«Είχα ένα αγόρι, ένα άγριο άνεμο
Ένα ποτάμι που έγινε αναφιλητό

Τώρα δυο ηλιοτρόπια
Τα μάτια του που τόσο είχα φιλήσει
Τώρα τα όνειρά του
Γίνανε δυο σταλαγματιές πικρή δροσιά

Την Τρίτη μέρα δεν αναστήθηκε
Είκοσι μέρες κοιμάται κάτω απ’ τη βροχή… »

Στα χείλη μου αυτές τις μέρες κρέμεται ο Σωτήρης Πέτρουλας είτε με το τραγούδι της Αρλέτας και της Παυλίνας είτε με το τραγούδι του Μίκη… Αν δεν σκέφτομαι τον Πέτρουλα, το μυαλό ταξιδεύει στους 200 της Καισαριανής, στον Σουκατζίδη, στον Αλέκο τον Παναγούλη, στις μέρες του Πολυτεχνείου, στη Μακρόνησο, στη Γυάρο, στον Άη Στράτη… Σα να λέμε αρχαία ελληνική ιστορία! Γιατί, ξαφνικά, όλοι αυτοί οι γνωστοί και άγνωστοι, όλα τα μέρη που καρδιοχτύπησαν γιατί ονειρεύονταν ν’ αλλάξουν τον κόσμο και να τον κάνουν δίκαιο για όλους, ειδικά για τους καταραμένους φτωχούς κι ανήμπορους της Οικουμένης, χάθηκαν απ’ το μυαλό, απ’ τη σκέψη, απ’ το παρελθόν των απογόνων…
Το να σε ξεριζώνουν απ’ τον τόπο σου είναι φαρμάκι. Το να ξεριζώνεσαι απ’ την ιστορία σου είναι η υπογραφή του αφανισμού σου. Η Αριστερά, που εδώ και πάρα πολύ καιρό έφθινε και είχε πάρει την κάτω βόλτα, υπέγραψε τον αφανισμό της ήδη από τις εκλογές. Ο τρόπος που κινήθηκε ως Αξιωματική αντιπολίτευση ήταν απαράδεκτος. Ο τρόπος που κυβέρνησε; Αχαρακτήριστος… Έχει ευθύνη γι’ αυτό που ζούμε.
Θυμώνω! Εδώ και πολύ καιρό! Αντί να υπάρχει συσπείρωση σ’ ένα κοινό μέτωπο αντιμετώπισης του νεοφιλελεύθερου τέρατος που μας καταπίνει αμάσιτους, η εσωτερική αντιπολίτευση ήταν τέτοια που δεν μπορούσες και να καταλάβεις γιατί τρέχουν όλοι να σπάσουν το κεφάλι τους στον τοίχο!

«Ουκ αγαθόν πολυκαισαρίη» , λέει ο μπαρμπα – Πλούταρχος (Πλουτ. Ἀντών. 81) κι έχει τόσο μα τόσο δίκιο! Ο απλός λαός το λέει αλλιώς: όπου λαλούν πολλά κοκόρια αργεί να ξημερώσει! Και θέλησαν μετά τις εκλογές όλοι να γίνουν Καίσαρες ή να έχουν κάποιον δικό τους Καίσαρα να κάνουν παιχνίδι. Γιατί έτσι θα εξασφάλιζαν την αρχομανία τους. Για την Αριστερά δεν φάνηκε να νοιάζεται κανένας. Εκτός απ’ αυτούς που ακόμα ζουν «με λογισμό και μ’ όνειρο» ενός καλύτερου κόσμου.
Γι’ αυτό βρεθήκαμε αντιμέτωποι με το φαινόμενο «Κασσελάκης»! Ελληνοαμερικάνος, μοντέλο για περιοδικό ή πασαρέλα αλλά στην πραγματικότητα συνεργάτης και μέρος αυτού που λέγεται ΚΕΦΑΛΑΙΟ, νεοφιλελεύθερος ο άνθρωπος, χωρίς ερείσματα, χωρίς ιστορία – είδαμε τελικά κι αυτούς που έχουν – ήρθε για διακοπές και του έκατσε να γίνει Πρόεδρος! Πήρε κι ένα τρελό ποσοστό!
Κι εγώ αναρωτιέμαι σε πρώτη φάση, σκεπτόμενη το ποσοστό Μητσοτάκη στις εκλογές, το ποσοστό Κασσελάκη στις εκλογές ΣΥΡΙΖΑ – δεδομένου ότι δεν τον ξέραμε δεν τον απαντήσαμε – τις απαντήσεις στην ερώτηση: «Ποιον θεωρείτε κατάλληλο για Πρωθυπουργό;», Τι πίνετε και δεν μας δίνετε; Τι είχαν τα εμβόλια που κάνατε; ( Κι εγώ έκανα ως άτομο υψηλού κινδύνου αλλά….) Λέγατε “ψεκασμένους” τους ανεμβολίαστους και αποδεικνύεται ότι ψεκασμένοι είναι πάνω από το 65% της χώρας, αν προσθέσουμε τα ποσοστά των εκλογών, και μπορεί και περισσότεροι;
Δέχθηκε αδιαμαρτύρητα τελικά η Αριστερά για Πρόεδρο κάποιον που δεν έχει καμία σχέση με τις ρίζες, με την ιστορία της, με τα προτάγματα της, με τους στόχους της που δεν αφορούν αποκλειστικά και μόνο αυτόν τον τόπο; Ήρθε, μας μοστραρίστηκε ως αρσενική Barbie μαζί με τον σύντροφό του, άλλη αρσενική Barbie, και τον σκύλο τους. Δεν είναι το πρόβλημα η σχέση! Δεν μας αφορά! Καθόλου μάλιστα! Το life style είναι το διακύβευμα! Ο πλούσιος άντρας, ο όμορφος, με το χαμόγελο colgate και την εντελώς cool αντιμετώπιση! Αυτή είναι η σύγχρονη Αριστερά;

