(…) Απλώς, θέλω να παίξω. Αυτή τη στιγμή είμαι ακόμη άγνωστος ηθοποιός, σεμνός αρχάριος, αλλά ελπίζω να γίνω διάσημος, όχι λιγότερο από τον δικό σου Γκάρικ η Όλριτζ,- όταν θα παίζω ότι θέλω. Είμαι περήφανος, εύθικτος, ακόμη και ματαιόδοξος…ξέρεις τι πάει να πει ματαιοδοξία, όταν επιθυμείς επαίνους και χειροκροτήματα, αν και βλαξ; Σε συνέχεια, σκέφτομαι ότι είμαι ιδιοφυία, – ο Σατανάς είναι γνωστός για την θρασύτητά του,- και φαντάσου ότι βαρέθηκα τον Άδη, όπου όλοι οι τριχωτοί και με κέρατα απατεώνες, παίζουν και κοροϊδεύουν, σχεδόν το ίδιο καλά με Μένα, και δεν Μου φτάνουν οι δάφνες του Άδη, που τις παρατηρώ με οξυδέρκεια, αρκετή γαλιφιά και σκέτη κουταμάρα. Όσο για σένα γήινε φίλε μου, έχω ακούσει ότι είσαι έξυπνος, ικανοποιητικά έντιμος, αρκούντως δύσπιστος, ευαίσθητος σε θέματα αιώνιας τέχνης και παίζεις και κοροϊδεύεις με τέτοια μαστοριά ο ίδιος, ώστε είσαι ικανός να εκτιμήσεις τα ξένα παιχνίδια : Δεν είναι τυχαίο που διαθέτεις τόσους μεγάλους! Ε να λοιπόν ! Ήρθα… Κατάλαβες;
Κάτω από μένα είναι η γη, και η κοντινότερη σκηνή η Ρώμη, όπου πηγαίνω, αυτή η αιώνια πόλη, όπως την ονομάζουν εδώ, με βαθιά αντίληψη της αιωνιότητας και άλλων απλών εννοιών. Δεν έχω ακόμη συγκεκριμένο θίασο (μήπως θέλεις και συ να συμπεριληφθείς ;),αλλά πιστεύω, ότι η Μοίρα ή η Ευκαιρία, στις οποίες υποτάσσομαι πάντα, όπως και όλα τα γήινά σας, θα εκτιμήσουν τις προθέσεις μου και θα μου στείλουν αξιόλογους συντρόφους…Η γηραιά Ευρώπη είναι τόσο γεμάτη ταλέντα! Πιστεύω ότι και θεατές αρκετά παρατηρητικούς θα βρω σ’ αυτή την Ευρώπη, ώστε να αξίζει να βαφτώ και να αλλάξω τα μαλακά παπούτσια του Άδη με βαριούς κοθόρνους. Για να είμαι ειλικρινής, παλιότερα σκεφτόμουν την Ανατολή, όπου ήδη, όχι δίχως επιτυχία, μετακινήθηκαν κάποτε μερικοί δικοί μου…συμπατριώτες, αλλά η Ανατολή είναι πολύ εύπιστη και με κλίση στο μπαλέτο, όπως και στο φαρμάκι, οι θεοί της ξεδιάντροποι, επι πλέον βρωμάει ραβδωτά θηρία, το σκοτάδι της βάρβαρο και οι φωτιές της πολύ λαμπερές, ώστε να αξίζει για κάποιον εκλεπτυσμένο ηθοποιό σαν και Μένα να πάει σε τόσο στενό και βρωμερό θίασο. Αχ, φίλε μου, είμαι τόσο ματαιόδοξος, ώστε και αυτό το Ημερολόγιο το αρχίζω, όχι δίχως την κρυφή πρόθεση να σε εντυπωσιάσω…ακόμη και με …με την ιδιότητα του ερευνητή λέξεων και παρομοιώσεων. Ελπίζω, ότι δεν θα εκμεταλλευτείς την ειλικρίνειά μου και δεν θα πάψεις να με πιστεύεις.
