Μέσα σε ένα παρόν που τον βηματισμό του ορίζει η αγωνία κι η αμφιβολία, ο ποιητής Δημήτρης Βούλγαρης, εισέρχεται με την ποιητική του συλλογή, Οι ένοικοι των ημερών, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Σμίλη, αρθρώνοντας έναν λόγο διαμαρτυρίας σε έναν κόσμο δύσβατο και σιωπηλό. Ο ποιητής, μέσα από τις λέξεις, αναζητά στιγμές για να συνεχίσει να ζει, σε ένα τοπίο μοναχικό, που συνεχώς σιγοντάρει την αναμονή. Πόσο εύκολο  είναι να κατοικήσεις σε έναν τόπο, που οι ιδέες μοιάζουν ξένες κι η θλίψη εκκολάπτεται πίσω από κλειστές πόρτες; Πώς γίνεται να καλλωπιστεί ένα σύστημα ζωής, άσχημο και κουραστικό; Τέτοιου είδους ερωτήματα γεννούν οι στίχοι του, όπως και την ανάγκη να προσεγγίσει μια μακρινή και άγρια ομορφιά.

‘’Πολύ φοβάμαι πως
όλα μου τα χρόνια
σ΄ αυτόν τον κόσμο

θα τα περάσω αφοσιωμένος
σ΄ έναν άλλο.’’

Ο Βούλγαρης, ως παιδί της κρίσης, αμφισβητεί και συνδιαλέγεται ερωτηματικά με
το παρόν, χρησιμοποιώντας μια γλώσσα απλή, καθημερινή, ευέλικτη. Γνωρίζοντας
γύρω του κατά κόρον, ανθρώπους χωρίς ιδιότητα, που αρνούνται τις ανάγκες τους,
παραπαίοντας στη ματαιότητα, στη συνήθεια και στην ομοιομορφία, αναζητά τρόπο έκφρασης πέρα από έναν τόπο ψευδών παραστάσεων. Γνωρίζει ωστόσο τη δυσκολία “να φυγαδεύσεις το κορμί από τη ρίζα’’.
Οι στίχοι του δεν χαϊδεύουν την πραγματικότητα ούτε καλλωπίζουν τις συνθήκες ζωής. Αντίθετα, η γραφή του εμμένει σε όσα λείπουν, δυσκολεύουν κι επαναπροσδιορίζουν το παρόν.

“Όταν ξυπνώ
στα μάτια μου φαντάσματα

στον ύπνο μου οι ζωντανοί’’.

Η ποίησή του αρθρώνει λόγο κοινωνικό, πολιτικό, προσωπικό. Ωστόσο, υπάρχουν σημεία στη συλλογή, που αν ήταν πιο αφαιρετικά, τα ποιήματα θα λειτουργούσαν καλύτερα, με μεγαλύτερη πρωτοτυπία και δυναμική. Σ΄ αυτά ως θεματική, αναδύεται η απουσία, ο θάνατος, η αγωνία της γραφής, τα καθημερινά άλγη αλλά χαλαρώνει ο νευραλγικός ρυθμός τους.  Αυτό βέβαια, δε μειώνει το ενδιαφέρον της συλλογής, η οποία έχει αρκετά δυνατές στιγμές και συνολικά, δημιουργεί αναγνωστικό κίνητρο, αφού ο ποιητής αφουγκράζεται και μεταφέρει στο χαρτί, τα αμφίβολα όνειρα και τις δυσκολίες μιας ολόκληρης γενιάς.

Η ποιητική του συλλογή λειτουργεί ως αφύπνιση, ως ένας απολογισμός για τον σύγχρονο κόσμο και τη δυστοπία του, ως μια φωνή που τολμάει να αναμετρηθεί με το σκοτάδι γύρω του. Ιδίως, τα ολιγόστιχα ποιήματά του, ξυπνούν ιδέες και δυνατές εικόνες.

‘’Οι φωνές χωρίς προσωδία
θυμίζουν σπασμένα βιολιά
αφημένα
στους τάφους των αυτοχείρων’’.

Σ΄ αυτό τον ρευστό κόσμο, ο Βούλγαρης, σαν ένας ένοικος των ημερών, που ζει μέσα στο αλλεπάλληλο πανδαιμόνιό τους, όπως κι οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω του, στοχάζεται γράφοντας για όσα έχουν χαθεί, για την επαναληπτικότητα, τη μοναξιά, την απώλεια, την ψυχική κόπωση, την ομοιομορφία,  αναζητώντας τον τρόπο να κρατηθεί με πάθος, “μέσα σε μια φύση που η ζωή απερίσκεπτα την πρόδωσε’’.