Αδιαφορώ για τις απόψεις ανθρώπων που πηγαίνουν όπου πάει ο άνεμος! Τις ξέρετε όλοι πολύ καλά! Τους παρακολουθείτε. Αν τους συμφέρει η Έφη, τα έχουν καλά με την Έφη! Το ρεύμα δείχνει Κασσελάκη; Πάμε! Δαγκωτό Κασσελάκης! Το ζήτημα είναι ο λαός!
Ποια Αριστερά θέλει ο λαός κι αν τελικά θέλει μια Αριστερά ή ένα ακόμα νεοφιλελεύθερο κόμμα με έναν πρόεδρο που κάνει φιγούρες για το αθλητικό κορμί του σε σχολεία ΑΜΕΑ, λέω κάτι που υπέπεσε στην αντίληψη μου…
Μήπως ψηφίσατε έναν άλλο Μητσοτάκη; Πιο γοητευτικό; Πιο νέο και πιο …αμερικανόφιλο προκειμένου να υπάρξει νίκη στις εκλογές;
Δεν χωράει το μυαλό μου το γεγονός ότι η Αριστερά που αγωνιζόταν κατά της “αμερικανοποίησης” της Ελλάδας, έστω κι αν αυτό αποτελούσε ουτοπία, θα δεχόταν ποτέ να παίρνει εντολές “αμερικανοποιημένες”. Μην μου πει κανείς ότι λέω υπερβολές. Μόνος του θα κυβερνήσει ο νέος Πρόεδρος ή θα δέχεται συμβουλές από τους διαφόρους παρατρεχάμενους; Παρά λίγο!
Θυμός, πόνος, αγωνία για το αύριο, το Αύριο του τόπου μου. Κάτι χαζοχαρούμενοι που νομίζουν ότι βρήκαν τη λύση στα προβλήματά τους με εντυπωσιάζουν. Καταλαβαίνει κανείς πού βάζουν τον τόπο και πού τον εαυτό τους.

Πάντως τα διλήμματα δεν απαντήθηκαν ούτε τα ερωτηματικά. Κάπου διάβασα μια ερώτηση της πλάκας, απ’ αυτές που σε οδηγούν να απαντήσεις αυτό που θέλει ο ερωτών. Ωστόσο το β’ σκέλος είχε ουσία. “Σημασία έχει ποιον ΣΥΡΙΖΑ θέλουμε!”. Ακριβώς! Ποιον; Αυτόν που εδώ και πολύ καιρό απορρίπτουμε με αποκορύφωμα αυτή τη στιγμή και τις επόμενες; Ή ένα αληθινά αριστερό κόμμα;

Γιατί μέχρι τώρα κανένα αληθινό άνοιγμα προς την κοινωνία δεν έχει γίνει. Πολύ φοβάμαι ότι από εδώ και πέρα τα πράγματα θα πάρουν εντελώς άλλη τροπή και τότε θα διαβάζουμε μόνο ιστορία. Δεν θα φτιάχνουμε…