Έχεις άλλες ερωτήσεις; Για το ίδιο το έργο, Εγώ ο ίδιος δεν ξέρω ακριβώς, το έχει γράψει ο ίδιος ιμπρεσάριος, που θα πάρει και τους ηθοποιούς,- Mοίρα,-και ο δικός μου σεμνός ρόλος για το ξεκίνημα: ενός ανθρώπου που τόσο αγάπησε τους άλλους ανθρώπους, ώστε θέλησε να τους τα δώσει όλα- ψυχή και χρήματα. Δεν έχεις ξεχάσει βέβαια ότι είμαι δισεκατομμυριούχος. Έχω τρία δισεκατομμύρια. Αρκετά νομίζω για μια εντυπωσιακή παρουσίαση. Τώρα άλλη μια λεπτομέρεια, για να τελειώσω αυτή τη σελίδα. Μαζί μου έρχεται και μοιράζεται την μοίρα μου, κάποιος Έρβιν Τοππί, ο γραμματέας Μου, μια αξιοσέβαστη προσωπικότητα με την μαύρη ρεντιγκότα του, την κρεμαστή μύτη του, όμοια με αχλάδι, και ξυρισμένο πρόσωπο σαν του πάστορα. Δεν θα εκπλαγώ αν στην τσέπη του βρουν κινητό προσευχητάριο. Ο Τοππί μου εμφανίστηκε στη γη- από κει, δηλαδή από τον Άδη, με τον ίδιο τρόπο όπως Εγώ: πήρε ανθρώπινη μορφή, και, απ’ ότι φαίνεται αρκετά καλά,-χασομέρης, εντελώς αναίσθητος στην φουρτούνα. Άλλωστε, ακόμα και για την ναυτία είναι απαραίτητη κάποια εξυπνάδα, και ο Τοππί μου είναι αδιόρθωτα βλαξ- ακόμα και για την γη. Πέρα απ’ αυτό, είναι χοντράνθρωπος και δίνει συμβουλές. Ήδη μετανιώνω που από το πλούσιο απόθεμά Μας, δεν διάλεξα καλύτερο ζώο, αλλά Με γοήτευσε η ειλικρίνειά του και κάποια γνωριμία του με τη γη :Κάποτε, συνηθιζόταν αυτή η βόλτα με κάποιον πεπειραμένο. Κάποτε-παλιά- έπαιρνε ανθρώπινη μορφή, και είχε τόσο ποτισθεί με θρησκευτικές ιδέες, ,ώστε- σκέψου! Τρύπωσε σε μοναστήρι φραγκισκανών, έζησε εκεί ως τα γεράματα και πέθανε ειρηνικά σαν αδελφός Βενσέντ. Το λείψανό του έγινε αντικείμενο λατρείας για τους πιστούς,- όχι και άσχημη καριέρα για βλάκα Διάβολο! Και τώρα δίπλα Μου, ήδη οσμίζεται το λιβάνι : Ριζωμένη συνήθεια ! Μάλλον θα τον αγαπήσεις.
