1)

Οι φωτογραφίες 

Φεύγουν τα τρένα

Κρεμασμένος στα παράθυρα

μ’ ένα κουρασμένο μαντήλι αποχαιρετισμού

Στις τσέπες φωτογραφίες

– όχι, όχι στο κινητό, αυτές δεν είναι ζωντανές –

φωτογραφίες να τις κρατάς και να κλαις

να μιλάς μαζί τους, να κάνεις έρωτα

να κοιμάσαι μαζί τους όταν τρέμεις

τις κρύες νύχτες του χειμώνα.

Φευγάτος σ’ αεροδρόμια

Δίχως αγγίγματα της τελευταίας στιγμής

χωρίς μαντήλια ή δάκρυα να σκουπίζεις με τις παλάμες

Στα μήκη και τα πλάτη της γης

να κουβαλάς μνήμες και χώμα ή λίγες πέτρες

Κάπου, κάποτε να ριζώσεις

Πάντα μαζί με τις φωτογραφίες

Να μιλάς τις ασέληνες νύχτες,

αυτές που δεν χωράνε στις παλάμες

Στις επιστροφές η απόγνωση

ποτέ δεν ξέρεις τι φύτρωσε ή τι μαράζωσε περιμένοντας

Να πρέπει να κάψεις μια φωτογραφία

να θάψεις τόσο χρόνο

σε μια κόκκινη ριπή…

2)

Φθινόπωρο

Παραδίνεσαι στο φθινόπωρο με τη χάρη

φύλλου που ξεψυχάει

Περιμένεις ανυπόμονα κάθε σταγόνα βροχής

κι ο ήλιος που γέρνει πλάι σε καίει

Χαϊδεύεις τη νύχτα λαχταράς το τίποτα

Το κενό ζωγραφίζει τη μνήμη

Εσύ, ένα πουλί με φτερά που αδυνάτισαν ξανά

πίνεις νερό στις λάσπες

Γιγάντιες πυραμίδες τα όνειρα και οι πράξεις

βαραίνουν την ύπαρξη

Κάτι φυλαγμένα βότσαλα καλοκαιριού

σου ψιθυρίζουν πως όλα αρχίζουν

ξανά και ξανά

Ο φόβος που σε σκεπάζει κλείνει το μάτι

στην ήρεμη θάλασσα

Στάσου, να σε γράψω ποίημα

να μείνεις κι εσύ λίγο παραπάνω στον κόσμο

3)

Στάθηκε ο Θεός

Στάθηκε ο Θεός πίσω απ’την πόρτα

Ν’ ακούσει το παραμύθι

Αιώνες τώρα με συγκατάβαση γυναίκες

ντυμένες μαύρα απολογούνται για την Πτώση

Τα αγάλματα γυρνάνε πάντα το κεφάλι

με δάκρυα στα μάτια

Κανείς δεν φανταζόταν ότι τις νύχτες

δίνει εξετάσεις η ζωή

Ποιος να μιλήσει άλλωστε για το μεγάλο στοίχημα

Αφού η πληγή τρέχει ακόμα πύον

Μονάχα οι άγγελοι μιλάνε του Θεού

με λύπη και λυγμούς

Ν’ αφήσει ανοιχτή την πόρτα του Παράδεισου

© Λένη Ζάχαρη