Τα θεμέλιά μου στα βουνά
και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους
και πάνω τους η μνήμη καίει
άκαυτη βάτος.
Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω. (1)
[…]
Τα θεμέλια μας στα βουνά, στα βουνά που πάνω τους πολέμησαν πρόγονοι ξακουστοί κι ασήμαντοι για να χαρίσουν όνειρο κι ελπίδα στους απογόνους τους. Στη σκιά των Βαρδουσίων, της Γκιώνας, του Παρνασσού κι όχι μόνο βέβαια, γαληνεύει το πνεύμα κι η ψυχή ανταριάζει καθώς στη μνήμη έρχονται αγώνες ανθρώπων, θυσίες, στερήσεις και νίκες των ανθρώπων κατά του σκοταδιού.
Τι να πεις για την οροσειρά της Πίνδου ή τα βουνά της Μακεδονίας; Ποιους αγώνες να θυμηθείς και ποιες ανείπωτες ομορφιές να θαυμάσεις;
Πόσους χρησμούς να πάρεις απ’ τα μαντεία για το μέλλον του τόπου;
Καίει η μνήμη άκαυτη βάτος.
Η μνήμη ποιων; Βασανιστικό το ερώτημα έρχεται και σου χτυπάει σαν καμτσικιά το πρόσωπο καθώς κυλάει το αυτοκίνητο στην Εθνική οδό και στους παραδρόμους της… Εκεί που απλώνονται οι πελώριοι όγκοι των βουνών και σκέφτεσαι πως κάποτε στο συγκεκριμένο σημείο συνέβη ένα υψίστης σημασίας γεγονός ή ότι κάποτε – ειδικά αυτό – ήταν πράσινο το σημείο και πια στέκει αποψιλωμένο, τώρα πελώρια θηρία από ατσάλι υψώνουν το ανάστημά τους. Θηρία που καταλαμβάνουν χώρο και γύρω τους απαγορεύεται οποιαδήποτε βλάστηση, που γυρίζουν τα πτερύγια τους και σκοτώνουν τα πουλιά που τυχόν περνάνε από δίπλα τους.
Το αυτοκίνητο προχωράει και προχωράνε κι οι σκέψεις. Τα βουνά τρυπημένα, μοιάζουν σαν κάποιος να τα καρφώνει με καρφιά, να τα τιμωρεί αφού πρώτα κάψει ή ξεριζώσει την ομορφιά τους. Αγέρωχα τα βουνά μια πιο αγέρωχες οι ανεμογεννήτριες που κομπάζουν μια και αυτές προσφέρουν ρεύμα ηλεκτρικό με την εκμετάλλευση της αιολικής ενέργειας…
«Εκμετάλλευση», η λέξη – κλειδί για όλες τις ανθρώπινες συμφορές και αδικίες. Και η φράση – κλειδί είναι “Αλλαγή χρήσης γης”.
Αυτό συμβαίνει κι εδώ. Ξεχνάμε ή απλώς δεν θέλουμε να θυμόμαστε τη σχέση μας με τη φύση, με τα δάση, με τα πελώρια αυτά βουνά και φροντίζουμε μόνο για το κέρδος. Θυμάμαι ένα άρθρο που έλεγε πως αν διπλώσεις έναν χάρτη της Ελλάδας στα δύο θα πέσεις πάνω σε ανεμογεννήτρια. Τραγικό. Ειδικά αν αναλογιστούμε τις θυσίες που χρειάζονται προκειμένου να εγκατασταθούν αυτές.
Καίγονται εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα τα τελευταία χρόνια σε περιοχές παρθένου δάσους πάνω σε βουνά απάτητα. Κανείς δεν νιώθει την ανάγκη να προστατέψει το περιβάλλον, το βουνό, το μέρος που έχει ανακηρυχθεί Εθνικός Δρυμός και θα έπρεπε να μην υπάρχει υποψία καν πυρκαγιάς. Πού είναι η τρυφερότητα των παλαιών των ημερών ανθρώπων; Τρέχουν οι σημερινοί μετά την Καταστροφή – γιατί για εθνική καταστροφή και για ξεριζωμό μιλάμε – να αποψιλώσουν και να βγάλουν άδειες για να “σταυρώσουν” και το πιο χαμηλό βουναλάκι.
Σκέψεις που τρέχουν καθώς περνάμε μέσα από ορεινές διαδρομές. Όπου έχουν καταφέρει να φτάσουν οι “προοδευμένοι” άνθρωποι, αντικρίζεις «Γολγοθάδες». Έτσι νιώθω καθώς βλέπω τρυπημένα, σταυρωμένα τα βουνά μας.
Τα θεμέλιά μου στα βουνά
και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους…
Μα τι λέει κι ο Ελύτης; Ο δικός μας λαός έχει χάσει τον μπούσουλα, έχει χάσει τον δρόμο του. Αμίλητος βλέπει το μαρτύριο των βουνών του, στέκει και δεν αντιδρά. Υπνωτισμένος; Σαστισμένος; Μπα! Σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς όλοι ξέρουμε. Όλοι έχουμε το μερίδιό μας στην ευθύνη. Όπως και το μερίδιό μας στον Ήλιο.
Ευτυχώς που δεν βάλανε καμιά ανεμογεννήτρια και πάνω απ’ το Μαντείο των Δελφών, σκέφτομαι καθώς περνάμε…
άλλωστε στο χωριό της γιαγιάς μου, ορεινό χωριό, έχει μία σχεδόν στην είσοδο του χωριού. Μπορεί να σκέφτηκαν ότι θα παίζουν τα παιδιά κάτω από τις φτερούγες της! Η φρίκη στα μάτια μου όταν το συλλογίζομαι.
Άκουσα και για το δάσος της Δαδιάς ότι ζήτησαν άδεια να βάλουν ανεμογεννήτριες. Συμφέροντα, λένε… Πάντα τα λεφτά και το συμφέρον. Το προσωπικό, όχι του συνόλου! Κάποιος θα κερδίσει και κάποιοι θα χάσουν.
Ταξιδεύω με τις δικές μου μνήμες, τις δικές μου ιστορίες του παρελθόντος και του παρόντος. Εκείνο που αναρωτιέμαι είναι αν πρέπει να έχω ελπίδες. Αν για τα σταυρωμένα βουνά μου θα υπάρχει ανάσταση…