Αρκετά τώρα. Φύγε, φίλε μου. Θέλω να μείνω μόνος μου. Με εκνευρίζει η ρηχή σου αντανάκλαση στη σκηνή, θέλω να είμαι μόνος ή έστω μόνο με τον Βάντεργκουντ, που μου έδωσε τη θέση του και κάπως κατεργάρικα Με φούσκωσε. Η θάλασσα ησύχασε, μου πέρασε η ναυτία, όπως εκείνες τις καταραμένες μέρες, αλλά κάτι φοβάμαι. Φοβάμαι ! Θαρρώ με φοβίζει αυτό το σκοτάδι που το λένε νύχτα και πλαγιάζει πάνω στον ωκεανό: Eδώ, ακόμα φέγγει από τις λάμπες, αλλά στην πίσω πλευρά, είναι θεοσκότεινα, τα μάτια Μου αδύναμα. Έτσι και αλλιώς δεν αξίζουν τίποτα αυτοί οι καθρέφτες, μόνο να αντανακλούν είναι σε θέση αλλά στο σκοτάδι χάνουν και αυτή την θλιβερή ικανότητα. Φυσικά, θα συνηθίσω στο σκοτάδι, ήδη συνήθισα πολλά, αλλά τώρα, δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι ότι μόλις γυρίσω το κλειδί, περιμένει να Με καταπιεί αυτό το τυφλό σκοτάδι. Από που έρχεται ;
Και τι θαρραλέοι, με τα θαμπά καθρεφτάκια τους, – δεν βλέπουν τίποτα και λένε: Είναι σκοτεινά, να ανάψουμε το φως ! Μετά, σβήνουν οι ίδιοι και τους παίρνει ο ύπνος. Εγώ, η αλήθεια είναι κάπως ψυχρά, παρατηρώ αυτούς τους θαρραλέους και τους θαυμάζω. Μήπως για τον τρόμο χρειάζεται μεγάλη εξυπνάδα, σαν την δική Μου; Άλλωστε δεν είσαι τόσο δειλός Βάντεργκουντ , πάντα ήσουν άνθρωπος σκληραγωγημένος και έμπειρος.
Ένα λεπτό πάντως από τον εξανθρωπισμό μου, δεν μπορώ να το φέρω στη μνήμη μου χωρίς τρόμο. Όταν , για πρώτη φορά άκουσα τον χτύπο της καρδιάς Μου. Αυτός ο καθαρός, δυνατός, αυστηρός ήχος, που έλεγε τόσα για τον θάνατο όσα και για τη ζωή, Με τύλιξε με πρωτόγνωρο τρόμο και στεναχώρια. Αυτοί, χώνουν παντού μετρητές, αλλά πως μπορούν να κουβαλούν στο στήθος τους αυτόν τον μετρητή, που με ταχύτητα ταχυδακτυλουργού ξεφορτώνεται δευτερόλεπτα ζωής;
Εκείνη τη στιγμή ήθελα να κραυγάσω και αμέσως να, όσο ακόμα δεν συνήθισα στην ζωή, αλλά, καθώς κοίταξα τον Τοππί : Αυτόν τον νεογέννητο βλάκα, να καθαρίζει το καπέλο του με το μανίκι της ρεντιγκότας του, ξέσπασα σε γέλια και φώναξα: Τοππί , τη βούρτσα !
Και καθαριστήκαμε και οι δυο, και ο μετρητής στο στήθος μου υπολόγισε πόσα δευτερόλεπτα συνεχίσθηκε αυτό και μάλλον πρόσθεσε κι άλλα. Μετά, ακούγοντας τον ρυθμικό χτύπο, σκέφθηκα: «Δεν θα προλάβω!» Τι δεν θα προλάβω; Ούτε ο ίδιος ήξερα, αλλά δύο ολόκληρες μέρες, βιαζόμουν να τρώω, να πίνω, ακόμα και να κοιμάμαι : Αλλωστε ο μετρητής δεν δουλεύει όταν είμαι ακίνητος ή κοιμάμαι.
Τώρα, δεν βιάζομαι. Ξέρω, ότι θα προλάβω, και τα δευτερόλεπτά Μου δεν μου φαίνονται τραγικά, αλλά ο μετρητής Μου είναι ανήσυχος από κάτι και χτυπάει, όπως ο μεθυσμένος στρατιώτης το τύμπανο. Και πως,- αυτά τα μικρά δευτερόλεπτα θεωρούνται ίδια με τα μεγάλα; Τότε αυτό είναι απάτη. Διαμαρτύρομαι σαν έντιμος πολίτης των Ηνωμένων Πολιτειών και σαν έμπορος!
Δεν είμαι καλά . Τώρα, δεν θα τον έδιωχνα τον φίλο, φαίνεται πως είναι κάτι καλό, οι φίλοι. Αχ! Είμαι μόνος μου σε όλο το Σύμπαν !
