αχνές ιστορίες του απώτερου παρελθόντος. Τώρα μοιάζει να επιστρέφουμε σε καταστάσεις σχεδόν δουλείας!
Κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας αν το αρνηθούμε. Σήμερα έχει χαθεί ο σεβασμός του ανθρώπου προς τον άνθρωπο, αν υπήρξε ποτέ, δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχει αλληλοεκτίμηση, κι όλα αυτά που κάνουν τη ζωή ανθρώπινη και εξασφαλίζουν ισορροπία.
Παίρνει κάποιος εργάτες για την εταιρεία του ή το χωράφι του ή ακόμα για το σπίτι του και νομίζει πως προσέλαβε ή απέκτησε υπηρέτες ή δούλους υποχρεωμένους να τον εξυπηρετούν, αν είναι δυνατόν και χωρίς ασφάλιση και με τον μικρότερο δυνατό μισθό!
Πιστεύει κανείς πώς στην εταιρεία θα κλάψει κάποιος για τον εργάτη; Το πιθανότερο είναι να έχουν βάλει τους νομικούς συμβούλους τους να σκέφτονται πώς θα τη σκαπουλάρουν χωρίς ζημίες από το… «ατυχές γεγονός»!
Κι εσείς – κι εγώ!- ταραχτήκατε από τον θάνατο του αλόγου…
Απ’ ό,τι φαίνεται άνθρωποι και ζώα, αφού δεν έχουμε λεφτά, μας περιμένει μαύρη μοίρα! Ποιος να μας σεβαστεί; Ποιος να σκεφτεί το έρμο τ’ άλογο που έσκαγε από τη δίψα κάτω από τον ήλιο κι όμως του ζήταγαν να κάνει υπερωρίες; Και δεν έχουν και Συνδικάτα τα άλογα! Θα μου πείτε και τι θα γινόταν! Είδαμε και τους ανθρώπους που έχουν τι παθαίνουν…
Οι ευθύνες είναι όλες δικές μας και στις δύο περιπτώσεις. Ας μη μιλήσουμε τώρα για τη συμμετοχή σε κοινούς αγώνες κι ας πάμε στα άλογα που χρησιμοποιούνται για να σέρνουν άμαξες χειμώνα, καλοκαίρι.
Θα ρωτήσω «πόσοι έχετε πάει βόλτα με αμαξάκι προκειμένου να ζήσετε μια ρομαντική στιγμή ή γιατί δεν υπάρχει άλλο μεταφορικό μέσο στον τόπο;». Στα νησιά του Αργοσαρωνικού είναι δεδομένη η χρήση ζώων είτε γιατί μετακινείσαι με άμαξα είτε γιατί χρησιμοποιούνται για τη μεταφορά πραγμάτων, είτε ως μέρος της τουριστικής “ατραξιόν”! Αίγινα, Σπέτσες, Ύδρα είναι ονομαστές γι’ αυτούς τους λόγους. Πότε αντέδρασε κάποιος; Έπρεπε, όπως συμβαίνει συνήθως, να υπάρξουν θύματα για να συγκινηθούμε και να αισθανθούμε ενοχές γι’ αυτά τα ζώα που κάποτε πρόσφεραν στο σπίτι με τη δουλειά τους και τα πρόσεχαν γιατί απ’ αυτά ήταν άμεσα εξαρτημένη η επιβίωση μιας οικογένειας. Τώρα δεν ξέρω κάτω από ποιες συνθήκες εργάζονται – γιατί είναι σκληρά εργαζόμενοι και φτηνά αμειβόμενοι εργάτες – και ζουν!
Αφήνω το παραμύθι!Η Σταχτοπούτα με την άμαξα… Όνειρο πόσων κορασίδων να οδηγηθούν στην εκκλησία νύφες με άμαξα! Ακόμη και με χιόνια τα άλογα συνοδεύουν τις ρομαντικές νύφες οι οποίες μπορεί να εξαντλούν την φιλοζωία τους σε ένα γατάκι ή ένα σκυλάκι που αν κάνει το λάθος και μεγαλώσει μπορεί και να το διώξουν απ’ το σπίτι… Κατά τ’ άλλα άμαξες στολισμένες με λουλούδια, μάτια, χάντρες κι όλα τα χαϊμαλιά που μπορεί να φανταστεί κανείς, μη πάθει κάτι το άλογο γιατί το κακό το μάτι φταίει για όλα! Διότι από περιποίηση και φροντίδα όλα τέλεια.
Αρκεί να υπάρχει άμαξα!
Όχι, όχι! Δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο! Άλλωστε οι Ευρωπαίοι είμαστε τόσο υπεράνω που μια τάση να έχουμε και στον 21ο αιώνα δούλους μας διακρίνει!(Άλλωστε, όπως ξέρουμε, δεν την έχουμε μόνο με τα άλογα αυτή την τάση!). Είμαστε τα εξελιγμένα παιδιά του Διαφωτισμού και της Νεωτερικότητας, αλλά πάντα με προϋποθέσεις, αρκεί να μην έχουμε απέναντί μας ζώο, παιδί, εργάτη ή μετανάστη… Ενίοτε και γυναίκα. Τι σχέση έχουν όλα αυτά; Μα στην εποχή που ζούμε όλα μπερδεύονται «γλυκά» κι όλα μεταξύ τους έχουν σχέση.
Από τις συνθήκες εργασίας που εξασφαλίζεις για τους εργάτες σου ως Κράτος και τα δικαιώματα που κατοχυρώνεις, από τον τρόπο με τον οποίο φέρεσαι στους εργαζομένους σου ως εργοδότης, από τον τρόπο που χαϊδεύεις ένα ζώο και φροντίζεις να το ξεδιψάσεις μέχρι το ποτήρι νερό που θα δώσεις στον διψασμένο άνθρωπο όποιος κι αν είναι!
Γιατί στη γη περιφερόμαστε εξόριστοι όλοι, “γηγενείς”, πρόσφυγες ή μετανάστες. Πλούσιοι και φτωχοί, άνθρωποι και ζώα! Έχουμε ευθύνη όλοι απέναντι σε όλους. Όλα είναι ζήτημα ευθύνης, ζήτημα πολιτικό, ζήτημα κοινωνικό, ζήτημα θεολογικό… Αν θες να λέγεσαι πολίτης έχεις ευθύνη για όλα.
