(…)

«…δεν συμπαθείς όλα τα έντομα;» συνέχισε η Σκνίπα, τόσο ήρεμα, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.

«Αυτά που μπορούν να μιλάνε, τα συμπαθώ» είπε η Αλίκη. «Κανένα όμως δεν μιλά ποτέ στον τόπο από τον οποίο έρχομαι”.

«Με τι είδους έντομα διασκεδάζεις στον τόπο από τον οποίο έρχεσαι;» ζήτησε να μάθει η Σκνίπα.

«Δεν διασκεδάζω καθόλου με τα έντομα, γιατί μάλλον τα φοβάμαι – τουλάχιστον τα μεγαλύτερα» εξήγησε η Αλίκη. «Μπορώ όμως να σου αναφέρω τα ονόματα μερικών».

«Κι απαντάνε όταν τα φωνάζεις με τα ονόματά τους;» ρώτησε ανέμελα η Σκνίπα.

«Όχι, ποτέ».

«Τότε τι χρειάζεται να έχουν ονόματα» παρατήρησε η Σκνίπα «αν δεν ακούνε όταν τα φωνάζεις μ’ αυτά;».

«Δε χρειάζεται στα έντομα» είπε η Αλίκη. «Υποθέτω όμως, πως στους ανθρώπους είναι χρήσιμο. Αν δεν ήταν, τότε γιατί όλα τα πράγματα έχουν όνομα;»

«Δεν ξέρω» είπε η Σκνίπα. «Στο δάσος εκεί πέρα δεν έχουν ονόματα.  Συνέχισε πάντως. Πες μου τα ονόματα των εντόμων σας».

«Λοιπόν… Υπάρχει η Αλογόμυγα» άρχισε η Αλίκη μετρώντας στα δάχτυλά της.

«Μάλιστα! Είπε η Σκνίπα. Αν κοιτάξεις σ’ αυτό τον θάμνο, θα δεις μια Κουνιστή Αλογόμυγα. Είναι φτιαγμένη ολόκληρη από ξύλο και πάει τραμπαλίζοντας από κλαδί σε κλαδί».

«Και τι τρώει;» ρώτησε η Αλίκη με μεγάλη περιέργεια.

«Χυμό και πριονίδι» είπε η Σκνίπα. «Συνέχισε τον κατάλογο».

Η Αλίκη κοίταξε την Κουνιστή Αλογόμυγα με ενδιαφέρον και σκέφτηκε πως θα ’πρεπε να ήταν φρεσκοβαμμένη. Φαινόταν τόσο λαμπερή και γυαλιστερή. Μετά, συνέχισε: «Υπάρχει επίσης η Χρυσόμυγα».

«Κοίτα στο κλαδί πάνω απ’ το κεφάλι σου» είπε η Σκνίπα «και θα δεις μια Χριστουγεννόμυγα. Το σώμα της είναι φτιαγμένο από πουτίγκα, τα φτερά της από φύλλα γκι και το κεφάλι της είναιμια σταφίδα  βουτηγμένη στο κονιάκ και αναμμένη!».

«Και τι τρώει;» ρώτησε όπως και πριν η Αλίκη.

«Γλυκά», απάντησε η Σκνίπα. «Και φτιάχνει τη φωλιά της ανάμεσα στα πακέτα με τα χριστουγεννιάτικα δώρα».

«Και μετά, υπάρχει η Μέλισσα» συνέχισε η Αλίκη, αφού πρώτα περιεργάστηκε το έντομο με το φλεγόμενο κεφάλι λέγοντας μέσα της: «Άραγε γι αυτό τον λόγο όλα τα έντομα πετάνε προς το φως και τη φωτιά; Επειδή θέλουν να γίνουν Χριστουγεννόμυγες;»

«Αν τραβήξεις τα πόδια σου μπορείς να δεις μια Βουτυρο-με- μέλισσα» είπε η Σκνίπα, κι η Αλίκη τράβηξε τα πόδια της θορυβημένη. «Τα φτερά της είναι λεπτές φέτες ψωμί βουτυρωμένες, το σώμα της είναι μια κόρα και το κεφάλι της ένας κόμπος μέλι.»

«Και τι τρώει;».

«Τσάι με γάλα».

Η Αλίκη προβληματίστηκε πάλι. «Κι αν υποθέσουμε πως δεν θα μπορούσε να βρει τσάι με γάλα;» ρώτησε.

«Τότε, φυσικά, θα πέθαινε».

«Αυτό όμως πρέπει να συμβαίνει πολύ συχνά» παρατήρησε σκεφτικά η Αλίκη.

«Συμβαίνει πάντα» είπε η Σκνίπα.

(…)