Ώρες ώρες ξαπλώνω στο κρεβάτι και κουλουριάζομαι όπως το μωρό στη μήτρα της μάνας. Νιώθω μέσα μου πως αυτή η εμβρυϊκή στάση θα με προστατέψει από τον κόσμο και την τρέλα του. Από αυτή την περιδίνηση της λογικής και των αισθημάτων μέσα στο παράλογο και στην κακία, στο παραδοξολόγημα, όχι μιας κάποιας μεταφυσικής που κινεί την ανέμη για να πει παραμύθια, αλλά στο ακατανόητο του λόγου που χρησιμοποιείται αφειδώς και χωρίς ηθικούς φραγμούς, που ρημάζει “έρκος οδόντων” προκειμένου να καταλύσει κάθε αξία και να ορθώσει απέναντί μου και απέναντι σ’ όλη την ανθρωπότητα το τέρας της χυδαιότητας.
Να μιλήσει κανείς για τους δημοσιογράφους; Για τον τρόπο που διαχειρίζονται την ανθρώπινη δυστυχία αλλά και την ανθρώπινη κατάντια; Ζητάνε να βγάλουν θέμα ενώ, πρώτοι αυτοί, θα έπρεπε να υψώνουν το ανάστημά τους για την προστασία της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, της Ειρήνης και των μεγίστων αγαθών και αξιών για την ευημερία των ανθρώπινων κοινωνιών. Αντί να στηλιτεύουν την ακρότητα και τη χυδαιότητα στην ουσία τους, κυνηγάνε να βγάλουν είδηση με τρόπους μεσοβέζικους, κινούνται σε θολά νερά και σχεδόν ποτέ οι απόψεις τους δεν είναι καθαρές.
Βέβαια, δεν φταίνε πάντα οι άλλοι ή δεν φταίνε μόνο οι άλλοι. Έχουμε από καιρό αφεθεί στην κατάσταση αυτή και μοιάζουμε με τους βατράχους – όχι του Αριστοφάνη – αυτούς που πλατσουρίζουν μέσα σε μια κατσαρόλα κρύο νερό και χαίρονται… Η κατσαρόλα μπαίνει στη φωτιά, σιγά σιγά, αρχίζει το νερό να ζεσταίνεται και τα βατραχάκια περνάνε τέλεια. Χαλαρώνουν! Μόλις αρχίσει να καίει το νερό είναι τόσο χαλαρά που δεν αντιδρούν, όταν βράζει πλέον, βράζουν κι αυτά μη γνωρίζοντας από πού τους ήρθε! Αυτά είμαστε Εμείς! Η κοινωνία μας!
Η χωρίς αξίες, όρια, όνειρα, σεβασμό, αρχές, ελευθερία, ήθος
Πουθενά όρια, πουθενά σεβασμός στον Άλλον και σε ό,τι είναι άλλο από εμένα… Δεν υπάρχει σεβασμός στην Ελευθερία του Άλλου! Αυτό αφορά άπαντες… Τρανό παράδειγμα οι πρόσφατες εκλογές για την ανάδειξη των τοπικών “αρχόντων”. Α, εκεί που τελειώνουν τα επιχειρήματα και η λογική, αρχίζει και εντέλει εγκαθίσταται για πάντα, η χυδαιότητα. Και δεν πρόκειται μόνο για τα λόγια που απορείς όταν τα ακούς, αλλά για την όλη κατάσταση, όλη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα… Τρομακτικότερο όμως ο πόλεμος. Ένας πόλεμος που κρατάει κοντά έναν αιώνα και οδηγείται συνεχώς σε αδιέξοδα…
Ίσως δεν υπάρχει πιο τρομακτική κατάσταση. Όταν ο άνθρωπος χάνει την ανθρωπινότητά του, απογυμνώνεται και δεν μένει τίποτα να του θυμίζει πως σ’ αυτό τον κόσμο δεν είναι μόνος αλλά φτιάχτηκε για να συν- κατοικεί και να μοιράζεται το χώμα, το νερό, τον ουρανό, τον αέρα… Την ομορφιά, τη λύπη.
Θέλω να κρυφτώ, να χαθώ εκεί που δεν φτάνει η φωνή για ν’ ακούσω άλλα νέα απ’ το μέτωπο. Τόσα χρόνια πολεμάνε, τόσα χρόνια σκοτώνονται. Ο πόλεμος είναι κατάρα! Σου τρώει ό,τι όμορφο έχεις μέσα σου.
