Μια βροχή θα μας σώσει, έλεγε κάποτε ένα τραγούδι κι εμείς, μάλλον από κάποια ατταβιστική κληρονομιά,  περιμένουμε τις βροχές ως σωτηρία έστω κι αν αυτές μας βρίσκουν στο γυρισμό από τις διακοπές με όλα τα προβλήματα που αφήνει πίσω του το “ελληνικό” καλοκαίρι…
Αν “ελληνικό” καλοκαίρι για κάποιους σημαίνει ξεγνοιασιά, ήλιο, θάλασσα, “λίγο κρασί και τ’ αγόρι μου” και greek moussaka, για τους κοινούς θνητούς – εμάς τους μπατίρηδες που κάνουμε αμάν για λίγες διακοπές – σημαίνει πυρκαγιές, ανεμογεννήτριες στα χωριά μας, βροχές που πνίγουν στα ξαφνικά, πανάκριβα δωμάτια, απλησίαστες τιμές στις ξαπλώστρες με υποχρεωτικό καφεδάκι και λοιπά συμπαρομαρτούντα, ήτοι κλαμπ σάντουϊτς 39ευρώ…, απλησίαστες τιμές στις ταβέρνες, ακόμα και στα σουβλατζίδικα (προσφορά δύο σουβλάκια και μία μπίρα 11 ευρώ…) και άλλα που μοιάζουν εφιάλτης για τις τσέπες και τα μάτια μας.
Για να περάσεις καλά σ’ αυτόν τον τόπο και να κάνεις αληθινές διακοπές, πάει να πει να μην τηγανίζεις κεφτεδάκια και να μην ψήνεις παστίτσιο για δέκα, πρέπει να το φυσάς το παραδάκι. Έτσι μόνο θα κάθεσαι αραχτός στην ξαπλώστρα και θα βουτάς στο νεράκι όποτε σου καπνίσει. Θα διαλέξεις μια καταγάλανη ακρογιαλιά και θα πασαλείβεσαι αντηλιακό υψηλής προστασίας χωρίς να σου καίγεται καρφί ούτε για ναύλα ούτε για βενζίνες ούτε καν για την τιμή του αντηλιακού που δεν θα ψάξεις να τη βρεις προσφορά στο ίντερνετ!
Το θέμα είναι να είσαι στον κόσμο σου! Να βάζεις το μαγιό σου Αύγουστο μήνα και να το βγάζεις μια μέρα πριν το τέλος του μήνα. Να λιώνεις στον ήλιο – εννοείται πάντα με προφυλάξεις!- να ζεις τη ζωούλα σου και να τρέχεις για μεζέδες και πανηγύρια. Αν έχει παραδίπλα ας πούμε και μερικές ανεμογεννήτριες, τι σε μέλλει εσένα; Μήπως θα τις πάρεις σπίτι σου; Αν ψοφάνε τα ψάρια στον Βόλο, τι σε νοιάζει εσένα; Τρως εσύ φρέσκο ψάρι; Αρκεί αυτό! Τώρα, τι θα συμβεί στους άλλους που δεν μπορούν να σταθούν από τη βρόμα ή που μπορεί να μολυνθούν, αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο! Εσύ τις διακοπάρες σου! Και για τα δέντρα που κάηκαν όσο έλειπες; Τι να κάνεις εσύ; Εσύ φταις; Όχι, βέβαια…
Δεν είναι να νιώθεις ένοχος για το καλοκαίρι. Αλίμονο! Απλώς, υπάρχουν κάποια πράγματα τόσο κραυγαλέα και τόσο άδικα, τόσο άνισα και τόσο λάθος που δεν μπορεί κανείς παρά να διακρίνει μια φθορά. Μια φθορά στο ήθος. Όλων σχεδόν που συμμετέχουν σ’ αυτό το παιχνίδι. Αυτών που κερδοσκοπούν κι αυτών που στηρίζουν την κερδοσκοπία. Αυτών που ρημάζουν το περιβάλλον κι όλων εμάς που το ανεχόμαστε και γινόμαστε συνένοχοι. Αυτών που μετατρέπουν τα καλοκαίρια σε εφιάλτες κι αυτών που δέχονται υποτακτικά να ζήσουν τους εφιάλτες.
Το καλοκαίρι πρέπει να είναι ταυτισμένο με τη χαρά κι όχι με τον πόνο, τη δυστυχία, την ανημπόρια και την καταστροφή. Εμείς όμως ζούμε αυτό ακριβώς. Απ’ τη μια κάποιοι μας στερούν το χαμόγελο και την ξεγνοιασιά των διακοπών – στους πολλούς και σ’ αυτούς που έχουν ανάγκη – κι απ’ την άλλη τα καλοκαίρια μας μετατρέπονται σε εφιάλτες.
Το πώς θα ζήσουμε δεν ξέρω αν είναι πλέον υπόθεση δική μας. Άλλοι κανονίζουν τις συνθήκες της ζωής μας, ακόμα και τις καιρικές συνθήκες….