Όταν τα δάκρυα που σωπαίνουν βαθιά μέσα μας ξυπνούν, προχωρούμε στη γνώση, καταλαβαίνουμε πως είμαστε άνθρωποι. Όταν η απώλεια του αγαπημένου ανθρώπου μάς σπαράσσει, κάτι μέσα μας αντηχεί σαν μουσική στα βαθύτερα στρώματα της ανάμνησης. Και το πέρασμα του χρόνου μοιάζει τότε σαν μία επιστροφή προς την αρχική συνάντηση, την αυγή της γνωριμίας, ανάκτηση της προηγούμενης ζωής-μαζί του, όπου διασταυρώνονται ο βιωμένος χρόνος και όλοι οι πιθανοί κόσμοι του παρελθόντος, και μας αποκαλύπτονται εστεμμένοι από ομορφιά, ενθουσιασμό, έκπληξη, αγάπη, πληρότητα, ευτυχία. Και η απουσία γίνεται παρουσία, το σκοτάδι φωτεινός θάλαμος, φλεγόμενη τέχνη.

Η Αρχοντούλα Διαβάτη μετουσιώνει τον πόνο σε τέχνη, και στην τέχνη – λέει ο Σιοράν– το μόνο κριτήριο «είναι το πλησίασμα του ουρανού», όσο κι αν αυτό μας αφήνει απαρηγόρητους…

~ ~ ~ ~

ΑΥΤΟΝ

Αυτός που ήσουνα,

αυτόν που είχα – ή έτσι νόμιζα.

Με το εμφύλιο σώμα του

τα βλέμματα το ύφος το παράπονο

και τις χειρονομίες

τη λύπη, τους καημούς

και τις ιδέες του,

τις σκέψεις του τους φόβους και τα όνειρα

όσο τον ήξερα – ή έτσι νόμιζα.

Για τώρα πάντως

με τις εικόνες του αυτές

στης μνήμης μου το δίχτυ

όσες πιαστήκαν

μ’ αυτές θα πορευτώ. Δεν έχει άλλες.

Λιμοκτονώντας έστω

μ’ αυτές

μέχρι το τέλος.

ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ

Εκκωφαντική η σιωπή

απ’ τη μεριά σου.

Λέξεις, χειρονομίες, συναπαντήματα

κουβέντες συντροφικές και σχέδια

καμιά, κανένα, τίποτα.

Και το μυαλό που ξεστρατίζει

–ποτέ ξανά; –

τρελά επιθυμώντας

ένα καινούργιο τώρα

ένα ακόμα θα.

3.9.2022