Μάθαμε εδώ και πολλά χρόνια να παρακολουθούμε την αγριότητα καθισμένοι στον καναπέ μας μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης. Τώρα την βλέπουμε στα κινητά, στα τάμπλετ, στους υπολογιστές, στα λαπτοπ…
Η παθητικότητα των δεκτών από τη μια και η χυδαιότητα των δημοσιογράφων που πλέον δεν βάζουν ούτε φίλτρα σ’ αυτά που μεταδίδουν με κάνουν ν΄αναρωτιέμαι… Μήπως έχουμε σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα κι ακόμα περισσότερο, μήπως έχουμε πρόβλημα με τον τρόπο που μεγαλώνουμε ως ανθρωπότητα; Αν ήμασταν παιδιά, πιθανότατα θα μας παρέπεμπαν σ’ έναν παιδοψυχολόγο. Είμαστε όμως, υποτίθεται, η ενήλικη ανθρωπότητα. Άραγε υπάρχει, κατ’ αντιστοιχία, “πατριδοψυχολός” κι ακόμα πιο πέρα “ψυχαναλυτής της ανθρωπότητας”; Αυτή η παράδοση στη χυδαιότητα του πολέμου και όλων όσων αυτός φέρνει μαζί του, προπαγάνδα, συμφέροντα, βία ωμή, αδικία, χωρίς να αντιδρούμε δυναμικά και να υψώνουμε ανάστημα απέναντι σ’ αυτά που συμβαίνουν, χρήζει έως και ψυχανάλυσης….
Από τη μια ο Εκλεκτός λαός του Θεού, ο πολυβασανισμένος, κακοπαθημένος και ταλαιπωρημένος στο πέρασμα της ιστορίας φριχτά από τους καταχτητές και τους κακούς του κόσμου, Ισραήλ, ξέρει πώς είναι να σε ξεριζώνουν, να σου παίρνουν την πατρίδα, να σε σκοτώνουν, να σου αφανίζουν τα παιδιά… Η βία φέρνει βία. Από την άλλη η Παλαιστίνη, χωρισμένη άδικα, η μοιρασιά σε βάρος των ανθρώπων της, γεμάτα αίμα τα νερά και το χώμα της. Τα παιδιά της φοβισμένα, σκοτωμένα, αδικημένα, εξόριστα, φυλακισμένα… Τώρα εκδικούνται. Ο πόλεμος είναι η απόλυτη φρίκη. Η ανθρώπινη χυδαιότητα. Η απώλεια της λογικής, η απώλεια των πιο ωραίων αξιών του ανθρώπου που πνίγονται μέσα στο αίμα και στο άδικο.
Τα συμφέροντα όμως – κι αυτό είναι το τραγικό, το φριχτό – δεν ενδιαφέρονται ούτε για την αλήθεια ούτε για το κακό που έχουν προξενήσει, ούτε για τον θάνατο… Χυδαιότητα είναι να “φτιάχνεις” επιμελώς και με κάθε τρόπο έναν “κακό” που εξυπηρετεί τα σχέδιά σου.
Ο πόλεμος εξυπηρετεί έτσι κι αλλιώς τα σχέδια κάποιων. Ακόμα και την ακροαματικότητα των καναλιών… Χυδαίο και σοκαριστικό και απαίσιο…
Ας σταματήσει τούτο το κακό, Θεέ μου…
Την ίδια ώρα στον Βορρά η Ρωσία αλληλοσκοτώνεται με την Ουκρανία και για τον υπόλοιπο πλανήτη είναι μια άλλη μέρα κάθε μέρα. Πιο ‘κει οι Αζέροι έχουν βάλει στο στόχο τους Αρμενίους – αυτών το έχει η μοίρα τους να προσπαθούν να τους αφανίσουν αλλά κανείς δεν το αναφέρει- και τώρα η μεγάλη σύγκρουση, Ισραήλ – Παλαιστίνιοι.
Η καρδιά της γης χτυπάει με χίλιους παλμούς το λεπτό. Εγώ γυρεύω τόπο να γείρω και να κουλουριαστώ, να μη δω το επερχόμενο αίμα που θα πνίξει τις πεδιάδες της Παλαιστίνης. Της Αγίας Γης. Οι χυμοί των δέντρων βράζουν, τα φύλλα βιάζονται να πέσουν απ’ τα δέντρα, ο ήλιος αναρωτιέται αν πρέπει να βγαίνει και να φωτίζει τη χυδαιότητα. Εγώ κι εσύ συζητάμε ψιθυρίζοντας για όλα αυτά και μου λες: «Δεν καταλαβαίνω τίποτα…». Ούτε κι εγώ… Μόνο φοβάμαι και θέλω να κρύψω τα τριαντάφυλλα, να μαζέψω κάπου τα λόγια του Ομήρου, το Ευαγγέλιο, το Άξιον Εστί, τη Μνήμη, τις Μνήμες. Να τα βρουν όσοι μείνουν. Τη λέξη «Αγάπη» που στις μέρες μας την κάναμε χαλάκι στις εισόδους.
Δεν ξέρω τι μας χρειάζεται τελικά. Ομαδική ψυχανάλυση ή να φέρουμε τα μέσα μας έξω και να μετανοήσουμε, να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης και δράσης μας μήπως και σωθούμε έστω και στο παρά ένα από την ολική καταστροφή;